Είναι οι τύποι που κάνουμε ότι δε βλέπουμε ή κι αν τους βλέπουμε, έτσι στους πρόχειρους οντάδες που στήνουν σε απαγκιασμένες γωνιές στις γειτονιές της Αθήνας, πάλι τους προσπερνάμε. Οι άστεγοι είναι όμως παρόντες.
Κανείς δεν ψέγει κανέναν. Όλοι έχουμε τις σκοτούρες μας, τη βιασύνη μας, τα δικά μας.
Αυτοί όμως δεν έχουν τίποτα.
Είναι μια περίεργη κατάσταση γιατί δεν είναι εύκολο να πλησιάσεις, ακόμη κι αν ενδιαφερθείς, έναν άγνωστο που κοιμάται τυλιγμένος σε μπόγους απο ρούχα και βρώμικες κουβέρτες.
Τι να του πεις; “Γιατί το κάνετε αυτό;” Δεν είναι εύκολο.
Να τους δώσεις λεφτά; Αυτό είναι πιο εύκολο αφού οι περισσότεροι έχουν δίπλα τους ένα κυπελάκι που περίμενει τη βοήθεια των περαστικών.
Να τους πας μια σακούλα με ρούχα, καμία περισσευάμενη κουβέρτα, μια τυρόπιτα, ένα ζεστό καφέ;
Είναι μια ιδέα και μια βοήθεια. Απειροελάχιστη αλλά είναι κάτι.
Ξέρεις οι άστεγοι ήταν πριν την αστεγία τους όπως εσύ κι εγώ. Κάτι συνέβη και βρέθηκαν στο δρόμο. Συνήθως αυτό το “κάτι” δεν είναι πάντα οικονομικό. Είναι πιο βαθύ. Από αυτά που “λερώνουν” την ψυχή, παραφράζοντας τον ποιητή της ναυτοσύνης Καββαδία.
Οι άστεγοι χρειάζονται φροντίδα μεγαλύτερη και πιο βαθιά από την ελεημοσύνη μας. Αν όμως αρχίσουμε να τους βλέπουμε και να μην τους προσπερνάμε κάνοντας ότι δεν υπάρχουν ίσως μπορέσουμε να προσφέρουμε το ελάχιστο για να νιώσουν πάλι ανθρωποι.
Δεν έχω τη λύση, τη μαγική λέξη, τον τρόπο. Απλώς αρνούμαι να προσπερνάω και να μην τους βλέπω και να κάνω ότι δεν υπάρχουν γιατί τα δικά μου προβλήματα είναι πιο σημαντικά.
Γιάννης Καφάτος
(Η φωτογραφία είναι από το Κουκάκι, δίπλα από τον πολύβουο πεζόδρομο με τα μπαρ, τα καφέ και τα εστιατόρια που αράζουμε με τους φίλους και τις παρέες μας)
Leave a Reply