28/03/2024

«Η Αστυνόμος» του Ανδρέα Μήτσου. Μια ξεχωριστή προσέγγιση στη σχέση πατέρα-κόρης

Βιβλιοκριτική από τον Γιάννη Καφάτο

Η Αστυνόμος

Διάβασα με πολύ καθυστέρηση το βιβλίο του Ανδρέα Μήτσου , «Η Αστυνόμος» (Εκδόσεις Καστανιώτη). Θα μου πεις τι θα πει «καθυστέρηση» για ένα βιβλίο. Τα βιβλία δεν έχουν ημερομηνία λήξης, ούτε η ανάγνωση είναι μια διαδικασία που μπαίνει σε χρόνους και νόρμες. Τέλος πάντων, λέω ότι το διάβασα με «καθυστέρηση» εννοώντας ότι το διάβασα σχεδόν ένα χρόνο από την κυκλοφορία του το 2019. Και ήμουν τυχερός!

Με την γνωστή του μαστοριά, που την είχα λησμονήσει γιατί είχα καιρό να διαβάσω δικό του έργο, ο Ανδρέας Μήτσου έχει φτιάξει μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία. Μια τρομακτική αναμέτρηση ανάμεσα σε μια κόρη, την Αστυνόμο και τον πατέρα της, έναν μάλλον γνωστό και πετυχημένο συγγραφέα.

Η σχέση των δύο ηρώων είναι συγκρουσιακή από την αρχή του βιβλίου και εξελίσσεται σε μια λυσσαλέα μάχη επιβολής.
Η κόρη- Αστυνόμος είναι αυτή που τροφοδοτεί με πραγματικά περιστατικά από την υπηρεσία τον πατέρα της που με τη δική του λογοτεχνική πένα τα κάνει βιβλία.
Η σχέση κόρης-πατέρα είναι τόσο καλά δουλεμένη που θα μπορούσε να είναι αντικείμενο μελέτης από τους «Ψ» που τόσα μας λένε γι’ αυτόν τον ξεχωριστό, ενδιαφέροντα και μερικές φορές επικίνδυνο δεσμό.

Στην αρχή το βιβλίο δημιουργεί αναστολές, τουλάχιστον σε μένα, λόγω του τρόπου που περιγράφει και την ηρωίδα αλλά και το πώς βλέπει τις γυναίκες ο ήρωας του βιβλίου. Εκεί όμως έγκειται τελικά και η ομορφιά του. Ο Μήτσου γράφει δύο μυθιστορήματα – με τις διηγήσεις της κόρης και του πατέρα –  το ένα μέσα στο άλλο και μας παραδίδει δύο τραγικούς ήρωες που τελικά πενθούν αυτά που ονειρεύονται αλλά δεν είναι ικανοί να το βιώσουν με αποτέλεσμα να γίνονται βλαπτικοί. Η κόρη βάζει σε πειρασμούς τον πατέρα, ο πατέρας ενδίδει αλλά κανείς δεν περιμένει την κατάληξη που τους επιφυλάσσει ο συγγραφέας.

Ο Ανδρέας Μήτσου εξερευνά με έναν ιδιαίτερα οξυδερκή τρόπο τον γυναικείο ψυχισμό μέσα από τον αντίκτυπο που έχει στον άνδρα-πατέρα. Κι αυτό το βρήκα πολύ ωραία ιδέα. Χωρίς να καταφεύγει σε κλισέ που ενδεχομένως σου έρχονται στο νου όταν μιλάμε για τη σχέση πατέρα-κόρης. Κι αυτό είναι στα «συν» του βιβλίου.

Η μαστοριά στους διαλόγους που στήνει ο Μήτσου, οι περιγραφές του, η βιαιότητα της απόρριψης όλα είναι τόσο καλοδουλεμένα που ζεις κάθε σελίδα του βιβλίου.
Δεν είναι εύκολο να ταυτιστείς με κάποιον από τους ήρωες, αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο δημιουργεί πιο ισχυρούς δεσμούς με το ανάγνωσμα που αναμετριέσαι ως αναγνώστης, όμως τελικά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Τουλάχιστον στο μυθιστόρημα «Η Αστυνόμος».
Ο Μήτσου στήνει κινηματογραφικά καρέ σε κάθε του διήγηση, ανεβάζει τον ρυθμό εκεί που χρειάζεται, βάζει μέσα στοχαστικά ιντερμέδια με σκέψεις των ηρώων, με έναν τέτοιο τρόπο και τέχνη που την ίδια στιγμή που νομίζεις ότι διαβάζεις ένα αστυνομικό μυθιστόρημα είσαι βυθισμένος σε μια κοινωνικό-ψυχολογικό δοκίμιο.

Το μυθιστόρημα διαπνέεται από ωμότητα και μερικές φορές έναν ιδιότυπο κυνισμό. Κάθε σκηνή όμως, κάθε εναλλαγή, κάθε φράση και κάθε λέξη όμως μέσα στο βιβλίο έχουν τον δομικό του ρόλο και λόγο ύπαρξης.

Πιστεύω, χωρίς να είμαι πολύ της μεταφυσικής, ότι τα βιβλία έρχονται και μας βρίσκουν τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να τα διαβάσουμε, ή τη στιγμή που τα χρειαζόμαστε. «Η Αστυνόμος» του Ανδρέα Μήτσου είναι βέβαιο ότι θα βρει πάντα απροετοίμαστο κάθε αναγνώστη. Αλλά θα τον σαγηνέψει από τις πρώτες σελίδες μέχρι το τέλος.

Γιάννης Καφάτος


mm
About Γιάννης Καφάτος 2242 Articles
Γιάννης Καφάτος, Μπαμπάς, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, tattoer, T-shirt maker, dj, και ποιος ξέρει τι άλλο (ακόμη). Σπούδασε πολιτικές επιστήμες πήρε όμως πτυχίο από το ΡΟΔΟΝ και άλλα συναυλιακά "ιδρύματα". Ταξιδεύει λιγότερο από όσο θα ήθελε.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*