29/03/2024

Αγαπητέ Μπομπ Ντύλαν, έπαθα μεγάλην νίλαν


Είμαι απ’ αυτούς που η ένρινη φωνή του Ντύλαν, οι στίχοι του, τα τραγούδια του ανήκουν στις βασικές «αποσκευές» τους. Είναι σημείο αναφοράς και έμπνευσης, είναι οι ιστορίες του, τα παραμύθια του που δεν χορταίνω να ακούω, είναι αυτό, που παρά το πέρασμα του χρόνου, σε κάνει να σταματάς ότι κάνεις, όταν δύο γνωστά σου ακόρντα φτάσουν στ’ αυτιά σου.

 

Από τότε που έσκασε μύτη και έβαλε την ποίησή του στο στόμα εκατομμυρίων ανθρώπων, που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, ήταν εκκεντρικός. Ποτέ δεν θέλησε να χριστεί γκουρού κάποιου κινήματος, απέφευγε, όπως ο διάολος το λιβάνι, «ρόλους» και «ευθύνες», απέφυγε να ηγηθεί, αν και οδηγούσε. Δεν απέφυγε την γραφικότητα, αν και ορισμένες φορές οι οπαδοί του τον ξεπέρασαν σ’ αυτήν, όταν π.χ. τον γιουχάισαν γιατί πρόσθεσε ηλεκτική κιθάρα στη μουσική του.

Βρήκα χαριτωμένα και διασκεδαστικά μάλλον τα θρησκοληπτικά του περάσματα και κάποιες δηλώσεις «άλλα αντ’ άλλα». Όλες αυτές οι αντιφάσεις όμως άρχισαν να χτίζουν μέσα μου μια απόσταση από τον χαρακτήρα του. Από τον χαρακτήρα του, όχι από το έργο του.

Παρόλα αυτά ήμουν εξαιρετικά ανυπόμονος όταν έμαθα ότι θα παίξει στη Λεωφόρο. Ένας μύθος μπροστά στα μάτια σου είναι πάντα ένα μεγάλο γεγονός. Για την ακρίβεια είναι η προσμονή μιας μεγάλης εμπειρίας. Από τα χειρότερα live που έχω δει. Καλύτερη επικοινωνία είχα μαζί του όταν τον άκουγα ηχογραφημένο στο σπίτι. Δεν μπήκε καν στον κόπο να παρουσιάσει τον καλεσμένο του, έναν άλλο πολύ μεγάλο μουσικό, τον Βαν Μόρισον. Η αγένεια προς τον καλεσμένο είναι κάτι που μου γυρνάει το μάτι, είτε το κάνει μία θεία μου σε οικογενειακό τραπέζι, είτε ο Ντύλαν. Κι αυτό γιατί δεν αντιμετωπίζω τους καλλιτέχνες σαν θεότητες, που δεν φέρουν καμία αμαρτία και έχουν το ακαταλόγιστο. Αγένεια πασπαλισμένη με γραφικότητα.

Αυτό ήρθε να επιβεβαιώσει τελευταίως και με την ανακοίνωση της βράβευσής του με το βραβείο Νόμπελ. Ένα κρυφτούλι, αντί της θέσης. Προφανώς και ο Ντύλαν δεν είναι ο Σαρτρ, ούτε ήθελε να είναι. Αλλά, διάολε, η θέση είναι κάτι που περιμένεις από έναν καλλιτέχνη. Θα μου πείτε, ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις ένα τόσο μεγάλο καλλιτεχνικό μέγεθος; Είμαι ένας θαυμαστής του έργου του και κάθε θαυμαστής έχει δικαίωμα να θυμώνει. Όχι για την άποψη, αλλά για την μη άποψη. Να θυμώνει, έστω κι αν κινδυνεύει ο ίδιος να γίνει γραφικός.

Μπομπ, είσαι ένας αγενής τσόγλανος, είσαι ένα σνομπ καθίκι, αλλά έχεις βάλει το χεράκι σου σ’ αυτό που είμαι. Μέχρι να φύγει κάποιος από τους δυό μας από τον μάταιο τούτο κόσμο επίτρεψε μου να σε υμνώ και να σιχαίνομαι με την ίδια ένταση. Αντιφατικό θα μου πεις. Ναι, όπως ακριβώς ο χαρακτήρας σου, όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή.

Μέχρι τότε όμως …one more cup of coffee ‘fore I go…


mm
About Δημήτρης Σούλτας 575 Articles
Ο Δημήτρης Σούλτας εγεννήθη στη Θεσσαλονίκη, λίγο μετά την άφιξη του ηλεκτρισμού και μετά από 19 χρόνια κατέβηκε στην Αθήνα, με το τρένο το οποίο δεν είχε ανακαλύψει τον ηλεκτρισμό ακόμα και σήμερα. Είναι ιδρυτής του κινήματος του υπαρκτού σουλταφερτισμού και δημοσιογράφος που πιστεύει ότι ο κόσμος θα αλλάξει, απλώς δεν έχει βρει ακόμα το κατάλληλο δοκιμαστήριο.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*