Δουλειά δεν είχα να κάνω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χθες το απόγευμα και αποφάσισα να κατηφορίσω μια βόλτα από το γήπεδο της Λεωφόρου. Μεγάλο το αποψινό ματς ανάμεσα στον Παναθηναικό και τον Αγιαξ για την πρεμιέρα των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ και πάντα την παραμονή συνηθίζεται να μιλάνε οι 2 προπονητές και να γίνονται οι τελευταίες προπονήσεις των ομάδων. Και κάπου εκεί μέσα στο αυτοκίνητο και με την συνοδεία του ''Τime after time'' της Cyndi Lauper ασυναίσθητα το μυαλό μου γύρισε πίσω. Και μόνο η λέξη Αγιαξ θυμίζει πολλά στους οπαδούς του τριφυλλιού..
-Θυμίζει το ξημέρωμα της 4ης Απριλίου 1996. Τότε που με το γκολ του Κριστοφ Βαζέχα έπειτα από την τρελή κούρσα του Γιώργου Δώνη ο Παναθηναϊκός άλωνε το Άμστερνταμ στην μεγαλύτερη νίκη Ελληνικής ομάδας που έγινε ποτέ στα Κύπελλα Ευρώπης. Οι ''πράσινοι'' ήταν αγκαλιά με την πρόκριση στον μεγάλο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν θα ξεχάσω τις κραυγές και τις στριγγλιές που ακούγονταν από κάθε μπαλκόνι σε κάθε διαμέρισμα της Αθήνας. Δεν θα ξεχάσω την περιγραφή του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο MEGA που μετέδιδε το παιχνίδι. Ξέφρενοι πανηγυρισμοί για πολλές ώρες. Η άφιξη των τότε πρωταθλητών Ελλάδας ήταν εντυπωσιακή με χιλιάδες οπαδών να σηκώνουν στα χέρια τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή Χουάν Ραμόν Ρότσα. Απίστευτο. Οι Ολλανδοί ήταν στο καναβάτσο. Ήταν εποχή που ο κόσμος ασχολούνταν και διασκέδαζε με το ποδόσφαιρο. Η οικονομική ανέχεια απόρροια της κρίσης δεν είχε προκύψει ακόμα..
-Θυμίζει τις ατέλειωτες ουρές, ουρές εκατοντάδων μέτρων την επομένη για ένα εισιτήριο της μεγάλης ρεβανς στο Ολυμπιακό Στάδιο. Στην Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Παναθηναικού στην οδό Μενάνδρου το αδιαχώρητο. Υπήρχε κόσμος που περίμενε από τις 5 το πρωί. Στο πρωτοσέλιδο της ''Αθλητικής Ηχούς'' γινόταν λόγος για 1.000.000 φιλάθλων που ήθελαν να βρεθούν στο Σπύρος Λούης στον επαναληπτικό με τους πρωταθλητές Ολλανδίας. Και βέβαια η αναμονή για ένα ''μαγικό χαρτάκι'' ήταν γλυκιά προσμονή. Καθόλου γκρίνια, καθόλου δυσφορία..
-Θυμίζει λοιπόν τον μεγάλο επαναληπτικό ημιτελικό. Εκεί το όνειρο δυστυχώς δεν έγινε πραγματικότητα. Ο Αγιαξ επέβαλε την ανωτερότητά του και με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Φινλανδό Γιάρι Λιτμάνεν επικράτησε με 3-0 και πήγε ευτυχώς στον τελικό στο Ολίμπικο της Ρώμης. Οι Παναθηναϊκοί πικράθηκαν αλλά χειροκρότησαν θερμά τους παίκτες τους που είχαν βρεθεί ένα βήμα πριν από το θαύμα που δυστυχώς ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.
-Θυμίζει την 2α Ιουνίου 1971. Τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στον Αγιαξ του ιπτάμενου Ολλανδού Γιόχαν Κροιφ και τον Παναθηναικό του Φέρεντς Πούσκας στο Γουέμπλει. Στην πρώτη παρουσία Ελληνικής ομάδας σε ένα τελικό Ευρωπικής διοργάνωσης σε επίπεδο συλλόγων. Ο Παναθηναϊκός του Καμάρα, του Αντωνιάδη, του Οικονομόπουλου και του Δομάζου έχασε με 2-0. Αυτό όμως μικρή σημασία είχε. Και μόνο η παρουσία του εκεί σε μια πολύ δύσκολη, ερασιτεχνική εποχή για το Ελληνικό ποδόσφαιρο, τον έκανε γνωστό στα πέρατα της οικουμένης. Και εκατομμύρια Ελληνες συνωστίζονταν τότε στις πρωτοεμφανιζόμενες ελάχιστες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις που υπήρχαν, υπερήφανοι που μια δική τους ομάδα έφθασε στην κορυφή διεκδικώντας το τρόπαιο.
Στο δια ταύτα. Το comeback των ''πράσινων'' στα Κύπελλα Ευρώπης απόψε δεν θα μπορούσε να γίνει κόντρα σε πιο ιδανικό αντίπαλο. Και είναι σίγουρο ότι πολλά ζευγάρια μάτια σήμερα στο Απόστολος Νικολαΐδης θα κλάψουν και θα λυγίσουν, για να γυρίσω στον πρόλογό μου, ενθυμούμενοι το ένδοξο παρελθόν. Αυτό στο οποίο ο Παναθηναϊκός καλείται να επιστρέψει. Κόντρα σε έναν αντίπαλο που φέρνει θύμησες. Τον θρυλικό Αγιαξ
Leave a Reply