Η κυβέρνηση κατά την πάγια τακτική της, όχι πως είναι η μόνη που το έπραξε και το πράττει, μπήκε στην διαδικασία να διαχειριστεί ακόμα και αυτή την αδιανόητη τραγωδία με όρους επικοινωνιακούς, αφήνοντας την ουσία στην άκρη σε πρώτη φάση. Το μόνο στο οποίο προσβλέπει είναι η λήθη. Εκτός απροόπτου αυτή θα έρθει όπως ήρθε σε τόσες και τόσες περιπτώσεις όπου το Ελληνικό κράτος απέδειξε πως αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τα παιδιά του.
Αν δεχτούμε το ανθρώπινο λάθος, που πάντα πρέπει ένα κράτος να συνυπολογίζει όταν φτιάχνει ένα σύστημα, αν δεχτούμε την ατομική ευθύνη, πρέπει να δεχτούμε εξ αρχής πως ακόμα και αυτή, το κράτος οφείλει να την διδάσκει στους πολίτες του. Οφείλει με το παράδειγμα του να τους κάνει να πιστέψουν σ’ αυτή. Να διδάσκει τον σεβασμό στην κοινότητα και στους κανόνες. Στην Ελλάδα όμως το κράτος είναι το πρώτο που αυτοαναιρείται, το πρώτο που τους καταπατά παρά το ότι τους θεσπίζει το ίδιο.
Την στιγμή της τραγωδίας όμως το «Ελληνικό κράτος» επιλέγει πάντα τον ίδιο εύκολο δρόμο. Να προσπαθεί να μεταθέσει την ευθύνη στην προηγούμενη «βάρδια». Το έχουν κάνει άπαντες. Για όλα φταίει η προηγμένη «βάρδια». Η απαξίωση του Ελληνικού σιδηρόδρομου συντελείται σταδιακά δύο δεκαετίες τώρα και αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για την κυβέρνηση που ευαγγελιζόταν πως σε κάθε σημαντική θέση θα τοποθετείται ο άριστος των αρίστων.
Σε κάθε «βάρδια» χάνονται άνθρωποι και το ακόμα πιο οδυνηρό είναι πως χάνεται ο ανθός της Ελλάδας. Είναι σαν «μοίρα» για την χώρα μας να λειτουργεί ως «εμπροσθοφυλακή» μεγάλων αλλαγών η νεολαία της, το μέλλον της. Κανείς δεν πρέπει να παίζει τον ρόλο της «Ιφιγένειας» σε κανένα σύγχρονο κράτος. Ούτε νέοι ούτε γέροι. Απλά δεν θα έπρεπε, όμως όταν βρίσκονται οι νέοι σε αυτή την θέση, το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο οδυνηρό.
Η ζωή δεν μπαίνει στο ζύγι. Η απώλεια είναι απώλεια και γι’ αυτόν που την βιώνει το βάρος είναι τεράστιο. Όταν όμως ο γονιός θάβει το παιδί το βάρος είναι ασήκωτο φαντάζομαι.
Αν οι Έλληνες δεν καταλάβουμε ποια είναι η ρίζα του κακού το πρόβλημα απλά θα επαναλαμβάνεται. Οι πολιτικοί είναι το ένα κεφάλαιο της ιστορίας και εκμεταλλεύονται τα περιθώρια που εμείς τους δίνουμε ώστε να μας χειραγωγούν με επικοινωνιακές φανφάρες και γελοίες πολιτικές «κληρονομιές» βασισμένες σε επίθετα. Αν δεν σταματήσουμε να κοιτάμε το ατομικό μας συμφέρον και την ατομική μας ευημερία σε όλα, από την ψήφο μέχρι την οδήγηση και το ρουσφέτι, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Γράφω αυτά τα λόγια και μου ακούγονται φτωχά μπροστά στην τραγωδία, φτωχά και τετριμμένα, όμως δεν είναι. Παρότι «τετριμμένα», πάντα τα ξεχνάμε την κρίσιμη ώρα γιατί νομίζουμε πως η ψήφος είναι μια «πλάκα» πριν το κυριακάτικο τραπέζι που θα πάμε μετά, ή το «σινεμά» των αποτελεσμάτων της. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως ο παραιτηθείς υπουργός υποδομών της κυβέρνησης, στις προσεχείς εκλογές θα βγει πρώτος στην περιφέρεια του σε σταυρούς. Αν βγει τελευταίος ίσως και να γίνουμε στο μέλλον μάρτυρες μιας αλλαγής, δύσκολο όμως.
Η νεολαία πρόταξε το στήθος της, σε τόσες και τόσες μάχες αλλαγής σε αυτή την χώρα, την ώρα που η «γερουσία» την θεωρούσε «άπλυτη» και «αναρχική», που δεν βρίσκει μια δουλειά της «προκοπής» να βγάζει το ψωμί της ήσυχα κι ωραία, αλλά θέλει επαναστάσεις χωρίς αιτία. Δεν θυμίζω καν πότε και πως. Ήρθε η ώρα να το κάνει και τώρα. Όποιος τα έβαλε μαζί της πέθανε στην καταφρόνια.
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply