Το Rabbit Hole που παίζεται στο Πλακιώτικο Θέατρο ΕΛΕΡ της οδού Φρυνίχου είναι κάτι περισσότερο από ένα βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ.Η διαχείριση της απώλειας, της υπέρτατης, αυτής που μια μάνα κι ένας πατέρας χάνουν το παιδί τους από ένα τυχαίο γεγονός αποτελεί τον πυρήνα αυτής της παράστασης.
Η ερμηνεία της Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη προσωπικά με συγγλόνισε καθώς υποδύεται τη γιαγιά του μικρού και πρέπει να σταθεί στην κόρη της, αλλά παράλληλα να επιβιώσει και η ίδια από μία απώλεια που την έχει ζήσει για τον δικό της γιο.
Η ισορροπία που κρατάει στην ερμηνεία της είναι αξιοθαύμαστη και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης «εξηγούν» το γεγονός ότι παίχτηκε φέτος για δεύτερη σεζόν στην θεατρική Αθήνα με τους θεατές να γεμίζουν το θέατρο ΕΛΕΡ
Η κυρία Ανδρεαδάκη είναι μια ήρεμη, σταθερή και στιβαρή δύναμη κάθε παραγωγής που συμμετέχει. Αυτή την εποχή την βλέπουμε στην αστυνομική σειρά «Σώσε με» σε σκηνοθεσία Πιέρρου Ανδρακάκου (Netflix), και φυσικά, προσωπικά θα θυμάμαι πάντα την ιδιαίτερη ερμηνεία της και στην ταινία SMAC του Ηλία Δημητρίου (που προλαβαίνετε να δείτε στο Ertflix).
Την ευχαριστώ για την κουβέντα, που πέρα από τις αφορμές που μου έδωσε το Rabbit Hole, που με ειλικρίνεια και χιούμορ «κάναμε».
Ο ρόλος σας στο “Rabbit hole” έχει απαιτήσεις και τον αναδείξατε -κατά τη γνώμη μου- ως κορυφαίο της παράστασης. Πείτε μας πώς δουλέψατε για να μάς παραδώσετε την εξαιρετική “Νατ”;
Τα λόγια, τα λόγια και ξανά τα λόγια!
Σιγά – σιγά καταλαβαίνεις τι λες, γιατί το λες και το πώς θα το πεις προκύπτει.
Μού αρέσει να κάνω έρευνα για τον χαρακτήρα, να δημιουργώ εικόνες, να τον φαντάζομαι στον προσωπικό του χώρο, φτιάχνω ένα story board. Είναι κάτι που με διασκεδάζει και με βοηθάει να γίνονται συγκεκριμένες οι αναφορές.
Και μετά είναι η αλληλεπίδραση με τους άλλους ηθοποιούς. Το ζητούμενο είναι η επικοινωνία μας πάνω στη σκηνή.
Αυτό δουλεύουμε σε κάθε παράσταση, αυτό μάς ζητούσε ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Λυμπερόπουλος στις πρόβες.
Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να αναζητήσετε, ή να μπείτε σε μία κουνελότρυπα;
Να μπω σε μία rabbit hole; Ο όρος “Rabbit hole”, κουνελότρυπα, προέκυψε από την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” του Λιούϊς Κάρολ. H Αλίκη πέφτει μέσα στην κουνελότρυπα και κυλάει σε έναν φανταστικό χώρο ανθρωπόμορφων πλασμάτων.
Ο όρος συμβολίζει την έναρξη μίας περιπέτειας στο άγνωστο και στο παράξενο και μπορεί να έχει και θετικό και αρνητικό πρόσημο.
Θα πάρω το θετικό!
Όταν μπαίνεις σε μία παράσταση, σε μία ταινία αναλαμβάνεις ένα ρόλο, δεν ξέρεις καθόλου πώς θα εξελιχθεί αυτός, ούτε εσύ μέσα σε αυτόν. Κάπως έτσι μπορώ να δω τον εαυτό μου να θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο, με την υποκριτική.
Έβλεπα θέατρο από μικρή με τη μητέρα μου.
Ήταν γοητευτικό και παράξενο!
Γιατί, κατά τη γνώμη σας, το έργο του Ντέϊβιντ Λίντσεϋ Αμπέρ είναι τόσο σπουδαίο και κατέκτησε το βραβείο Πούλιτζερ;
Μία οικογένεια προσπαθεί να συνέλθει από τον θάνατο ενός μικρού παιδιού.
Αυτό είναι το θέμα του “Rabbit hole”.
Ένα “βαρύ” θέμα που όμως έχει γραφτεί με τέτοια μαστοριά που δεν σε πλακώνει, αντίθετα καθώς ξεδιπλώνεται σε οδηγεί στη λύτρωση.
Ο ίδιος ο συγγραφέας είχε πει ότι καταπιάστηκε με αυτό το θέμα επειδή τον φόβιζε τόσο πολύ, όντας ο ίδιος πατέρας.
Με το ταλέντο του κατάφερε να στήσει μία πλοκή με 5 εξαιρετικούς χαρακτήρες.
Μία πλοκή που ακροβατεί ανάμεσα στην αντίθεση του δραματικού με το κωμικό, μέσα από καθημερινούς απλούς διαλόγους.
Είναι σημαντική η συμβολή της Έλενας Παπαβασιλείου που εξασφάλισε τα δικαιώματα του έργου -ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα- και ταυτόχρονα ερμηνεύει τον δύσκολο ρόλο της μητέρας του μικρού παιδιού.
Η Έλενα με τον Βαγγέλη Λυμπερόπουλο μού πρότειναν τον ρόλο της Νατ.
Παρά το γεγονός ότι η παράσταση παίζεται για δεύτερη σεζόν και ίσως κάποιοι ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει, εγώ δε θα ήθελα να κάνω σπόιλερ αλλά η «συγγνώμη» και μετάνοια και ο τρόπος που πρέπει κάποιος να συνεχίσει τη ζωή του ακόμη και μετά από μια τραγωδία, η διαχείριση του πένθους μ’ άλλα λόγια, είναι μέρος της παράστασης. Εσείς στη ζωή σας πώς τα πάτε με τις τρεις αυτές «θεματικές» του έργου που συμμετέχετε;
Ναι, η παράστασή μας παίζεται 2η σεζόν, σε έναν νέο χώρο, στο πολύ όμορφο θέατρο ΕΛΕΡ της Ελένης Ερήμου.
Η διαχείριση του πένθους.
Έχω βιώσει την απώλεια των γονιών μου. Το 2005, ο πατέρας μου. Ένα τεράστιο κενό που το αντιμετωπίσαμε η μητέρα μου κι εγώ.
Λίγα χρόνια αργότερα έφυγε και η μητέρα μου.
Εγώ όμως ζούσα. Ζω. Έπρεπε να αποδεχτώ και τη μία απώλεια και την άλλη.
Είμαι μητέρα και, όπως όλοι οι γονείς, έχω πάντοτε έναν εφιάλτη με το τι κίνδυνοι υπάρχουν για τα παιδιά μου.
Η ζωή η ίδια και οι εμπειρίες, με οδηγούν να πλησιάσω τον χαρακτήρα της Νατ.
Ο επί σκηνής γαμπρός σας, κάποια στιγμή αναφέρεται στην «ύβρι» και διαβάζει την ερμηνεία της από το λεξικό. Σήμερα εσείς ως καλλιτέχνης, βλέπετε να διαπράττονται διάφορες μορφές ύβρεως γύρω μας;
Έχουμε ήδη διαπράξει ύβρη προς τη φύση.
Η φύση υποφέρει από τον άνθρωπο.
Φέτος δεν είχαμε καν χειμώνα, οι παγετώνες λιώνουν και χιλιάδες ζωές χάνονται από πολέμους που ποτέ δεν σταματάν.
Δυστυχώς, όσα επιστημονικά άρθρα κι αν δημοσιεύονται για την κλιματική κρίση, όσες ανταποκρίσεις από τους πολέμους και αν διαβάζουμε, τα προβλήματα ορθώνονται άλυτα και οι διαπιστώσεις δεν αλλάζουν την πραγματικότητα.
Βέβαια… όσο υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και ελπίδα και καλοσύνη, υπάρχει και θέληση για έναν καλλίτερο, δικαιότερο κόσμο.
Θέλω να ελπίζω.
Πώς είναι η θεατρική πραγματικότητα μετά τις δίκες για το me too; Είναι «ασφαλής ζώνη» ο θεατρικός χώρος πλέον;
Ο χώρος του θεάτρου είναι όπως όλοι οι χώροι όπου άνθρωποι συνεργάζονται, συγκρούονται, συνδέονται, χωρίζουν, επηρεάζονται, δοκιμάζονται.
Είναι ένας χώρος τέχνης, χώρος πολιτισμού.
Εγώ έτσι βλέπω τον χώρο μας.
Τώρα, το ότι η εξουσία διαφθείρει, ναι, έχουν γραφεί τόμοι γι’ αυτό!
Όσους ξεπέρασαν τα όρια, τους ακούσαμε. Όποιος θελήσει να επαναλάβει, θα το ξανασκεφτεί… Υποθέτω!
Υπάρχει μια «χρυσή» συμβουλή για κάποι@ νέ@ που θέλει να μπει στο χώρο της υποκριτικής και του θεάτρου;
Να πιστεύει στην ομορφιά τού σώματός της.
Στην ομορφιά των ονείρων της.
Στην ομορφιά της ψυχής της.
Σινεμά, θέατρο, τηλεόραση. Ποιο σας ιντριγκάρει περισσότερο ως μέσο. Πώς τα αντιμετωπίζετε;
Σινεμά – Θέατρο – Τηλεόραση
Με ιντριγκάρει ένα καλογραμμένο θεατρικό κείμενο, ένα καλογραμμένο σενάριο, να αναλαμβάνω κάτι πολύπλοκο.
Μού αρέσει η δουλειά μου. Χαίρομαι σε μία αίθουσα θεάτρου. Στην οθόνη ενός κινηματογράφου. Στις τηλεοράσεις χιλιάδων σπιτιών!
Συμμετέχετε στο «Σώσε με» που βασίζεται στο βιβλίο του Δημήτρη Σίμου. Διαβάζετε κάτι ενδιαφέρον αυτόν τον καιρό;
Μόλις τελείωσα το “Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά” του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, στην εξαιρετική μετάφραση της Αθηνάς Δημητριάδου και έχω αρχίσει τον “Μικρό φίλο” της Ντόνα Ταρτ, σε μετάφραση της Χριστιάνας Σακελλαροπούλου και το “Πρωϊνό του πρωταθλητή” του Κερτ Βόννεγκατ στη μετάφραση του αγαπημένου Αλέξη Καλοφωλιά.
Πώς είναι ένα τυπικό 24ωρο σας;
Όταν έχω πρόβα ή παράσταση στο θέατρο, έχω ένα πρόγραμμά με άσκηση στο σώμα, στη φωνή, επαναλαμβάνω τα λόγια του κειμένου. Είναι ένα τυπικό που μού μετριάζει το άγχος και με μπάζει στον “χώρο” του χαρακτήρα.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το καλοκαίρι και ίσως την επόμενη σεζόν;
Σε ένα μήνα θα έχω γυρίσματα για την καινούργια ταινία του Άγγελου Φραντζή, “Ο νόμος του Μέρφυ”. Έχω ήδη αρχίσει πρόβες.
Μετά θα κάνω διακοπές στο χωριό μου στην Κρήτη, με την οικογένειά μου και φίλους μας.
Τι φοβάστε και πώς καταπολεμάτε τους φόβους σας;
Ένας φόβος από τους πολλούς!
Πριν την παράσταση φοβάμαι πολύ αν θα έχω ενέργεια, συγκέντρωση, επικοινωνία με τους συναδέλφους μου. Όταν αρχίζω αυτός ο φόβος γίνεται το καύσιμό μου.
Ποιος είναι ο ρόλος που ακόμη δεν έχετε παίξει αλλά θέλετε με τρέλα να τον ενσακρκώσετε;
Έχω δει όνειρα ότι βγαίνω στη σκηνή σε ένα έργο που δεν ξέρω ποιο είναι, ψάχνοντας σε σωρούς ρούχων αναζητώντας να βρω κάτι να φορέσω σχετικό, χωρίς να έχω ιδέα τι χρειάζεται να πω και πότε να το πω… Αυτό είναι που έχω ονειρευτεί!
Α! και σε ένα όνειρο έκανα έναν αυτοσχεδιασμό που ήταν χρήσιμος για να συνεχιστεί αυτό το έργο που δεν το ήξερα!
Κλείνοντας με αυτό το αστείο, σάς ευχαριστώ για τις ερωτήσεις και για τα καλά σας λόγια.
Πληροφορίες για την παράσταση Rabbit Hole
