Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμάντης
Κείμενο: Ανδρέας Παναγόπουλος
Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα. Κι ευτυχία, πολλή.
Τα χαρμόσυνα εμβατήρια αυτής λοιπόν, που μας υπενθυμίζουν, τι έχει μείνει ιερό, παίζονται από την μπάντα, τραγουδιούνται από μας, πνίγονται σε κολυμπήθρες γεμάτες αλκοόλ για να βαφτιστούν να μάθουν να κοινωνούν την χαρά απολαμβάνοντας την Big Mama Γωγώ, να χορεύει πάνω στη σκηνή.
Οι φιλόμουσοι, που τους ακολουθούν αυτά τα χρόνια έχουν βγάλει τα δικά τους φτερά, κι είναι πια πουλάκια. Αφήνονται και πετούν από στίχο σε στίχο, οδηγούμενοι από τις εκστατικές μελωδίες του "Αερικού", καταναλώνοντας λίτρα αλκοόλ, πετώντας το ατέλειωτο τσιγάρο πριν τ' ανάψουν. Για την ευγνωμοσύνη στον Σωκράτη Μάλαμα που μας μεθά όπως κανείς, και για το ταξίδι που μας πηγαίνει ο Φώτης Σιώτας, για τα ρεμπέτικα που σαν το κώνειο αρνηθείς, βγαίνουν από μόνα και για την δύναμη της συνύπαρξης που και βροχές σταματά.
Αν το ξανασκεφτείτε κι απόφασίσετε να αποσύρεται απ' τα σχολειά την προσευχή, αντικαταστήστε την με ένα τραγούδι, με κιθάρα, με βιολί και με κρασί. Η σάρκα καλύπτει τα οστά, και καμιά φορά ρίχνουν και λίγη ψυχή μέσα, εμβατήρια χαρμόσυνα και τρυφερά, μία είναι η Πριγκηπέσσα.
Leave a Reply