Υπάρχουν πολλά που μου «βρωμάνε άσχημα» σχετικά με το πόσο original, σ’ότι κάνουν, είναι οι Αμερικάνοι White Denim. Πάντα αξιοπρεπέστατοι ηχητικά, εδώ και δέκα χρόνια, και με καλά σχετικά τραγούδια, αλλά είναι αυτό το κάτι στη στάση τους, και το image τους, που μοιάζει πως θέλουν να είναι διάσημοι και «rock ‘n’ roll κακά παιδιά», περισσότερο απ’ότι τους νοιάζει να κάνουν καλή μουσική. Και θα μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε γι’αυτό. Κι αυτό ακούγεται. Πολύ επιτήδευση και “style over substance”.
Λίγο πολύ ακολουθούν πάντα τις μόδες του r’n’r ήχου, εκ του ασφαλούς, (αφού έχουν γερές δισκογραφικές πλάτες) και ποτέ δεν κάνουν κάτι δικό τους.
Αλλά ότι κάνουν το κάνουν ν’ακούγεται καλά. Έτσι κι εδώ στο It Might Get Dark, από το νέο όγδωο album Performance, που έρχεται σε λίγο καιρό. Αυτή τη φορά ασχολούνται με το classic 70s r’n’r και ειδικά το boogie. Πάντα μ’αρέσει οτιδήποτε έχει σχέση με τους Τ – Rex (η γεφυρα είναι σα να βγαίνει από κλασικούς Ocean Colour Scene), οπότε ούτε αυτό είναι εξαίρεση. Επιμένω όμως…κάτι δε με πείθει ποτέ σχετικά, μ’αυτούς. Ούτε όμως μ’ενοχλεί πολύ.
Leave a Reply