Δεν είναι, για όλους, αυτονόητο ότι η βία έχει κατακλύσει σε τόσο μεγάλο βαθμό τις ζωές μας και πλέον λειτουργούμε σαν τον Μιθριδάτη που συνήθισε το δηλητήριο. Οι ζωές μας δηλητηριάζονται όχι, όπως λένε πολλοί, από τις «κακές ειδήσεις» αλλά από τις πράξεις που μας μεταφέρονται ως ειδήσεις. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι γυναικοκτονίες, η κατάληξη του Βαγγέλη Γιακουμάκη, δεν είναι «κακές ειδήσεις». Είναι δολοφονικές πράξεις που εκπορεύονται από μια κοινωνία, από κάποιους από εμάς, με άλλα λόγια, που όσο τις ακούμε, πάλι κάποιοι από εμάς τις συνηθίζουν και παύουν να τους κάνει εντύπωση και να προχωρούν στην ανάλυση τους.
Σ’ αυτό το πλαίσιο έρχεται μια θεατρική παράσταση, ο «Θάλαμος Νο 6» της Νατάσας-Φαίης Κοσμίδου, στο Θέατρο Άλφα, να μας τραγουδήσει στ’ αυτί την ανάγκη για να ενδιαφερθούμε, να νοιαστούμε και να συμπορευτούμε με τα θύματα μιας βίας που έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Λέω να μας «τραγουδήσει» γιατί όλη η παράσταση είναι ένα hip hop τραγούδι που παίρνει τον συγκλονιστικό μύθο της Νουβέλας του Τσέχωφ, «Θάλαμος Νο 6» και τον συνδυάζει με την νεοελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε.
Πρόκειται για μια άκρως πολιτική αλλά και συγχρόνως υψηλής αισθητικής λυρική παράσταση που συνέλαβε η σκηνοθέτης Νατάσα Φαίη Κοσμίδου και φέρνουν εις πέρας με εξαιρετικό τρόπο οι: Έρη Μανουρά, Ιωάννα Παπακωνσταντίνο, η χορεύτρια Σίλια Καλφοπούλου με την επι σκηνής μουσικό Μαρία Μιχαλάκα. Τη μουσική του έργου έχουν συνθέσει ο Κώστας Γάκη και η Έρη Μανουρά.
Η Σίλια Καλφοπούλου με την κίνηση της δίνει παλμό στους στίχους της Νατάσας-Φαίης Κοσμίδου με έναν απόλυτο τρόπο γεμάτη νευρώδεις αντιδράσεις. Σωματοποιεί με κάθε σύσπαση του κορμιού της την βία που υφίστανται τα θύματα και ενώ δεν μιλάει λειτουργεί σαν αντίλαλος της κραυγής κάθε θύματος. Η παράσταση χωρίς τη συμβολή της θα ήταν μισή. Η παρουσία της απογειώνει το επιτυχημένο εγχείρημα της Κοσμίδου που συνέλαβε την ιδέα να μπλέξει τα λόγια του Τσέχωφ με τα θέματα που θέλει να αναδείξει.
Και όλοι ξέρουμε το τελος του μύθου, το τέλος του τέρατος. (Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου)
Και οι τέσσερις κυρίες επί σκηνής δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε μια παράσταση που το μέτρο, ο ρυθμός, η οργή και η συγκίνηση έχουν συνδυαστεί με έναν ιδιοφυή τρόπο.
Ακόμη κι όταν νομίζεις ότι η αφηγήτρια «κουνάει το δάχτυλο», στο τέλος καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για την εξωτερίκευση ενός εσωτερικού διαλόγου που πρέπει να κάνει καθένας μας με τον εαυτό του όταν έχει να αναλύσει γεγονότα και καταστάσεις που ξεπερνούν την ανθρώπινη θηριωδία.
Μετά την παράσταση θέλησα να μιλήσω με την Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου.
Πώς γεννήθηκε αυτή παράσταση που ενώνει τον Τσέχωφ με τον Γιακουμάκη, τις γυναικοκτονίες και τον Παύλο Φύσσα;
Το αριστουργηματικό αυτό διήγημα του Άντον Τσέχωφ, θίγει με τόση τρυφερότητα και σεβασμό θέματα που μας πονάνε με μόνο σκοπό να θεραπευτούμε από αυτά.
Προτείνει λύσεις, ανοίγει δρόμους, ενώνει ερήμους.
Θέλησα να το χρησιμοποιήσω ως αφορμή.
Να μπλέξω τα λόγια του με τα δικά μου, για να μιλήσουμε για όσα μας πονάνε σήμερα, για όσα αγωνιζόμαστε και για όσα μας γεμίζουν κουράγιο , ελπίδα και χαμόγελα.
Γιατί επέλεξες το έργο σου να είναι έμμετρο, σαν ένα τραγούδι;
Η προφορική ποίηση είναι ο δικός μου προσωπικός τρόπος και δρόμος.
Ρυθμός, λυρικότητα, εικόνες , μουσική. Όλα αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται και δημιουργούν ένα ηχοτοπίο μέσα στο οποίο ανθίζει η αφήγηση της ιστορίας.
Πού απευθύνεσαι με την παράστασή σου;
Σε όλες και σε όλους.
Η ευχή μου για την παράσταση είναι να αποτελέσει αφορμή για βαθιά και ουσιαστική συζήτηση. Να δημιουργήσει γέφυρα με κάθε θεατή.
Η χαρά μου είναι απερίγραπτη κάθε φορά που στο φουαγιέ του θεάτρου μετά το τέλος της παράστασης, ανοίγει κουβέντα ή κάθε φορά που λαμβάνω στα social μου μηνύματα για την παράσταση με σκοπό τον διάλογο.
Το πολιτικό θέατρο είναι μια ανάγκη της εποχής ή μια εμμονή του δημιουργού;
Κάθε μορφή τέχνης είναι πράξη πολιτική.
Κάθε έργο τέχνης ανακουφίζει, μας θεραπεύει από τα σκοτάδια του κόσμου.
Ο αγαπημένος μου συγγραφέας και αγωνιστής Λούις Σεπούλβεδα γράφει : Ο καλύτερος τρόπος να κάνεις πολιτική είναι να αφηγηθείς ένα παραμύθι !
Η παράσταση μας έχει την μορφή μίας ποιητικής πολιτικής παρέμβασης , λυρικής καταγγελίας όχι από εμμονή αλλά από μία βαθιά ανάγκη να μιλήσω εντελώς προσωπικά για συγκεκριμένα πολιτικά γεγονότα.
Ο πολιτισμός είναι σε κρίση ή η κοινωνία;
Το ένα γεννάει το άλλο. Και η κρίση αυτή είναι δημιούργημα του συστήματος
στο οποίο ζούμε. Θα “χρησιμοποιήσω” την ερώτηση σας για να μιλήσω για τον αγώνα των καλλιτεχνών.
Αυτή την στιγμή σας γράφω μέσα από κατάληψη, μία από τις τόσες.
Απεργίες, κινητοποιήσεις, συνελεύσεις.
Δάκρυα στα βαμμένα πρόσωπα μας.
Καλούμε όλες και όλους να δείξουν αλληλεγγύη, να στηρίξουν τον αγώνα μας.
Και αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και είναι απόλυτα συγκινητικό και ανακουφιστικό.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είμαστε στο πλευρό της μητέρας του Παύλου – που έγινε μητέρα όλων μας – της οικογένειας και των φίλων του, στην δίκη για την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή που συνεχίζει σε δεύτερο βαθμό.
Αλληλεγγύη και Αγάπη.
Θα νικήσουμε
Ποια μπορεί να είναι η απάντηση στη βία – για να ξαναγυρίσω στο έργο;
Η αλληλεγγύη, η αγάπη , η καλοσύνη, η τρυφερότητα, το αληθινό νοιάξιμο για τις ανάγκες μας , για την διπλανή και τον διπλανό μας. Το να μην σιωπούμε. Να μιλάμε , να τραγουδάμε , να φωνάζουμε όσα νιώθουμε. Να τους χαλάμε την “γιορτή” με την ομορφιά της αλήθειας μας.
Τι θα απαντούσες στην φεϊσμπουκικής αισθητικής ερώτηση: Και τι με νοιάζει εμένα για τον κάθε Γιακουμάκη, την κάθε Μυρτώ κλπ;
Ο Παύλος , η Μυρτώ, η Ελένη , ο Βαγγέλης, ο Αλέξης …
δεν είναι απλά ονόματα σε μια ατέλειωτη ματωμένη λίστα.
Είναι τα αδέρφια μας.
Νοιάζομαι, αγωνίζομαι ,
δεν ξεχνάω πώς και γιατί χάθηκαν , ποιο μαχαίρι, ποια σφαίρα , ποιο χέρι δέχτηκαν απάνω τους…
σημαίνει πως παλεύω για ΔΗΚΕΟΣΉΝΙ.
Να μην χυθεί άλλο αίμα στους δρόμους μας.
Για έναν κόσμο όμορφο , φωτεινό και δίκαιο για ολ@ μας.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σου στοίχημα;
Δεν έχω τέτοιο.
Όσο όμως παλεύουμε για μία ζωή όπως την αξίζουμε : ελεύθερη και μαγική, τόσο ανοίγουν οι δρόμοι για να γεννιούνται και να πραγματοποιούνται νέα όνειρα.
Τι φοβάσαι; – Πώς καταπολεμάς τους φόβους σου;
Φοβάμαι μην μας καταπιεί η τρομερή δίνη του καιρού μας. Μα κάποιος ποιητής του δρόμου έγραψε πως οι δίνες είναι που κάνουν τους τρωτούς, άτρωτους.
Και κάθε φορά που αισθάνομαι κάπως τρωτή, έρχεται στο νου μου ένα στιχάκι γραμμένο στον τοίχο όπου δολοφονήθηκε ο Ζακ :” it’s ok to cry ! “
Και είναι αυτό μεγάλη παρηγοριά.Είναι εντάξει να κλαίμε, να νιώθουμε ευάλωτες και ευάλωτοι , να ψηλαφούμε τις πληγές μας , να αγκαλιάζουμε τους φόβους μας. Είναι απολύτως εντάξει.Να αγαπάμε και τις δύο πλευρές του φεγγαριού μας.
Γιάννης Καφάτος
Πληροφορίες για την παράσταση:
Κάθε Πέμπτη στο Θέατρο Άλφα – Εισιτήρια Εδώ
Σκηνοθεσία , Διασκευή, Στίχοι, σύνθεση ρυθμικής απαγγελίας: Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου
Μουσική : Κώστας Γάκης και Έρη Μανουρά
Παίζουν : Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου , Έρη Μανουρά, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου
Χορός : Σίλια Καλφοπούλου
Live μουσική : Μαρία Μιχαλάκα
Οργανωση Παραγωγης :Τζένη Χρυσίδη , Βιβεττα Λαϊνιωτη
Βοηθός σκηνοθέτη : Ζωή Τζελέση
Φωτογραφίες : Γιώτα Εφρεμίδου
Δημόσιες σχέσεις :Αντώνης Κοκολάκης
Εταιρια Παραγωγης Αnelixis Productions E.E.
Leave a Reply