Όταν πρωτοάκουσα τον στίχο: «Και με κοίταζες λες κι ήμουν Atari, που βρήκες έπειτα από χρόνια στο πατάρι…» χαμογέλασα, θυμήθηκα ότι ποτέ δεν είχα – αλλά ευτυχώς είχαν φίλοι που μου ήρθαν στο μυαλό και κάτι μεσημέρια μετά από το σχολείο με τα μπλιμπλίκια (που φωνάζανε οι μανάδες μας).
Χαμογέλασα.
Το άκουγα συνέχεια, το έπαιζα στην εκπομπή στον trollradio.gr, έκανα εικόνες ό,τι έλεγε.
Σε κάποιους που είπαν «μα είναι πολύ χαζοχαρούμενο» τους κατατρόπωσα με επιχειρήματα. Δεν ξέρω αν τους έπεισα, αλλά θέλει μαγκιά να κάνεις μια χυλόπιτα ένα εθιστικό ρυθμό και χαρά.
Έτσι ανακάλυψα λοιπόν τον καλλιτέχνη Δημήτρη Σαμόλη και περίμενα πώς και πώς να κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Ένα σύμπαν στα μέτρα σου».

Ήρθε και το κομμάτι «Λέων με Κριό»,  δεν κατάφερα να πάω στο θέατρο να τον δω (ακόμη) αλλά μόλις πήρα το άλμπουμ στα χέρια μου άρχισα να το ακούω και να ταξιδεύω. Σε γειτονιές της Αθήνας, σε πόλεις της Ελλάδας, με Αερόστατο. Σκέφτηκα αυτά που  ήθελα και δεν έκανα, αλλά χωρίς να παίρνει από κάτω. Αισιόδοξα, γιατί εδώ είμαστε και συνεχίζουμε.

Ο Δημήτρης Σαμόλης έχει καταφέρει να φτιάξει ένα σύμπαν που δεν διαφέρει από το δικό σου και το δικό μου, απλώς – και αυτό δεν σημαίνει απλοϊκά ή επιφανειακά – έχει κάνει αυτό το σύμπαν φωτεινό, αισιόδοξο και με μια δυναμική.
Ακούω τον δίσκο και μου φτιάχνει η διάθεση, μουρμουράω τα λόγια του και στο μυαλό μου σχηματίζονται πολύχρωμα σκηνικά και ένας κόσμος ανεκτικός, σαν αυτόν που θα ήθελα να αποτελεί την καθημερινότητά μου!

Ο Δημήτρης Σαμόλης έχει κάνει έναν χαρούμενο δίσκο! Κι αυτό είναι δύσκολο στις μέρες μας! Και μου αρέσει πολύ! Και στο δικό μου …σύμπαν αυτό είναι παράσημο. Έχουμε ανάγκη τη χαρά, κι αυτούς που μπορούν να μας προσκαλέσουν σε αυτήν!

Με αφορμή λοιπόν τον καινούργιο του δίσκο αλλά και τις παραστάσεις που ετοιμάζει μιλήσαμε με τον Δημήτρη Σαμόλη σχεδόν για … πολλά, για να τον γνωρίσουμε παρέα.

-Επιστροφή με ελληνικό στίχο για το «Σύμπαν στα μέτρα σου». Πώς να το ρωτήσω… άφησες τον αγγλικό στίχο – που αντικειμενικά «μιλάει» σε πιο πολλούς, και επέλεξες να δοκιμαστείς με ελληνικό στίχο που «μιλάει» σε λιγότερους;

Όλα είναι σχετικά ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπεις. Στην Ελλάδα απευθύνεσαι σε περισσότερους με τον ελληνικό στίχο. Αλλά έτσι κι αλλιώς, το κριτήριο δεν είναι αυτό. Ήθελα πολύ καιρό να γράψω τραγούδια στα ελληνικά απλά στην αρχή είχα αμφιβολίες. Χαίρομαι που τις ξεπέρασα κι έτσι από δω και πέρα γράφω και στις δυο γλώσσες με την ίδια χαρά και δημιουργικότητα.

-Ο κόσμος αντέχει την αλληγορία, το χιούμορ και τον σαρκαρμό; (Το ρωτάω γιατι έχω την αίσθηση ότι ζουμε σε μια εποχή που οι «παρεξηγήσεις» και οι «παρανοήσεις» είναι το «καθημερινό».

Θεωρώ ότι «ο κόσμος» δηλαδή το κοινό, δεν είναι κάτι στατικό που είμαστε σε θέση να ξέρουμε εκ των προτέρων τι θέλει, τι αντέχει και τι απορρίπτει. Και συγκεκριμένα ο ρόλος της τέχνης έχει και αυτή την πτυχή: να διαμορφώνει συνειδήσεις και να προχωράει τον όποιο μουσικό και αισθητικό ρου των πραγμάτων. Στην δική μου περίπτωση πιστεύω ότι έχει λειτουργήσει πολύ θετικά αυτό το κλείσιμο του ματιού και η ιλαρή πλευρά που υπάρχει στους στίχους μου, νομίζω το βλέπουν ως κάτι διαφορετικό και ευπρόσδεκτο.

– Τραγουδοποιός, τραγουδιστής, μουσικός, ηθοποιός – ποιος είσαι; Έχεις αποφασίσει; Θέλεις να μας συστηθείς, τώρα μετά και την κυκλοφορία του δίσκου σου;

Θυμάμαι από μικρό παιδί να λέω στον εαυτό μου από μέσα μου τη φράση «σπάσε τους κώδικες!». Δε θυμάμαι πως μου είχε έρθει ή αν το είχα ξεσηκώσει από κάποια ταινία, αλλά ήταν έντονη η ανάγκη μου να μη μπαίνω σε καλούπια και να βάζω προσωπικά στοιχήματα.

Ειδικά δε αν είναι κάτι που οι άλλοι το θεωρούν ακατόρθωτο, αυτό ακριβώς είναι βούτυρο στο ψωμί μου. Με αυτή λοιπόν την έννοια, δεν υπάρχει ταβάνι στο ποιος μπορώ να γίνω. Είμαι ένας καλλιτέχνης που εκφράζομαι μέσα από πολλούς δρόμους και βρίσκω σε όλα αυτά διαφορετικά μου κομμάτια.

– Παράσταση στο θέατρο ή live σε κάποιο club – Τι σε εξιτάρει στην αυστηρότητα μιας θεατρικής παράστασης και στην ελευθερία ενός Live;

Στην θεατρική παράσταση τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα. Υπάρχει το κείμενο, υπάρχει ο θίασος, ο σκηνοθέτης, ο ενδυματολόγος, ο φωτιστής, ο σκηνογράφος, αυτός που κάνει τη μουσική επένδυση. Είναι μια ομαδική δουλειά. Στην περίπτωση των δικών μου live, ακριβώς επειδή είμαι τραγουδοποιός, έχω μεγαλύτερη ελευθερία στο δημιουργικό κομμάτι με την έννοια ότι ερμηνεύω ο ίδιος τα κομμάτια που έχω γράψει, επιλέγω τις διασκευές και την σειρά των κομματιών στο live, την πρόζα που θα πω πριν από κάποια τραγούδια κλπ. Φυσικά κι εδώ υπάρχει το στοιχείο της ομαδικότητας με τη μπάντα, τον ηχολήπτη, τον φωτιστή.

– Πάνω στο αερόστατο σου, αν μπορούσες να έχεις συνεπιβάτες και μερικές αποσκευές, ποιον θα επέλεγες;

Σίγουρα κάποιον που να ξέρει καλή γεωγραφία…!!

– Δημήτρη τι «ταμπέλα» θα έβαζες στην εποχή που ζούμε σήμερα;

Έχω την αίσθηση ότι στο μέλλον θα κοιτάμε από απόσταση αυτή την εποχή και σίγουρα θα τη θεωρούμε κομβική. Αυτή η εσωστρέφεια και ο σκοταδισμός που κυριαρχεί στην πολιτική, την οικονομία και στις περισσότερες εκφάνσεις των κοινωνιών, θα αποτελέσουν πιστεύω τη μαγιά για νέες κατακτήσεις και πρόοδο. Το πιο πυκνό σκοτάδι υπάρχει πάντα λίγο πριν ξημερώσει.

– Εσύ έχεις «υποστεί» ταμπέλες;

Ναι έχω υποστεί ταμπέλες όπως και όλοι οι άνθρωποι. Ειδικά δε αν είσαι ένας νέος καλλιτέχνης, ο κόσμος βιάζεται να σε βάλει σε μια κατηγορία με βάση αυτά που ήδη ξέρει. Για παράδειγμα επειδή τα κομμάτια έχουν χιούμορ, αμέσως είσαι «τύπου Δεληβοριάς», όταν φορέσεις λουλουδάτα πουκάμισα είσαι «τύπου Μαραβέγιας», και άλλα πολλά.  Οι ταμπέλες είναι από τους άλλους και για τους άλλους. Κανείς δε στέκεται για πολύ καιρό σε αυτά. Κάποια στιγμή η ουσία – όταν υπάρχει – μπαίνει σε πρώτο πλάνο.

-Από την εποχή της «Μελωδίας της Ευτυχίας» πόση μελωδία και πόση ευτυχία έχει μπει στη ζωή σου;

Είχα την τύχη να παίξω δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη στα 13 μου. Από τότε ήρθαν κι έρχονται όμορφα πράγματα στην καλλιτεχνική μου ζωή. Νιώθω ότι ξεκινάω τώρα κι εύχομαι το ταξίδι να είναι φωτεινό και μεγάλο.

-Ποιο τραγούδι είναι αυτό που είσαι; Και ποιο τραγούδι αυτό που θες για τη ζωή σου;

Είμαι «Η Παναγία των Πατησίων» του Μάνου Χατζηδάκι και του Νίκου Γκάτσου και θέλω στη ζωή μου το «Hallelujah» του Leonard Cohen.

– Τι φοβάσαι;  Και  Όταν φοβάσαι, πού πας,  τι ακούς, πώς νικάς τον φόβο σου;

Φοβάμαι τις αρρώστιες. Όταν φοβάμαι είμαι σε πανικό, δεν το ελέγχεις. Αυτό που προσπαθώ είναι να αποδέχομαι αυτό το συναίσθημα και να μην το απορρίπτω. Τον φόβο δεν τον νικάς, τον αποδέχεσαι. Είναι κι αυτό κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασης.

– Πώς διασκεδάζεις; Αγαπημένο στέκι, Αγαπημένο ποτό, αγαπημένο φαγητό;

Πηγαίνω σινεμά πολύ και κάθομαι σπίτι με φίλους. Αγαπημένο στέκι είναι το Tirbouson στον Κεραμεικό. Αγαπημένο ποτό Apple Martini. Αγαπημένο φαγητό μακαρόνια με κιμά.

– Πες μας το πρόγραμμα μιας σούπερ μέρας για σένα:

Λοιπόν ξυπνάω οκτώ το πρωί, πάω για τρέξιμο ή γιόγκα- γυμναστήριο ανάλογα, γυρίζω σπίτι κάνω μπάνιο, διαβάζω μία ώρα το βιβλίο που θα διαβάζω εκείνη την περίοδο, μετά για κάνα δίωρο παίρνω την κιθάρα μου μαζί με βιβλία ποίησης και μουσικές από διάφορους δίσκους και πειραματίζομαι με μελωδίες στίχους και ρυθμούς. Μεσημεράκι μαγειρεύω τρώω , μετά συναντιέμαι με φίλους, απόγευμα βόλτα με τα πόδια στο κέντρο, βράδυ στο θέατρο παράσταση, καπάκι σινεμά με παρέα.

-Τσαντίζεσαι; Τι σε εκνευρίζει και πώς το αντιμετωπίζεις;

Με τσαντίζει όταν μου τάζουν κάτι και το αθετούν. Όταν μου ακυρώνουν κάτι προγραμματισμένο. Γενικά η ασυνέπεια λόγων και έργων με αποδιοργανώνει. Στις αντιδράσεις μου είμαι απρόβλεπτος. Εξαρτάται. Μπορώ από το να το προσπεράσω χαμογελώντας μέχρι να τα κάνω λίμπα.

– Τι εμφανίσεις ετοιμάζεις;

Μέχρι τις 9 Απριλίου είμαι Τετάρτη με Κυριακή στο Θέατρο Αποθήκη στην παράσταση Δεύτερη Φωνή.
Από ζωντανές εμφανίσεις στο μουσικό κομμάτι θα είμαι Τετάρτη 17 Μαιου στο Faust και Πέμπτη 22 Ιουνίου στον Κήπο του Νομισματικού Μουσείου.

Γιάννης Καφάτος