Δεμένοι με έναν τρόπο όλοι μας!
Μόνοι μας δενόμαστε όχι πλέον με αλυσίδες. Τα virtual δεσμά είναι πλέον παντού! Παραδινόμαστε μόνοι μας σε αυτά και φτιάχνουμε κανονικότητες και μικροκόσμους όπου κινούμαστε – τάχα – με ασφάλεια.
Τα ποτισμένα με αλμύρα παλαμάρια που βαστάνε ένα καράβι σταθερό στο λιμάνι ωχριούν μπροστά στα “εικονικά” δεσμά που περνάμε μέρα με τη μέρα ο καθένας στον εαυτό του.
Αυτό το εκούσιο, η παράδοση, η άνευ όρων υποταγή στα νέα μας δεσμά μάς αφαιρεί με έναν ύπουλο τρόπο ελευθερίες που στο τέλος ξεχνάμε ότι είχαμε!
Δεμένοι λοιπόν συνεχίζουμε: Να βλέπουμε, να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε και να ελπίζουμε!
Γιάννης Καφάτος
