Agora II-Δεσμώτες, η ταινία του Γιώργου Αυγερόπουλου και γιατί πρέπει να τη δεις

Ξέρεις είναι εντελώς διαφορετικό να πας ένα σινεμά και ολωσδιόλου άλλη κατάσταση όταν πας να δεις μια ταινία που μιλάει για τη ζωή σου και τυχαίνει να την έχει γυρίσει κάποιος που γνωρίζεις.
Με αυτά στο μυαλό μου μπήκα στην απογευματινή του Mikrokosmos, του αγαπημένου μου σινεμά στο Κουκάκι για να δω την νέα του ταινία-ντοκιμαντέρ «Agora II-Δεσμώτες». Σάββατο, απογευματινή προβολή με καμιά δεκαριά άλλους ακόμη. Μούδιασα, γιατί περίμενα λίγο περισσότερο κόσμο.

Η ταινία ξεκινάει με μια δυναμική μουσική που μου αρέσει και νομίζω ότι ακούω μια γνώριμη φωνή. Και ναι, ο Αυγερόπουλος εκτός από τους στίχους εκτέθηκε πλέον και ως ερμηνευτής του δικού του τραγουδιού.

Οι εικόνες είναι γνώριμες, όχι μόνο για έναν δημοσιογράφο που τις έχει δει αμοντάριστες και μονταρισμένες αλλά για κάθε κάτοικο αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια.
Τώρα όμως, στη μεγάλη οθόνη, οι εικόνες αυτές έχουν μια διαφορετική δύναμη. Κουβαλάνε την ιστορία. Τη δική τους αλλά και τη δική μας.

Η ταινία του Γιώργου Αυγερόπουλου φέρνει στο φως μια πολύ σημαντική δουλειά που έκανε ο δημοσιογράφος/σκηνοθέτης και έχει ιστορική αξία γιατί βρέθηκε ακριβώς εκεί που διαδραματίστηκαν όλα τα πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν και θα σημαδεύουν την ελληνική ιστορία για πολλά χρόνια.

Η κάμερά του παρακολουθεί Βαρουφάκη και Τσίπρα από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τα eurogroup, τη βραδιά του δημοψηφίσματος, ό,τι ακολούθησε και φτάνει μέχρι την νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές του καλοκαιριού του 2019.
Ο φακός καταγράφει αντιδράσεις, και φυσικά πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις την ώρα που όλα συνέβαιναν. Μέσα σε αυτοκίνητα, σε γραφεία, εικόνες με συνεργάτες που δεν έχουμε δει ποτέ.

Όμως η ταινία δεν είναι σημαντική μόνο γι’ αυτό. Αν και είναι μια τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία του Αυγερόπουλου το γεγονός ότι βρέθηκε εκεί που βρέθηκε στην πιο κατάλληλη στιγμή και σίγουρα αυτό θα πρέπει να του το αναγνωρίσουν όλοι.

Αυτή, η εξόφθαλμα πολιτική διάσταση είναι η μια πτυχή της ταινίας.
Ο δημιουργός της, που διαθέτει μια σπάνια ενσυναίσθηση και ευαισθησία, μας παρουσιάζει  και την άλλη πτυχή, τους ανθρώπους. Αυτούς που υφίστανται ό,τι συνέβη στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια μέσα από  τις ιστορίες και απλών ανθρώπων: Ένας νέος χειρουργός που αναγκάζεται να μεταναστεύσει, με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά του, μαζί με τους άλλους 400 χιλιάδες επιστήμονες που αναζήτησαν την τύχη τους αλλού. Μια άνεργη νοικοκυρά με άντρα μετανάστη αναγκάζεται να πάρει το παιδί της από το σχολείο και να μεταναστεύσουν στη Γερμανία γιατί εδώ δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Ένας πρόσφυγας από τη Συρία με τη γυναίκα του. Τους συνάντησε μόλις πάτησαν στεριά στη Μυτιλήνη και με τρόμο ακούμε να λέει πόσο φοβάται τη θάλασσα. Ο Αυγερόπουλος τους παρακολουθεί μέχρι που στο τέλος της ταινίας μας τους δείχνει πώς ζουν σήμερα.
Η Μάγδα Φύσσα είναι παρούσα και μέσα από τη δική της τραγωδία το φαινόμενο της  διάχυσης της χρυσαυγίτης νοοτροπίας παρουσιάζεται στην ταινία. Η δίκη, οι δηλώσεις, η απόγνωση και το πείσμα της κυρίας Φύσσα δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την ταινία αυτή.
Το ίδιο και ο Ζακ Κωστόπουλος, θύμα μιας νοσηρής κατάστασης που με τα χρόνια της κρίσης μεγεθύνθηκε. Η σκηνή της δολοφονίας του με το λιντσάρισμα από τους δύο πολίτες και το ξύλο από την αστυνομία στην μεγάλη οθόνη είναι μια από τις πιο σκληρές σκηνές που θα δεις σε οθόνη κινηματογράφου.

Φυσικά οι συνεντεύξεις δεν σταματούν εδώ. Όλοι οι ξένοι πρωταγωνιστές της ελληνικής τραγωδίας της κρίσης δίνουν το παρόν στην εξαιρετικά κινηματογραφημένη  ταινία του Γιώργου Αυγερόπουλου.
Ο Γιώργος πρόσεχε τα πλάνα  στα ρεπορτάζ του από την εποχή που τον θυμάμαι στον δρόμο να καλύπτουμε μαζί διάφορα θέματα. Τώρα ως σκηνοθέτης έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά στην κινηματογράφηση.
Πλάνα, πρωταγωνιστές, μουσική, στοιχεία που εμφανίζονται στην οθόνη λειτουργούν  σε έναν εξαιρετικό ρυθμό κάνοντας στην Agora II-Δεσμώτες μια πραγματική απόλαυση για κάθε θεατή. «Απόλαυση»… περίεργη λέξη όταν περιγράφει τις ζωές μας. Όμως τώρα, με την απόσταση που μας έδωσε ο χρόνος μπορώ να δω και ως εκδοχή τέχνης αυτό που ζήσαμε και ζούμε. Και η ταινία του Αυγερόπουλου το έχει κάνει με τον πιο δυνατό και συγχρόνως ευαίσθητο τρόπο.

Μπορεί φυσικά η ταινία, ειδικά τα «μπρα-ντε-φερ» με τις αντικρουόμενες συνεντεύξεις Τσίπρα-Βαρουφάκη, να διαβαστεί ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας και το τι ψηφίζει ο καθένας. Απολύτως θεμιτό. Κι εκεί έγκειται η επιτυχία της ταινίας/ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου. Δίνει όλα τα στοιχεία, κι αυτά που δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας και ο θεατής κρίνει. Παρέχει όμως και όλα εκείνα τα στοιχεία που το πολιτικό σινεμά / ντοκιμαντέρ το καθιστούν αξιόπιστο: Ρεπορτάζ και δεδομένα και όχι σχόλια.
Υπάρχουν σημεία της ταινίας που είναι συγκινητικά, άλλα που είναι συγκλονιστικά και άλλα που είναι τόσο ρεαλιστικά που δεν χωράει κανένα επίθετο από αυτά που μου έρχονται τώρα στο μυαλό για να τα προσδιορίσω, χωρίς να τα ευτελίσω. Όλα μαζί όμως συνιστούν ένα ιστορικό έργο που πρέπει να δει κάθε πολίτης που σκέφτεται.

Το Agora II – Δεσμώτες είναι μια ταινία/ντοκιμαντέρ που πρέπει να δεις και ως τέχνη και ως συγκροτημένα θραύσματα της ζωής μας.

Και συγκινήθηκα πολύ όταν βγαίνοντας από την αίθουσα, ήδη πολύ φορτισμένος από αυτό που είδα στην οθόνη, έπεσα πάνω σε δεκάδες ανθρώπους που περίμεναν στην ουρά για να μπουν να δουν την ταινία!

Καλή προβολή!!!

Γιάννης Καφάτος