Προφανώς είναι η παρέα της. Σίγουρα μιλάει για το σκυλάκι της και το αποκαλεί “η κόρη μου”. 

Μπορεί να έχει μια κόρη που μεγάλωσε και θέλει μια συντροφιά, μπορεί να μην είχε ποτέ την κόρη που ήθελε και βρήκε παρέα και αγνή, άδολη, απόλυτη αγάπη στο σκυλάκι της. 

Μπορεί να το έχει κάνει σαν κλόουν και να κάνει εμένα να κοντοσταθώ να κάνω τον παπαράτσι, μπορεί να ήθελα να γράψω πολύ σκληρά σχόλια για το πώς ξεφτυλίζει το ζωντανό, όμως καθώς επεξεργαζόμουν τη φωτογραφία σκέφτηκα ότι ούτε που θα τής έχει περάσει από το μυαλό ότι με το κιτς αυτό φουστανάκι κάνει το σκυλί να φαντάζει γελοίο.

(ξαφνικές καλοσύνες…)

Άλλωστε κάθε μάνα ντύνει το μικρό της παιδί όπως νομίζει καλύτερα. Μετά το παιδί μεγαλώνει και (πρέπει να) πατάει πόδι και λέει όχι.

Αυτή είναι η διαφορά.

Η μικρή σκυλίτσα δεν θα πει ποτέ όχι στην κυρά της. Θα ζουν και οι δύο μια αγαπησιάρικη κατάσταση με φιλιά και γλυψίματα και αγκαλιές και διάθεση για βόλτα.
Κι αυτό τελικά έχει σημασία.

Ας γελάμε εμείς με το γελοίο θέαμα. Οι δυο τους ζουν την αγάπη που πολλοί θα ζήλευαν. 

Γιάννης Καφάτος