Ο Σπύρος Ασημένιος σπούδασε δημοσιογραφία αλλά η αγάπη του για τις Τέχνες τον οδήγησε στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Εκεί ανέβηκε για πρώτη φορά στο σανίδι και όπως δηλώνει «μαγεύτηκε» και αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του σε δραματική σχολή.
Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εντατικές πρόβες για το έργο του Κυριάκου Βερή, «Σκληρές Φωτογραφίες», σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή που θα κάνει πρεμιέρα στις 9 Μαίου στο Studio Μαυρομιχάλη.
Εμείς μιλήσαμε μαζί του με σκοπό να εκμαιεύσουμε λίγες παραπάνω πληροφορίες για το τι πρόκειται να δούμε στην παράσταση και παράλληλα να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
«Σκληρές Φωτογραφίες»: τι θα δούμε στο Studio Μαυρομιχάλη;
Είναι ένα ελληνικό έργο, του Κυριάκου Βέρη και το κεντρικό θέμα αφορά, κατά την γνώμη μου, στην διαχείριση της νίκης και της ήττας. Ο Οδυσσέας είναι ένας αναβάτης παγκόσμιας φήμης, που προσπαθεί να διαχειριστεί τις ήττες και της νίκες της ζωής του: Το τέλος της καριέρας του, την σχέση του με τον πατέρα του, την απώλεια του αγαπημένου του αλόγου, που τον συντρόφευσε σε όλη αυτή την διαδρομή. Το έργο έχει πολλές διαστάσεις, κοινωνικές και πολιτικές που δεν θα μπορούσα να τις αναλύσω σε μια απάντηση. Οι αναφορές στην Κούβα και στον Φιντέλ, που υπάρχουν στο έργο, δεν είναι τυχαίες και δημιουργούν ενδιαφέρουσες αλληγορίες. Χρονικά, μεταφερόμαστε από τον θρίαμβο του παρελθόντος στην πτώση του παρόντος και τελικά στην αλλαγή σελίδας.
Αναλαμβάνετε τον ρόλο του Αναβάτη. Πείτε μας δύο λόγια για αυτόν τον ήρωα.
Ο Οδυσσέας είναι ένας ευαίσθητος, ρομαντικός και πληγωμένος άνθρωπος. Έχει μια προβληματική σχέση με τον πατέρα του και παλεύει να ξεκόψει από τα ναρκωτικά. Η παρουσία πλασμάτων που τον αγαπούν και τον εμπιστεύονται δεν είναι αρκετή. Τον συντροφεύει ένα τεράστιο κενό, το οποίο πιστεύει πως μπορεί να το καλύψει με την επαγγελματική του επιτυχία. Όταν τα φώτα σβήνουν, συνειδητοποιεί πως πρέπει να αντικρίσει με παρρησία τις προσωπικές του ήττες.
Ο τίτλος του έργου «Σκληρές Φωτογραφίες» ,εύκολα παραπέμπει στις σκληρές εικόνες που βλέπουμε καθημερινά. Ποιες από αυτές νιώθετε ότι δεν αντέχετε.;
Ο τίτλος “Σκληρές Φωτογραφίες”, με την δική μου ανάγνωση, στο έργο έχει μια διαφορετική διάσταση. Αφορά τα σημαντικά καρέ της ζωής μας που μας εντυπώθηκαν. Συνήθως αυτές οι παγωμένες εικόνες μνήμης είναι πολύ συγκεκριμένες και αφορούν γεγονότα και όχι γενικές περιόδους. Ένα χαστούκι, ας πούμε, στο προαύλιο ενός σχολείου, μαζί με την αίσθημα της ταπείνωσης που το συνοδεύει, είναι μια σκληρή φωτογραφία, με συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένα ονόματα. Η πρώτη φορά που άκουσα τον πατέρα μου να κλαίει. Την μητέρα μου να ουρλιάζει και να σπάει πράγματα. Οι φωτογραφίες έχουν μια παράξενη ιδιότητα. Δεν σου προκαλούν πάντα τα ίδια συναισθήματα. Η μνήμη του παρελθόντος έχει άλλη επίδραση στο σώμα σου, ανάλογα την περίσταση του παρόντος. Για παράδειγμα, μια μεγάλη νίκη του παρελθόντος, που κουβαλούσε όλη την προσδοκία των νιάτων, μπορεί να είναι πραγματικά σκληρή όταν στο μέλλον έχεις φτάσει να θεωρείς πως δεν κατάφερες, τελικά, τίποτα. Οι νίκες του παρελθόντος, κάποιες φορές, είναι οι χειρότεροι δαίμονες του μέλλοντος. Έτσι νομίζω. Επιστρέφω στην ερώτηση. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που με κάνουν να υποφέρω. Πράγματα που δεν έχουν, ίσως, και ιδιαίτερη αξία να τα αναφέρω. Πράγματα τετριμμένα. Αποστρέφομαι την βία.
Σιχαίνομαι τον πόλεμο και ό,τι σχετίζεται έστω και ως υποψία μαζί του.
Σέβομαι και λατρεύω την ζωή.
Δεν αντέχω την αδικία.
Με ενοχλεί η αγένεια.
Με κουράζει η δυστυχία.
Πιο πολύ με κουράζει όμως ο συμβιβασμός. Αυτόν τον απεχθάνομαι.
Θα ήθελα έναν καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο ευγενικό και με πολλή αγάπη. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, οπότε κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Δε νομίζω, όμως, πως αυτές οι λέξεις που βάζω στην σειρά έχουν και ιδιαίτερο νόημα. Έχω την υποψία πως έχουν χάσει εδώ και καιρό το νόημά τους.
Διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου: «Στο τέλος του αγώνα, στο σκληρό φώτο φίνις». Ποιο είναι το προσωπικό σας σκληρό φώτο φίνις στο τέλος της ημέρας;
Το σκληρό είναι πως δεν υπάρχει φώτο φίνις. Κάθε φορά ο τερματισμός έχει πάει μια μέρα παραπέρα. Κάθε βράδυ σκέφτομαι την μέρα που ξημερώνει και μετράω τις ανάσες μου για να την βγάλω. Με αισιοδοξία και με χιούμορ, αλλά και με επίγνωση πως αυτός ο αγώνας είναι ένας μεγάλος μαραθώνιος με ένα και μοναδικό σκληρό φώτο φίνις.
Σπουδάσατε δημοσιογραφία αλλά στη συνέχεια ακολουθήσατε τον δρόμο της υποκριτικής. Τι σας τράβηξε σ’ αυτόν τον χώρο;
Σπούδασα δημοσιογραφία επειδή ο θείος μου ήταν επίσης δημοσιογράφος και ήταν πιο γκλάμουρ να λέμε στην γειτονιά πως είμαι και εγώ δημοσιογράφος. Ήθελα να γίνω ζωγράφος, αλλά μου είπαν πως δεν είναι εργασία αλλά χόμπι. Που είναι τελικά, τουλάχιστον στις συνειδήσεις της συντριπτικής πλειονότητας, η οποία και αναπαράγει αυτή την θέση. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσα να μην ακολουθήσω την εσωτερική μου παρόρμηση και την αγάπη μου για τις Τέχνες, οπότε μπήκα σκαστά στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Εκεί ανέβηκα για πρώτη φορά στο σανίδι, μαγεύτηκα από τις προοπτικές εξέλιξης που μπορεί να σου προσφέρει και σπούδασα υποκριτική στην δραματική σχολή Μαίρη Βογιατζή Τράγκα. Νομίζω πως από την κάθε σχολή κάτι πήρα. Η δημοσιογραφία μου έδωσε την αγάπη μου για την γραφή, το Ναύπλιο τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και η δραματική, ίσως, κάποια παραπάνω αυτοπεποίθηση και κάποια συγκεκριμένα εργαλεία εργασίας. Αγαπώ το θέατρο, γιατί με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με έχει μάθει την υπομονή, την αυτοσυγκράτηση, και με έχει βάλει, γενικότερα, σε μια διαδικασία συνεχούς αυτοπαρατήρησης και αυτοβελτίωσης. Ελπίζω κάποια μέρα να είμαι επαρκής να ανταποδώσω όλα αυτά τα δώρα.
Τι σας κάνει να χαμογελάτε και τι σας μελαγχολεί στην καθημερινότητά σας;
Με κάνουν να χαμογελάω τα χαμόγελα από ανθρώπους που αγαπάω. Θέλω πολύ οι στενοί μου άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, να βλέπω ταινίες και να πειράζω τους ανθρώπους που έχω οικειότητα. Πολλά πράγματα με κάνουν να χαμογελάω. Νομίζω πως όταν δεν γκρινιάζω, χαμογελάω. Μερικές φορές τα κάνω και τα δυο μαζί. Με μελαγχολεί να σκέφτομαι πως δεν είμαι αρκετός. Αυτή η σκέψη με τρομάζει.
Ο Σπύρος Ασημένιος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σκληρές Φωτογραφίες»
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Θεατρικό έργο:Κυριάκος Βέρης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά -Κουστούμια: η ομάδα
Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Μαργαρίτης
Παίζουν:
Πρίγκιπας (άλογο): Δημοσθένης Φίλιππας
Οδυσσέας (αναβάτης): Σπύρος Ασημένιος
Πατέρας: Δημήτρης Μαργαρίτης
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου ΜΠΙΠ
Θέατρο STUDIO MΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ
Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια
ΠΡΕΜΙΕΡΑ 9 Μαΐου
Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 για 8 παραστάσεις
Ο καλύτερος τζόκει του κόσμου, ένα δύστροπο άλογο που τρέχει μόνο για τη νίκη και ένας πατέρας που αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή στην Αβάνα.
Στο έργο «Σκληρές Φωτογραφίες» οι σχέσεις των τριών προσώπων κρίνονται στη λεπτομέρεια, πάνω σε οριακές στιγμές, εκεί που ένας κύκλος ζωής κλείνει και ανοίγει ένας άλλος, εκεί που ένας αγώνας τελειώνει και περιμένεις το σκληρό φώτο φίνις για να σου δείξει αν κέρδισες ή αν έχασες.
Οι «Σκληρές Φωτογραφίες» είναι ένα έργο με τρεις δυνατούς χαρακτήρες που άλλοτε συγκρούονται και άλλοτε συνεργάζονται, τρία πρόσωπα με παράλληλες διαδρομές αλλά την ίδια ανάγκη συμφιλίωσης με τις επιλογές, τα ταλέντα, την τύχη και τα λάθη τους. Τρία πρόσωπα που έκαναν τις επαναστάσεις τους και τώρα αναλογίζονται αν κέρδισαν ή όχι, που αναμετρώνται με εθισμούς και φόβους, με το παρελθόν τους αλλά και το μέλλον που δείχνει δύσκολο και αβέβαιο.
Όπως και στον ιππόδρομο, στη ζωή ποντάρεις στο πιο δυνατό άλογο ή στο άλογο που δεν θα ποντάρουν οι άλλοι, δοκιμάζεις την τύχη σου, κάνεις επιλογές, κυνηγάς την επιτυχία, βάζεις στόχους, θέλεις με επιμονή και πείσμα να κερδίζεις για να καταλάβεις στο τέλος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Στο τέλος του αγώνα, στο σκληρό φώτο φίνις, οι χαμένοι από τους νικητές έχουν μόνο μια τρίχα διαφορά.
Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 12 ευρώ/(ατέλειες δεκτές)
Διάρκεια: 70 λεπτά
Leave a Reply