28/03/2024

Βοήθεια! Ποντίκιααααα!


Το πάθος μου για τα γλυκά δεν με αφήνει ήσυχο ποτέ! Βρίσκομαι ακόμα μια φορά μπροστά σε ένα θέαμα που άλλους θα τους τρόμαζε και άλλους θα τους γαλήνευε!

Αν με ρωτήσετε, όταν βλέπω μία αγέλη από ποντίκια νιώθω πολύ όμορφα! Σχεδόν γλυκά! Ελάτε, μην τρομάζετε! Ποντικάκια τόσο γλυκά δεν θα βρείτε αλλού!Πάστες ποντικάκια! Με πολύ όμορφες μουσούδες από σαντιγί, και αυτάκια και ουρά από σοκολάτα!

 

Μαγική δημιουργία που τη γνώρισα προ αμνημονεύτων ετών σε ιατρείο της Καλαμάτας! Όχι, δεν σέρβιραν πάστες στο ιατρείο! Αλλά πώς να κάνεις έναν μικρό καισπαστικό πιτσιρικά να το βουλώσει αν δεν βρεις πρώτα το ευαίσθητο σημείο του;

 

Το μίσος μου για τις αίθουσες αναμονής σε ιατρεία, συνεργεία και δημόσιες υπηρεσίες είναι τόσο μεγάλο που σχεδόν με πιάνει αμόκ! Ο μόνος τρόπος για να συνέλθω είναι να βρω κάτι τόσο ισχυρό σε σχέση με τη νευρική μου κατάσταση που να με κάνει ως εκ θαύματος να χαλαρώσω και να δω τα πράγματα πιο ήρεμα και αισιόδοξα

.

 

Οι μεγάλοι συνήθως βρίσκουν εύκολα τα κουμπιά των μικρών. Και εδώ που τα ψιλοκουτσομπολεύουμε δεν ήταν δύσκολο, ειδικά για μένα, να βρεθεί το κουμπί της ηρεμίας! Επίσκεψη, το λοιπόν, από το ιατρείο στο πλησιέστερο ζαχαροπλαστείο! Βιτρίνες με παστούλες κάθε είδους και μάλιστα ρετρό! Ξέρετε εσείς τώρα! Όμως, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, είδα κάτι που για πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου! Με εντυπωσίασε τόσο και μου δημιούργησε την άμεση ανάγκη να το ξεσκίσω επί τόπου! Πάστες ποντικάκια! Πόσο δελεαστικά ήταν αυτά τα σοκολατένια τρωκτικά πίσω από τη βιτρίνα! Και πόσο θα ήθελα να τρέξουν όλα μαζί προς το στόμα μου!

 

 pastes-pontikakia-viewtag

Έτσι λοιπόν, φάνηκε ξεκάθαρα ότι το κουμπί μου ήταν οι πάστες ποντίκια! Γεμίσαμε ένα κουτί και βουρ για το ιατρείο! Ήρεμος εγώ πια. Γαλήνιος από το άρωμα και τη γλύκα της σοκολάτας που με είχε συνεπάρει!

 

Το πρώτο ποντίκι εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού! Το δεύτερο αναγκάστηκα να το αφήσω στη μέση διότι είχε φτάσει η ώρα να περάσουμε εντός και να εξεταστούμε από τον γιατρό. Ούτε και θυμάμαι για ποιο λόγο βρέθηκα εκεί! Ούτε και με ένοιαζε πλέον! Το μυαλό μου ταξίδευε ακόμα στη σοκολατένια γεύση! Και τα υπόλοιπα ποντικάκια από την αίθουσα αναμονής τραγουδούσαν ωσάν άλλες σειρήνες και παρέσερναν το μυαλό μου.

Ίσως να χρειάστηκε να με δέσουν και μένα…όχι σε κατάρτι αλλά σε καμιά καρέκλα για να μην παρασυρθώ! Δεν θυμάμαι! Το μόνο που θυμάμαι ήταν αυτή η ιστορία γνωριμίας με τις εν λόγω παστούλες! Και ο έρως καλά κρατεί μέχρι τις μέρες μας!

 

Βασίλης Κριμπάς


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*