28/03/2024

«Λάσπη»: Ένα αμφίρροπο παιχνίδι ισχύος και αλλαγής ρόλων στο θέατρο Φούρνος

Γράφει η Γιώτα Δημητριάδη, Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών

Λάσπη

Το έργο του σημαντικού θεατρικού συγγραφέα, Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, «Λάσπη» ανεβαίνει στο θέατρο Φούρνος, σε σκηνοθεσία του Ευθύμη Χρήστου.

Το κείμενο είχε συστήσει στο θεατρικό κοινό, το 2009, η Β’ σκηνή του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία της Λιλλύς Μελεμέ. Τότε τους τρεις ρόλους είχαν ερμηνεύσει η Μαρία Καλλιμάνη, ο Δημήτρης Ξανθόπουλος και η Πηνελόπη Μαρκοπούλου.

Στο σημερινό ανέβασμα απολαμβάνουμε τη Μαρία Ζορμπά, τον Χρήστο Καπενή και τη Μιράντα Ζησιμοπούλου. Ενώ συμμετέχουν, μετά από προσθήκη του σκηνοθέτη, και δύο ακόμη βουβά πρόσωπα: η Αλεξάνδρα Καρώνη και ο Κώστας Κλάδης.

Η υπόθεση του έργου αφορά μια γυναίκα που έχει αφήσει πίσω της την αστική ζωή και μετακομίζει στο χωριό της, σ’ ένα παλιό οικογενειακό σπίτι, που είναι χρόνια εγκαταλελειμμένο. Τα πράγματα όμως δεν θα εξελιχθούν όπως τα περίμενε. Καθώς, ένα νεαρό ζευγάρι, μαζί με τα τρία του παιδιά, έχουν καταλάβει  το σπίτι και κατοικούν  εκεί για μήνες, έχοντας μάλιστα με το μέρος τους, όλους τους κατοίκους της περιοχής. Η γυναίκα στη αρχή θα κάνει τα πάντα για να τους διώξει στη συνέχεια όμως η στάση της θα αλλάξει και δεν θα θέλει με τίποτα να τους αποχωριστεί.

Το συναρπαστικό θέμα της αντιστροφής ρόλων έχει απασχολήσει μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς, όπως τον Στρίντμπεργκ,  τον Ζενέ και τον  Πίντερ. Ο Χατζηγιαννίδης μοιάζει να το έχει μελετήσει πολύ καλά και το αξιοποιεί με μοναδική μαεστρία.

Ο τίτλος του έργου αποκαλύπτει πολλά για την ταυτότητά του. Πρώτα απ’ όλα η λάσπη, αφορά τη μνήμη της πρώτης μας ύλης αλλά και τη φθαρτή μας ύπαρξης. Επιπλέον, μαρτυρά πόσο ευκολόπλαστοι είναι εν δυνάμει οι άνθρωποι. Τέλος, φανερώνει και την τάση του ψυχισμού μας να ξεγλιστρά από τις δύσκολες καταστάσεις.

Χαρακτηριστικός είναι και ο στίχος του τραγουδιού της παράστασης: «Πεθαίνω στο χώμα γεννιέμαι στη λάσπη» που χορεύει με μανία η πρωταγωνίστρια στο φινάλε.

Η γραφή του Χατζηγιαννίδη ξεχωρίζει για το καυστικό της χιούμορ, τους ακαριαίους διαλόγους αλλά και τις εξαιρετικές ισορροπίες που κρατά με τα στοιχεία θρίλερ, ακροβατώντας μονίμως με το σασπένς.

Οι διάλογοι είναι ελλειμματικοί, όλα μένουν ανολοκλήρωτα σαν οι ήρωες να προσπαθούν περισσότερο να αποκρύψουν παρά να φανερώσουν πληροφορίες.

Η σκηνοθεσία του Ευθύμη Χρήστου – ο ίδιος υπογράφει τα σκηνικά και τα κουστούμια- φαίνεται να έχει μελετήσει με σωφροσύνη το κείμενο του Χατζηγιαννίδη και κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό: να δημιουργήσει μια μοναδική σκηνική ατμόσφαιρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος η παράσταση δείχνει να έχει στόχο.

Η αξιοποίηση του σκηνικού χώρου που αναδεικνύει το σπίτι σαν τον τέταρτο ρόλο αλλά και η πανταχού παρούσα κοινή γνώμη, από το βλέμμα της οποία δεν ξεφεύγει τίποτα, αναδεικνύονται σε δύο δυνατά χαρτιά της συγκεκριμένης δουλειάς.

Παράλληλα, ο σκηνοθέτης με αλληγορικές εικόνες και ποιητική διάθεση ανοίγει τον δρόμο στη φαντασία του θεατή, επιτρέποντάς του να προσθέσει ή να αφαιρέσει γεγονότα στην ιστορία, ενισχύοντας την πολύσημία του κειμένου.

Ιδιαίτερα εμπνευσμένη βρήκα και τη σκηνή, στην οποία η γυναίκα κάνει έρωτα με τον καταληψία του σπιτιού της και αντί για φιλιά ανταλλάσσουν δαγκωματιές, προβάλλοντας μ’ αυτό τον τρόπο, σε πρώτο πλάνο, την αέναη μάχη των φύλων αλλά και το αδυσώπητο παιχνίδι της εξουσίας.

Η Μαρία Ζορμπά πείθει απόλυτα στον ρόλο της γυναίκας που βρίσκει τους εισβολείς στο χώρο της και προσπαθεί με κάθε τρόπο να απαλλαχθεί από αυτούς. Τουλάχιστον στην αρχή, γιατί στο τέλος οι ρόλοι θα αντιστραφούν και δεν θα θέλει με τίποτα να φύγουν.

Η ηθοποιός με την σκηνική της αμεσότητα και τα εκφραστικά της μέσα σ’ εγρήγορση φωτίζει τις πολλαπλές ποιότητες του ρόλου της.

Ο Χρήστος Καπενής, ως θρασύς εισβολέας, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.

Πιο αδύναμη ερμηνευτικά αλλά με καλές στιγμές, η Μιράντα Ζησιμοπούλου.

Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του  Θεόφιλου Πουζμπούρη ακολουθεί την αισθητική της παράστασης και αναδεικνύει τα στοιχεία θρίλερ του έργου.

Γιώτα Δημητριάδη, Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*