Οι Strokes εύκολα θεωρούνταν οι κυρίαρχοι της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά αυτή η δεκαέτια δεν είναι και ότι καλύτερο για την καριέρα τους, δημιουργικά. Αν και προσωπικά τους έχω σταθερά πολύ ψηλά στη μουσική μου συνείδηση (και όχι μόνο για το πρώτο album).
Πάντα σε ότι κάνουν, θα έχουν κάποιες εκπληκτικές στιγμές και θα μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως κάποιο λάθος κάνουν και αδικούν τον εαυτό τους. Αν σκεφτώ πως είναι πάρα πολύ καλοί μουσικοί, γράφουν εξαιρετικές μελωδίες σε κάθε τομέα και οι ενορχηστρώσεις τους είναι στο όρια του τέλειου και κάνουν πάντα απίστευτα καλή χρήση των επιρροών τους… δεν ξέρω τι είναι αυτό που πλέον έχουν χάσει. Ίσως είναι πάρα πολύ άνετοι. Λίγο πιο πολύ από όσο χρειάζεται για να το κάνεις συνέχεια.
Στο Oblivious,πάλι, μέσα από το νέο τους EP, χρησιμοποιούν αφρικάνικες ρυθμικές ασκήσεις και μελωδιες, σε μια μίξη με arena rock και daft punk μελωδικές γραμμές. Και ακούγεται πολύ καλό. Το αποτέλεσμα είναι μια συνέχεια από το προηγούμενο , πάλι σε στιγμές, πολύ καλό album τους, αλλά με έναν εντελώς ανανεωμένο και διαφορετικό Julian Casablancas (σαφώς επιρρεασμένο από την τελευταία πολύ καλή solo δουλειά του). Και ακούγεται πάλι…πολύ καλό και μακάρι η συνέχεια να είναι ανάλογη. Το εννοώ…είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ για να χαθούν χωρίς ένα νέο αριστούργημα. Μπορούν να είναι σημείο αναφοράς και αυτή τη δεκαετία.
Ted Sourvinos
Leave a Reply