Κακά τα ψέμματα. Οι χιλιάδες τεθλιμένες αναρτήσεις για το θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη “περιμένουν” τον επόμενο θάνατο για να μοιραστούν τη μαζική θλίψη. Η αποχώρηση όμως του Αλέξανδρου Νικολαΐδη αφήνει μια παρακαταθήκη που θα μείνει, ή πιστεύω ότι πρέπει να μείνει ανεξίτηλη. Οι 847 λέξεις που δείχνουν το νόημα της ζωής ακόμη κι όταν αυτή φτάνει στο τέλος της.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο Ολυμπιονίκης του tae kwon do, απέδειξε ότι ήταν νικητής στην καθημερινότητα του.
Πόση δύναμη έκρυβε μέσα του αυτό το παλικάρι που ενώ περίμενε να φύγει από τις αγκαλίες των αγαπημένων του προσώπων κάθησε κι έγραψε αυτό το διαμάντι των 847 λέξεων.
Πόση δύναμη κρύβει μέσα του κάποιος που λέει ότι είναι εγωιστικό να λες “γιατί σε μένα” όταν μιλάς για τον καρκίνο που σε τρώει.
Σκεφτείτε, μαζί μου τον εαυτό σας, πόσες φορές έχω κιοτέψει, έχω πνιγεί στα μικρά της καθημερινότητας που τα αφήνουμε να μας τσακίζουν. Τα λόγια του Ολυμπιονίκη πρέπει να μας καθοδηγούν για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Αυτή είναι η κληρονομιά που άφησε σε όλους μας ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Σ’ εναν κόσμο που τις τελευταίες μέρες κυριαρχείται από Μίχους ένας Νικολαΐδης, με το θάνατό του γίνεται Ολυμπιονίκης και στη ζωή.
Κάποιοι έγραψαν ότι το κείμενο του, που θα το δεις παρακάτω, είναι το απόλυτο πολιτικό κείμενο, άλλοι ότι πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Θα συμφωνήσω, όσο κι αν είμαστε όλοι συναισθηματικά φορτισμένοι. Η διαθήκη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη πρέπει να μπει στο πάνθεον των κειμένων, σε μια νοητή κιβωτό της εθνικής και κοινωνικής μας κληρονομιάς.
Κρατήστε το κείμενο αυτό. Είναι 847 λέξεις που νικούν το θάνατο, εκπέμπουν αισιοδοξία, διδάσκουν ήθος και δίνουν τροφή για σκέψη.
Καλό ταξίδι, όπου πας Αλέξανδρε Νικολαΐδη. Σ’ ευχαριστούμε που μας έκανες αυτό το δώρο, έστω και με το φευγιό σου.
Δύναμη και κουράγιο στους δικούς του ανθρώπους! (εμείς θα τον πενθούμε πρόσκαιρα, αυτοί για μια ζωή)
Γιάννης Καφάτος
Ακολουθεί το κείμενο-παρακαταθήκη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη:
Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.
Leave a Reply