Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε παραστάσεις, οι οποίες παρουσιάζουν επί σκηνής το ίδιο το θέατρο. Έργα που ανοίγουν στο κοινό τα παρασκήνια της προετοιμασίας μιας παράστασης δίνοντας, παράλληλα, πληροφορίες ακόμα και για τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών.

Κάνοντας μια πρώτη καταγραφή της φετινής σεζόν, έχουμε ήδη δει επτά παραστάσεις που βάζουν στο επίκεντρο τη ζωή των ηθοποιών και τον θεατρικό μικρόκοσμο. Ενώ σε λίγες μέρες έρχεται κι ένα ακόμη έργο.

«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»

Ο Δημήτρης Μαυρίκιος κατάφερε να δημιουργήσει μια παράσταση ύμνο στο θέατρο και στους ανθρώπους του, εντάσσοντας στο κείμενο του Πιραντέλλο κι αυτοβιογραφικά στοιχεία των ηθοποιών του.

«Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου», εξομολογείται η Ράνια Οικονομίδου επί σκηνής και μοιράζεται με το κοινό την τυχαία συνάντησή τους, η οποία στάθηκε ο λόγος να γίνει από αρχιτέκτονας, ηθοποιός.

Ο Γιάννης Βογιατζής θα μας ανατριχιάσει, ομολογώντας: «Ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή. Αυτή μου δίνει ζωή!»

«Με λένε Έμμα»

Στο Σύγχρονο θέατρο η Ελένη Σκότη κι η ομάδα Νάμα παρουσιάζουν το έργο του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, places & things», το οποίο στη λειτουργική μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου μεταφράζεται ως «Με λένε Έμμα».

Η υπόθεση θέλει τη Λούσυ να νοσηλεύεται σ’ ένα κέντρο απεξάρτησης. Η Μαίρη Μηνά υποδύεται την ηθοποιό και στο έργο. Έτσι, η παράσταση ξεκινάει με μια σκηνή από τον «Γλάρο» του Τσέχωφ με την ίδια να ερμηνεύει τη Νίνα. Ο νεκρός γλάρος, ως σύμβολο της αγνότητας, της ελευθερίας, της αθωότητας, της νεότητας και της ελπίδας, δένει απόλυτα και με το σύγχρονο κείμενο του ΜακΜίλαν κι αξιοποιείται σκηνοθετικά.

Νίνα και Λούσυ υποφέρουν στη σκηνή και τη ζωή. Η πρώτη, όμως, παραμένει πάντα γοητευτική, γιατί «σου δίνει την ευκαιρία να μιλάς ποιητικά και να λες λέξεις, που δεν θα έλεγες ποτέ», όπως δηλώνει κι η «Έμμα».

«Μια ζωή στο θέατρο»

Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί το «Μια ζωή στο θέατρο» του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.

Ο Γρηγόρης Σταμούλης κι ο Χρήστος Καπενής είναι οι Ρόμπερτ και Τζον, δύο ηθοποιοί, οι οποίοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο θέατρο. Μελετούν, δοκιμάζουν ρόλους, δέχονται το χειροκρότημα – ενίοτε και την αδιαφορία – του κοινού και την άλλη μέρα αρχίζουν πάλι από την αρχή.

Η σκηνοθεσία αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της μικρής σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας κι οι δύο ερμηνευτές με εξαιρετική σκηνική χημεία, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής, με τη σύγκρουση των δύο γενεών να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Αντιζηλίες, προσωπικές φιλοδοξίες αλλά κι ένας υποδόριος ερωτισμός πρωταγωνιστούν σ’ αυτή τη σχέση.

H παράσταση, αν κι αποφεύγει τα inside Jocks είναι απολαυστική, ιδιαίτερα, για όσους ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου.

«Μια ζωή στο θέατρο, όλα περνάνε τόσο γρήγορα, όλα περνάνε τόσο βαρετά», θα πει ο βετεράνος Ρόμπερτ.

«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»

Η γνωστή ιστορία από την οσκαρική ταινία του 1998, μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου του Ελληνικού Κόσμου. Η παράσταση είναι βασισμένη στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard και τη θεατρική διασκευή του Lee Hall, η οποία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα κατάφερε να γίνει ένα απολαυστικό θεάμα!

Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» παρουσιάζει την ελισαβετιανή εποχή, τους ανθρώπους του θεάτρου και στο επίκεντρο έναν απέλπιδο, αλλά θυελλώδη έρωτα ανάμεσα στον Σαίξπηρ (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) και τη Βιόλα (Έλλη Τρίγκου).

Στις περισσότερες σκηνές του έργου παρακολουθούμε είτε σκηνές από πρόβες, είτε την παράσταση που έδιναν τα μπουλούκια της εποχής στο παλάτι προς τιμήν της θεατρόφιλης βασίλισσας Ελισάβετ. Η τεράστια σκηνή του θεάτρου γεμίζει με σκηνικά που εναλλάσσονται και μαγεύουν (Μανόλης Παντελιδάκης), αλλά και τα αμέτρητα κοστούμια (Ηλένια Δουλαδήρη) που παρασύρουν τη ματιά του θεατή ντύνοντας εμπνευσμένα τον 25μελή θίασο.

Παρακολουθώντας την παράσταση, συνειδητοποιεί κανείς ότι η θεατρική πραγματικότητα στη ρίζα της παραμένει ίδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα του παραγωγού: «Εγώ είμαι τα φράγκα».

Ομολογώ πως πήγα με επιφύλαξη στον Θέατρον του Νέου Ελληνικού Κόσμου, γιατί οι παραστάσεις υπερπαραγωγές, συνήθως, με απογοητεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση πέρασα 135 υπέροχα λεπτά με έναν θιάσο, που δίνει τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής.

Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα της Γιώτας Δημητριάδη στο Τέχνες-Plus