Έχω ξαναμιλήσει για τα ραδιοφωνικά διαμάντια που βρίσκω στον Αθήνα 9,84 (που ακούμε στη συχνότητα 9,81 στα FM ή στο διαδίκτυο)
Το μεσημέρι του Σαββάτου ήμουν από τους τυχερούς που άκουσα την εξαιρετική έκτακτη εκπομπή του Παύλου Μεθενίτη, το Ραδιογράφημα που είχε αφορμή το «μπιφ» που ξέσπασε για τον Καραγάτση.
Έτσι οι ακροατές της εκπομπής είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε, πέραν της άποψης που σθεναρά αλλά με ευγένεια διατύπωσε ο παραγωγός Μεθενίτης, επιλεγμένα κείμενα του Καραγάτση, ενδιαφέρουσες πληροφορίες την κουλτούρα της «ακύρωσης», ετοιμολογίες λέξεων και φυσικά εξαιρετική μουσική που έδενε με τα κείμενα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παύλο Μεθενίτη που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω την εκπομπή του!
Διαβάστε τη αλλά ακούστε τη και στη σελίδα του Αθήνα 9,84, του ραδιοφώνου του Δήμου της Αθήνας, που «αλλάζει πρόσωπο», όπως λέει το νέο του μότο!
Ανάμεσα στα κείμενα έχω ενθέσει τα βίντεο των τραγουδιών γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκπομπής. Αυτή άλλωστε είναι μαγεία του ραδιοφώνου – που ευτυχώς υπάρχει ακόμη!
Απολαύστε την εκπομπή!
Ραδιογράφημα – Εκπομπή Σάββατο 29 Ιουνίου 2024
(η έναρξη έγινε με μουσική υπόκρουση τον Ικαριώτικο)
Καλό μεσημέρι, κυρίες και κύριοι. Είστε συντονισμένοι στον Αθήνα 9.84, το σταθμό της πόλης στους 98 και τρεις. Στις μουσικές επιλογές και στο μικρόφωνο εκτάκτως ο Παύλος Μεθενίτης. Ακούτε το «Ραδιογράφημα», μια απόπειρα ραδιοφωνικού χρονογραφήματος, η οποία διεπράχθη εχθές, και επιχειρείται και σήμερα, ημέρα Σάββατο. Για να με ακούτε, αν με ακούτε βεβαίως, σημαίνει πως δεν διδαχθήκατε από το λάθος σας. Δεν πειράζει, ο Καγκελάριος της Γερμανίας, ο πολύς Ότο φον Μπίσμαρκ, είχε πει πως οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων…
1)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (Βασίλης Παπακωνσταντίνου – «Άσε με να κάνω λάθος») 3΄.57΄΄
Άσε με να κάνω λάθος, τραγούδησε μόλις ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται, και θέλω να δηλώσω ευθύς εξαρχής πως πιθανότατα κάνω λάθος, σφάλλω που θα το πω αυτό, αλλά δεν ημπορώ, δεν δύναμαι να σιωπήσω, που λέει και το δημοτικό τραγούδι. Λοιπόν, μάλλον θα έχετε πληροφορηθεί την τελευταία φασαρία, το έσχατο κύμα που σηκώθηκε στα σόσιαλ για τον Καραγάτση, και το πως αναπαράγει τις έμφυλες ταυτότητες και την πατριαρχία σ’ ένα από τα έργα του, και σίγουρα όχι στο καλύτερό του, τη Μεγάλη Χίμαιρα.
Πολλές και πολλοί καυτηρίασαν τον καλπάζοντα σεξισμό του συγγραφέα, που παρουσιάζει τους θηλυκούς χαρακτήρες του μυθιστορήματός του, και τη γυναίκα γενικότερα, ως αντικείμενο, ως υποχείριο των πόθων και των συμφερόντων του ανδρός, ο οποίος νομιμοποιείται να την εκμεταλλεύεται, να την κρεβατώνει, και να της δίνει και καμιά σφαλιάρα, μόνο και μόνο επειδή είναι άντρας. Κι αυτός ο κόσμος, οπωσδήποτε τότε που ζούσε ο Δημήτριος Ροδόπουλος, ο συγγραφέας που έγινε γνωστός ως Μ. Καραγάτσης, ήταν ένας κόσμος των ανδρών. Κι ακόμα παραμένει, εν πολλοίς.
2)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (James Brown “It’s a man’s world”) 2΄.45΄΄
Ναι, ζούμε υπό καθεστώς πατριαρχίας, σε γενικές γραμμές, και προφανώς η Τέχνη το αποτυπώνει αυτό. Ο Καραγάτσης γεννήθηκε το 1908 και πέθανε το 1960. Προφανώς στον καιρό του, στα δημιουργικά του χρόνια δεν υπήρχε καμία σοβαρή αμφισβήτηση της πατριαρχίας. Δεν υπήρχε καν η έννοια της έμφυλης ταυτότητας, δεν είχαν εφευρεθεί ούτε η ορολογία, ούτε βέβαια η επιστήμη του Φύλου, που υπάρχει σήμερα, που για να δηλώσεις τί ακριβώς είσαι όσον αφορά το βιολογικό και κοινωνικό φύλο, το τί νιώθεις πως εισαι, το τί θα ήθελες να είσαι, και την τρέχουσα σεξουαλική προτίμησή σου, θέλεις μισή σελίδα Α4.
Τέλος πάντων, ο Καραγάτσης, με πένα ασπαίρουσα, κοφτερή, ιμερική, έγραψε για την κοινωνία του όπως την έβλεπε και την βίωνε, φιλτραρισμένη μέσα από αυτό το εκπληκτικό μυαλό του, που έχει δώσει τόσα στην ελληνική πεζογραφία του εικοστού αιώνα. Βεβαίως, αυτό είναι η δική μου άποψη – η πρόσληψη της Τέχνης είναι αυστηρά υποκειμενική, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να του αρέσει το οτιδήποτε, οπότε όλοι και όλες έχουν δικαίωμα στην άποψή τους, ακόμα και σ’ αυτήν που θέλει τον Καραγάτση να έχει γράψει «κακή λογοτεχνία».
Ο κουρνιαχτός σηκώθηκε για τη Μεγάλη Χίμαιρα. Πού να διαβάσουν και τους δύο τόμους του Γιούγκερμαν, ή τον Κίτρινο Φάκελο, ή το τελευταίο του μυθιστόρημα, το ημιτελές Δέκα, αυτοί οι πρόμαχοι της πολιτικής ορθότητας, που έφτασαν στο σημείο να πουν πως δεν χρειαζόμαστε πλέον τον Καραγάτση…. Όμως, από το να πεις πως δεν τον χρειάζεσαι, πως είναι κατακριτέος και απαράδεκτος διότι μέσω του έργου του καθαγιάζεται η πατριαρχία, μέχρι να τον απαγορεύσεις, μέχρι να λογοκρίνεις τις επόμενες εκδόσεις των βιβλίων του, μέχρι να τον εξοβελίσεις από τις αφυδατωμένες, απολυμασμένες, πολιτικώς ορθές ανθολογίες και βιβλιοθήκες, η απόσταση είναι μικρή. Δεν είναι;
3)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (XTC – “Books are burning”) 4΄.52΄΄
Φίλες και φίλοι, ίσως υπερέβαλα λίγο, η κουλτούρα της ακύρωσης, (cancel culture στα αγγλικά) μπορεί να μην ενθαρρύνει κάψιμο των βιβλίων που δεν συμφωνούν με τις αρχές και τις αξίες της, ακόμα τουλάχιστον, αλλά… …Αλλά σπεύδει να ακυρώσει ό,τι την ενοχλεί. Σπεύδει να αποσύρει την υποστήριξή της σε δημόσια πρόσωπα, και εταιρείες που είπαν ή έκαναν κάτι που θεωρείται προσβλητικό ή απαράδεκτο, σύμφωνα με το Λεξικό Macquaire. Σπεύδει να δολοφονήσει χαρακτήρες.
Δύο μόνο παρατηρήσεις: πρώτον, ποιος είναι αυτός που απαφασίζει τί είναι προσβλητικό ή απαράδεκτο, και δεύτερον, μιλάμε και για τεθνεώτα πρόσωπα ή μόνο για ζώντα;
Η πολιτική ορθότητα ίσως είναι χρήσιμη στη ζωή μας – είναι κάπως σαν να φοράμε προφυλακτήρες για να μην πονέσουμε ο ένας τον άλλο καθώς ερχόμαστε σε επαφή, κάπως σαν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια του λούνα παρκ. Όμως, έχει γίνει η νέα θρησκεία – στην οποία όλες και όλοι οφείλουμε να δηλώσουμε πίστη. Και από μαξιλαράκια που απορροφούν τους κραδασμούς, οι εντολές του politically correct είναι κάπως σαν ολόσωμα προφυλακτικά, που είμαστε υποχρεωμένοι να τα φοράμε, σαν προστατευτικά, ή μάλλον υπερπροστατευτικά μέτρα.
4)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (Pink Floyd – “Mother”) 5΄.30΄΄
Προ ετών λογοκρίθηκε το πασίγνωστο βιβλίο «Η καλύβα του μπάρμπα Θωμά» της Χάριετ Μπίτσερ Στόου – αφαιρέθηκε η λέξη «νέγρος» από ένα μυθιστόρημα του 1852, και αντικαταστάθηκε από το «αφροαμερικανός», ένα νεότερο όρο, άρα λανθασμένο ιστορικά και ακατάλληλο για ένα βιβλίο του 19ου αιώνα. Βέβαια, τότε που το έγραψε η Στόου, όλοι τους μαύρους τους έλεγαν «νέγρους» – ούτε καν έγχρωμους, coloured.
Κι αυτή η κατάπτυστη ιεροσυλία έγινε, υποτίθεται για να προστατευθούν τα νέα παιδιά από ρατσιστικές εκφράσεις! Αυτή η γελοία, προσχηματική και υποκριτική απόπειρα αποκάθαρσης του Λόγου, με λάμδα κεφαλαίο, ακόμα και σήμερα βρίσκει υποστηρικτές, που είναι τόσο λοβοτομημένοι από την κορεκτίλα, που δεν καταλαβαίνουν πως χρειάζονται αυτές οι έμφυλες αναφορές σε έργα τέχνης του παρελθόντος, ακριβώς για να γίνει ορατή η πρόοδος σήμερα σ’ αυτόν το τομέα, για να έχουν τα νέα παιδιά ένα μέτρο σύγκρισης. Η αποτύπωση της νοοτροπίας μιας εποχής πολύ χειρότερης όσον αφορά την έμφυλη καταπίεση, είναι πολύτιμη, αλλά κάποιοι είναι τόσο ευήθεις, ώστε νομίζουν πως εάν διαγράψουν τη λέξη «νέγρος» από ένα βιβλίο καταπολεμούν το ρατσισμό…
5)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (John Lennon – “Woman is the nigger of the world”) 5΄.18΄΄
Οπότε, για να συνεχίσουμε αυτή τη λογική της κουλτούρας της ακύρωσης, που αδιαφορεί για την ιστορικότητα ενός έργου τέχνης, που ερμηνεύει το παρελθόν με σημερινούς όρους, που δεν αναγνωρίζει στην Τέχνη την ελευθερία έκφρασής της, που γράφει να μην πω πού τα πνευματικά δικαιώματα του δημιουργού, ο οποίος έτσι γούσταρε να το γράψει, ή να το πει, ή να το ζωγραφίσει η να το σμιλέψει τό εργο του κι όχι αλλιώς, ας βάλουμε λοιπόν ένα μεγάλο, πολιτικώς ορθό ολόσωμο προφυλακτικό στον Καραγάτση και στον Εμπειρίκο γιατί ήταν σεξιστές. Ακόμα ένα στον Nίτσε γιατί έγραψε για τον Υπεράνθρωπο, κι ένα στον Όμηρο γιατί παρουσίασε την Πηνελόπη να περιμένει παθητικά τον Οδυσσέα υποταγμένη στην πατριαρχία.
Α, να μην ξεχάσουμε να λογοκρίνουμε και την Παλαιά Διαθήκη, γιατί περιγράφει μισαλλόδοξες, βίαιες και αιματηρές σφαγές χωρίς σεβασμό στο διαφορετικό, επίσης τον Βερμέερ και τους Μπρίγκελ, που ζωγράφισαν φτωχές υπηρέτριες, αθώα θύματα της πατριαρχίας, η οποία ευθύνεται για την οικονομική τους εκμετάλλευση και τη δεινή κοινωνική τους θέση… Ποιος έμεινε να απαγορεύσουμε; Μα, ο Πραξιτέλης κι ο Μικελάντζελο που έφτιαξαν τον Ερμή και τον Δαβίδ αντιστοίχως, με τα γεννητικά όργανά τους εκτεθειμένα, δοξολογώντας έτσι την ανδροκρατία, και προσβάλλοντας ευθέως τη γενετήσια αξιοπρέπειά μας!
6)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (Γιάννης Πουλόπουλος – «Το άγαλμα») 3΄.25΄΄
Λοιπόν, κυρίες και κύριοι, πολλά είπαμε γι’ αυτή την ιστορία με τον Καραγάτση, και κάνει και ζέστη. Θα την κλείσω λέγοντας το εξής: φυσικά και ήταν σεξιστής, με τα σημερινά μέτρα εννοείται, ο συγγραφέας. Κι όχι μόνο αυτό, παρά ήταν και καραδεξιός, με το συμπάθιο, και αντικομουνιστής, και θιασώτης ένθερμος του καπιταλισμού. Ο Γιούγκερμαν, όπως και ο Λιάπκιν, κι οι δύο χαρακτήρες του Καραγάτση ήταν πρώην αξιωματικοί του τσαρικού στρατού, που βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα, μετά το ταπεινωτικό φευγιό τους από τη Ρωσία.
Σε ένα αξέχαστο χωρίο, όταν ο Γιούγκερμαν έχει πετύχει στη ζωή του, κι από καραβοτσακισμένος λοχαγός ενός ανύπαρκτου στρατού έχει γίνει ένας πλούσιος και αξιοσέβαστος εργοστασιάρχης, κάποιοι κόκκινοι συνδικαλιστές πάνε να ξεσηκώσουν τους εργάτες του. Τότε, ο Γιούγκερμαν αντιμετωπίζει τους ταραξίες ανατροπείς λέγοντάς τους να μην του πολυκουνιούνται, γιατί κι ο ίδιος δεν θυμάται πόσους Μπολσεβίκους σκότωσε στην Επανάσταση….
7)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (The Score – “Revolution”) 3΄.51΄΄
Λοιπόν, μήπως η κοινωνική κοσμοθεωρία του Καραγάτση ακυρώνει την αξία των βιβλίων του; Ο Κνουτ Χάμσουν, που μας έδωσε την περίφημη «Πείνα», είχε δωρίσει το Νόμπελ του στον Αδόλφο Χίτλερ! Και λοιπόν; Μήπως αυτό μειώνει την αξία του έργου του; Και για να διαπιστώσετε ως αυτήκοοι μάρτυρες τη δύναμη τη πένας του Καραγάτση, που, ναι, τον χρειαζόμαστε, και πολύ μάλιστα, γιατί πάντα η προσφορά του αληθινού κάλλους είναι μικρότερη από τη ζήτησή του, ορίστε λοιπόν ένα σύντομο απόσπασμα από τον δεύτερο τόμο του Γιούγκερμαν:
«Καθώς έγειρε, το δεξί της μπράτσο, λευκορόδινο και μεστό, τινάχτηκε με ζωικό σπασμό, δείχνοντας τη μασχάλη με την υποβλητική, την τρυφερή κι ισκιερή σάρκα της. Η δεξιά γραμμή του λυγισμένου κορμιού είχε την άμεμπτη τοξική καμπύλη γεωμετρικού σχήματος. Τα πλευρά, η μέση, οι αρμονικοί γοφοί, ο πλούσιος μηρός, η γυμνή, κρεατωμένη κι απαλή κνήμη, τα ανάγλυφα σφυρά με το αρμονικό σάρκινό τους περίβλημα – και το πόδι μέσα στο ίδιο λευκό παπούτσι, μικρό και παχουλό, θεληματικά ακουμπισμένο στη γης, ενώ το άλλο –το αριστερό- κρατιόταν μετέωρο, για τη δημιουργία αντίβαρου….
Εκείνο όμως που μέσα στη γιορτή της αρμονίας – ίσως και του αισθησιασμού- έδινε τον πρώτο τόνο, ήταν η κοιλάδα των ισχίων, που ξεπετάγονταν με πρανείς κατηφοριές στους δυο εύφορους κι ελαστικούς γλουτούς, που αντιβάριζαν αρμονικά τις κινήσεις του σώματος…»
8)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (Radiohead – “Creep”) 3΄.56΄΄
Τέτοιο ύμνο για το γυναικείο κορμί, τέτοια εξονυχιστική προσοχή για τις θαυμαστές λεπτομέρειές του, ομολογώ πως είδα για πρώτη φορά στον Καραγάτση – ο συγγραφέας αγαπούσε πολύ, με τον τρόπο του, τις γυναίκες. Παίρνω λοιπόν την πάσα που μου δίνει αυτό το εκπληκτικό κείμενο που σας διάβασα, για να σας πω πέντε πράγματα για τη γυναίκα και τη γλώσσα. Δηλαδή για δύο από τις μεγάλες ομορφιές του κόσμου τούτου…
Λοιπόν, η λέξη «γυναίκα» προέρχεται από το αρχαίο «γυνή», κι αυτό από τον ινδοευρωπαϊκό όρο «gwena», με την ίδια ακριβώς σημασία, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας. Γυνή είναι ο άνθρωπος θηλυκού γένους, αλλά και η σύζυγος, σε πολλές γλώσσες ινδοευρωπαϊκής προέλευσης. Στα αρχαία σλαβικά η γυνή ήταν «zena», στα αρχαία γερμανικά «quena», στα σουηδικά «kvinna», αλλά η σημασιολογική περιπέτεια της λέξης στα αγγλικά, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιας και λέει πολλά για την αλληλεπίδραση κοινωνικών αντιλήψεων και γλώσσας.
Λοιπόν στα αρχαία αγγλικά, λέει το Λεξικό, υπήρχαν δύο παράλληλες ομόρριζες λέξεις με τη σημασία «γυναίκα»: cwen και cwene. Από αυτές προέκυψαν τόσο το «queen», (βασίλισσα), όσο και το «quean», που σημαίνει «πόρνη»…Φαίνεται πως σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο οι άνθρωποι εν γένει, αρσενικοί, αλλά και –το χειρότερο- θηλυκοί, δυσκολεύονται να δουν τις γυναίκες ισότιμα, οπότε είτε δοξολογούν και λατρεύουν μερικές από αυτές για να δικαιώσουν την κατώτερη θέση που επιφυλάσσουν για όλες τις υπόλοιπες, είτε απλά τις θεωρούν πόρνες…
9)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (The Kinks – “Lola”) 3΄.22΄΄
Ένα καλό παράδειγμα γι’ αυτή τη νοοτροπία είναι η στιχομυθία μεταξύ του Θεόφιλου και της Κασσιανής, κατά την τελετή επιλογής νύφης: «εκ γυναικός πηγάζει τα χείρω», είχε δηλώσει, σύμφωνα με την παράδοση, ο βυζαντινός αυτοκράτορας βλέποντάς την, με την όμορφη και έξυπνη ποιήτρια να του απαντά «και εκ γυναικός τα κρείττω», χάνοντας όμως τον θρόνο μ’ αυτή την θαρραλέα, μέχρι θράσους, ετοιμολογία της. Για την ιστορία, το χρυσό μήλο του αυτοκράτορα το πήρε η Θεοδώρα… Η αλήθεια είναι βέβαια πως από τις γυναίκες δεν έρχονται ούτε τα καλύτερα, ούτε τα χειρότερα – είναι απολύτως ισάξιες με τους άνδρες στην παραγωγή όλων των καλών και όλων των κακών που συμβαίνουν στην ανθρωπότητα.
Αυτός ο σεξισμός που ενυπάρχει στη γλώσσα, κι όχι μόνο στη δική μας, αλλά και σε άλλες, είναι πράγματι παραστατικός, όσον αφορά τη θέση της γυναίκας. Λέμε «μητρική» γλώσσα, γιατί θεωρείται αυτονόητο πως το πρώτο άτομο που θα μιλήσει στο μωρό, μαθαίνοντάς του τη γλώσσα, είναι η μητέρα του. Όμως την ίδια στιγμή, λέμε «πατρίδα» τη γενέτειρα ή τον τόπο καταγωγής, κι όχι «μητρίδα», ας πούμε. Στα αγγλικά, η λέξη «man» είναι η ίδια και για τον άνδρα και για τον άνθρωπο, κάτι που συμβαίνει και στα γαλλικά (homme), και στα ισπανικά (hombre).
Η ίδια σημασιολογική σύμπτωση άνδρα και ανθρώπου, ισχύει και στα ελληνικά. Η αρχαία λέξη «άνθρωπος» ετυμολογείται πιθανότατα από το «ανδρ – ωπός», (από το «ωψ», που σημαίνει πρόσωπο, όψη) με τη σημασία «αυτός που έχει ανδρική όψη, αυτό το ον που μοιάζει με άνδρα»… Ο άνδρας στα αρχαία σήμαινε γενικότερα τον άνθρωπο – ο Όμηρος είχε γράψει πως ο Δίας ήταν «πατήρ ανδρών τε θεών τε». Η ετυμολόγηση του όρου «άνθρωπος» από το «αναθρώσκω», δηλαδή αναπηδώ, τινάζομαι ψηλά, το Λεξικό τη θεωρεί παρετυμολογική και επιστημονικώς αβάσιμη…
10)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (Poll – «Άνθρωπε αγάπα») 3΄.24΄΄
Το πόσο ριγμένες είναι οι γυναίκες, παλαιόθεν, φαίνεται και στην έκφραση του θρησκευτικού συναισθήματος. Όχι μόνο ο Θεός, στις μονοθεϊστικές θρησκείες, είναι ασυζητητί άντρας, παρά κι η γενεαλογία του Ιησού, όπως περιγράφεται στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, είναι σχεδόν φαιδρή: «Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού…», και η απαρίθμηση των ανδρών προγόνων του Χριστού πάει έτσι, σερί για σαράντα ονόματα, μέχρι τον Ιωσήφ, τον «μνήστορα» της Παναγίας, που, εδώ είναι το ωραίο, δεν ήταν καν ο πατέρας του Ιησού! Λες κι όλοι αυτοί οι σεβάσμιοι προπάτορες και πατριάρχες δεν τεκνοποιούσαν με τη συνεργασία γυναικών, αλλά κάπως διχοτομούνταν σαν τις αμοιβάδες, δημιουργώντας τον άρρενα απόγονό τους, διότι τα θήλεα τέκνα τους, εάν υπήρξαν δηλαδή, καμιά βιβλική ιστορία δεν τα αναφέρει…
Στις 8 του Μάρτη που μας πέρασε ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Και θα την ξαναγιορτάσουμε σ’ ένα χρόνο. Ανελλιπώς. Όλες και όλοι θα θυμηθούν, κατά ένα εθιμικό, επετειακό τρόπο, τους θηλυκούς ανθρώπους που αυτή τη στιγμή καταπιέζονται και υποφέρουν στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στο γυναικείο φύλο. Όλοι και όλες θα μιλούν για τις γυναίκες, που αμείβονται λιγότερο, που αδικούνται περισσότερο, που έχουν μειωμένα δικαιώματα και αυξημένες υποχρεώσεις σε σχέση με τους άντρες, που υφίστανται σεξιστικές προσβολές και διακρίσεις, που είναι αναγκασμένες να φορούν την μπούρκα, σαν να είναι περιουσιακά στοιχεία, για να μην πω οικόσιτα ζώα του αφέντη τους, που αναγκάζονται να τροφοδοτούν την παγκόσμια βιομηχανία επεξεργασίας γυναικείου κρέατος, αυτή την τεράστια κρεατομηχανή του τράφικινγκ, που υφίστανται απίστευτης αγριότητας έθιμα, όπως είναι η κλειτοριδεκτομή.
Κάποιοι μπορεί να φέρουν ως παράδειγμα εκείνη την Ιρανή δικηγόρο, που αφιέρωσε τη ζωή της στην υπεράσπιση των γυναικών του Ιράν, οι οποίες διώχθηκαν δικαστικά επειδή έβγαλαν το χιτζάμπ, τη μαντίλα τους, σε δημόσιους χώρους. Η Νασρίν Σοτουντέχ τιμωρήθηκε πριν από λίγα χρόνια με 38 χρόνια φυλακή, και 148 χτυπήματα με το μαστίγιο…
11)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (Christina Aguilera – “I’m ok”) 5΄.04΄΄
Ναι, πολλά λέγονται κάθε φορά που θα είναι η Μέρα της Γυναίκας, και δεν είναι όλα ούτε ειλικρινή, ούτε χρήσιμα στην υπόθεση της ισότητας των φύλων και την εξάλειψη του σεξισμού. Θα θεωρήσουμε όλες και όλοι πως, κάνοντας ίσως μιαν ενσυναίσθητη ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατά του σεξισμού, εκπληρώσαμε το χρέος μας απέναντι στις γυναίκες – όμως συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα με μειωτικό για τις γυναίκες τρόπο. Αυτή η Ιρανή, για παράδειγμα, έδειξε μιαν απαράμιλλη ανδρεία, θα πουν κάποιοι, χωρίς να σκεφτούν πως η γενναιότητα δεν είναι ασφαλώς μόνο μια αρετή του ανδρός («ανδρεία», από το επίθετο «ανδρείος», από το «ανήρ»)…
Οπότε, η τελευταία κουβέντα επ’ αυτού, ας είναι όμορφη, από μια γυναίκα. Το απόσπασμα είναι από το ποίημα της Κικής Δημουλά «Σημείο αναγνωρίσεως»:
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας. Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
12)ΤΡΑΓΟΥΔΙ (Rationalistas “Σιωπηλή πόλη») 3΄.53΄΄
Κυρίες και κύριοι, ακούσατε τον Παύλο Μεθενίτη εκτάκτως, στον Αθήνα 9.84, το σταθμό της πόλης, στους 98 και τρεις. Τον ήχο αυτής της απόπειρας ραδιοφωνικού χρονογραφήματος, με τον τίτλο «Ραδιογράφημα». Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας, να είστε καλά, και να έχετε ένα ευχάριστο μεσημέρι.
Info
Ο Παύλος Μεθενίτης μιλάει μεν, ενίοτε, για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, όπως τώρα , αλλά δεν την έχει ψωνίσει τελείως, ακόμα τουλάχιστον. Έχει γράψει πέντε μυθιστορήματα και κάτι ψιλά, κι έχει υπηρετήσει όλα τα είδη του δημοσιογραφικού λόγου – you name it, από τηλεόραση μέχρι ιστοσελίδες. Όμως, σαν το ραδιόφωνο, και μάλιστα το ραδιόφωνο του Αθήνα 9.84, δεν έχει!
(Γκρίζα διαφήμιση: το “Σφηνάκι” του, ένα δίλεπτο ένθετο ετυμολογικής φαντασίας μεταδίδεται από το Σταθμό της Πόλης, στους 98,3, στις 10.58΄ και στις 17.58΄΄ καθημερινώς, εκτός εορτών και αργιών).”
Βρείτε τον Παύλο Μεθενίτη στο Facebook
