Αγαπητή Μάγδα, Αξιότιμη κυρία Φύσσα, Μάνα,
Σου γράφω αυτές τις κουβέντες που το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τις διαβάσεις ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία.
Πριν από εφτά χρόνια έγινες, άθελά σου μάνα μας. Έχασες το παιδί σου από μια δολοφονική οργάνωση, όπως αποδείχτηκε.
Κάθε μέρα από εκείνη τη νύχτα από τότε που αυτά τα σκουπίδια έσφαξαν το παιδί σου αποκτάς κάθε μέρα κι άλλα παιδιά που δεν είναι αντάξια του παιδιού που μεγάλωσες κι έπινες μαζί του τον καφέ σου.
Δεν ξέρω αν είμαστε αντάξιοί σου αλλά ξέρω ότι σε σεβόμαστε και σε πονάμε και την ώρα της απόφασης του δικαστηρίου ξεσπάσαμε και δακρύσαμε μαζί σου.
Πέρασες τόσα πολλά αυτά τα εφτά χρόνια, και ειδικά τα πέντε χρόνια που δεν έλειψες ούτε μια μέρα από τη δοκιμασία να βλέπεις τους δολοφόνους του παιδιού σου.
Σε λοιδόρησαν με λόγια που πονάνε, κι όμως εσύ μας δίδαξες να μη φοβόμαστε και να κοιτάμε κατάματα ακόμη και τον χειρότερό μας εφιάλτη.
Είμαι βέβαιος ότι δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα αποκτούσες τόσα παιδιά την άγρια ώρα που έχανες το δικό σου.
Μίλησα με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους σήμερα και όλοι μιλούσαν για σένα. Μεγάλοι άνθρωποι έκλαιγαν, νέοι, νεότεροι, τα παιδιά μου. Όλοι αισθάνθηκαν μια ανακούφιση σήμερα.
Κι αυτοί που ήταν έξω από το δικαστήριο, και οι περισσότεροι που δεν κατάφεραν να είναι εκεί.
Δεν ξέρω με ποιες λέξεις να μιλήσω για σένα μάνα, αγαπητή Μάγδα, αξιότιμη κυρία Φύσσα.
Τα απλωμένα χέρια σου στον ουρανό το μεσημέρι της Τρίτης, η φωνή σου, τα δάκρυά σου έγιναν η αγκαλιά που δεν ξέρω αν αξίζουμε να μας κάνεις.
Ξέρεις πιστεύω ότι πολλοί από εμάς έχουμε τις ευθύνες μας για το πώς δυνάμωσαν αυτοί που δολοφόνησαν τον γιο σου.
Ίσως από φόβο, ίσως από αποκοτιά δεν αντισταθήκαμε όταν έπρεπε και όσο έπρεπε και αφήναμε να το φίδι να γεννάει τα αυγά του στις γειτονιές μας.
Εμείς μάλλον πήραμε το μάθημά μας, εσύ όμως δεν θα έχεις το παιδί σου. Γι’ αυτό λέω ότι μπορεί και να μην είμαστε άξιοι να σε λέμε μάνα μας.
Άσε μας όμως να το λέμε και να παίρνουμε δύναμη από την υπέρτατη δύναμη της μάνας, τη δική σου.
Ο αγώνας σου, ο αγώνας των δικηγόρων, δεν έχει τελειώσει και εμείς θα έχουμε τη δυνατότητα να αποδείξουμε αν είμαστε μαζί σου γιατί πιστεύουμε στη Δημοκρατία ή απλώς περιστασιακά πήγαμε με το μπούγιο.
Αγαπητή Μάγδα, αξιότιμη κυρία Φύσσα, μάνα, σε έχω συναντήσει, κι απαντούσες πάντα με ένα λυπημένο χαμόγελο, στου δρόμους του Πειραιά αλλά ντράπηκα να σε πλησιάσω κι άφηνα μόνο το βλέμμα μου να σε χαιρετίσει. Να ξέρεις είμαι περήφανος για σένα και πολύ θα ήθελα να σου είχα σφίξει το χέρι. Να ξέρεις ότι ο δικός μου πόνος, που μπορεί να είναι ένας κόκος από την έρημο του πόνου που σε περιβάλλει, είναι ειλικρινής. Θά΄θελα να είχα κάνει περισσότερα.
Ελπίζω να μπορέσω στο μέλλον να τα κάνω.
Σιγά μη φοβηθώ, τα λόγια του Παύλου σου. Είναι στο μυαλό μας. Μας μπόλιασαν.
Ελπίζω κάθε μέρα να είσαι και πιο γαλήνια. Είναι ίσως βλακεία να το λες αυτό σε μια μάνα που της έχουν απομείνει μόνο αναμνήσεις και φωτογραφίες από το παιδί της. Να με συμπαθάς.
Δεν ξέρω τον πόνο σου. Ξέρω όμως το κουράγιο σου. Ξέρω το πείσμα σου να είσαι σωστή μάνα απέναντι στον Παύλο σου. Το κουράγιο και η συμπεριφορά σου είναι για ‘μας το καλύτερο μάθημα, η πιο σοφή «συμβουλή». Το παράδειγμά σου θα μας φέρνει πάντα σε φωτεινούς δρόμους και όλοι μαζί δεν θα ξαναφήσουμε το φασισμό να σηκώσει κεφάλι. Ή έτσι θέλω να ελπίζω.
Κουράγιο μάνα!
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply