Οι Αμερικάνοι αρχηγοί του New Wave των 70s είναι ξανά κοντά μας με το 11ο φετινό τους, album. Πέμπτο μετά την επανένωση το 99 και τρίο μετά το 2011. Σίγουρα δεν περιμένουμε τις δόξες των πρώτων τεσσάρων απίστευτα καλών new wave κανόνων, που έβαλαν το ΝεοΥορκέζικο Punk για τα καλά στη συνείδηση όλων και στα charts.

Η μεγάλη Debbie Harry και η παλιά (και νέα) παρέα της στο Pollinator, προσέλαβαν πολλούς μουσικούς , ανάμεσα τους και τον Dev Hynes, τον Johnny Marr, τον Dave Sitek και άλλους σημαντικούς, για να ξαναδώσουν το σωστό vibe στη μηχανή τους στη νέα τους δουλειά.

Και ο κάθενας είχε απόλυτη ελευθερία να γράψει, κάτι στο μουσικό ( απόλυτα iconic για το pop ιδίωμα) style των Blondie το μεγαλύτερο μέρος του album. Σίγουρα μια απόλυτα προγραμματισμένη και κατακριτέα επιλογή για όλους τους rockers. Αλλά εν μέρη πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες τους, στο παρελθόν ήταν γραμμένες ή σε μεγαλό βαθμό συν-γραμμένες από έμπειρα, εμπορικά μυαλά. Αλλά ξεκάθαρα να το δούμε πλέον όλοι, οι καλοί pop songwriters θέλουν να γράψουν ένα Blondie pop hit και όσοι μπορούν είναι οι τυχεροί. Μιλάμε για κάτι πέραν του καλού. Μιλαμε για iconic status.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς ) οι Blondie από το τρίτο album και μετά έκαναν, απλά εμπορική pop. Αλλά την έκαναν καλά. Και εδώ το Long Time, του τρομερού σύγχρονο neo soul (με βαθειές ρίζες στο Αγγλικό punk pop των 00s) παραγωγού-τραγουδοποιού μας θυμίζει τι αγαπάμε από τους Blondie και πως εδώ και καιρό είχαν να κάνουν κάτι τόσο καλό, και όσο το χρειάζονταν αυτοί το χρειαζόμασταν κι εμείς.