Αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας έχουμε τρία κόμματα που το καθένα συνιστά μια αρένα! Σε κάθε αρένα εξελίσσονται σκληρές μάχες, με τις διακυμάνσεις τους. Από το πολιτισμένα μέχρι το «σφαγή».
Να τα πάρουμε με τη σειρά.
Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει έναν εσωτερικό σπαραγμό που ξεκίνησε «επισήμως» από την μέρα που Καραμανλής και Σαμαράς έριξαν έναν κουβά με τα απαραίτητα στις πολιτικές και άρα στο πρόσωπο του κυρίου Μητσοτάκη.
Από τότε, μέχρι τις προάλλες που 11 βουλευτές κατέθεσαν μια σκληρή ερώτηση και υποχρέωσαν σε «απολογία» (κι ας ήταν ένα κείμενο λίγο αφ’ υψηλόυ και τεχνικό) τον Κωστή Χατζηδάκη και μάλιστα πριν περάσουν 24 ώρες, και με την διαφαινόμενη διαγραφή Σαλμά από την Κοινοβουλευτική ομάδα για … αντικομματική συμπεριφορά το κόμμα που διαφεντεύει, όπως και τη χώρα ο κύριος Μητσοτάκης μοιάζει μ’ εκείνα τα σπυριά που σε καίνε, τα νιώθεις να φουσκώνουν από μέσα αλλά ακόμη δεν έχουν κανει «κεφαλάκι» να το σπάσεις να φύγει το πύον. Και το πολιτικό «πύον» είναι εξίσου επικίνδυνο με το κλινικό!
Πάμε ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Αν διαβάζαμε αυτά που γίνονται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα σενάριο ή τα βλέπαμε σε μια σειρά σε κάποια πλατφόρμα θα λέγαμε: ε το παράκανε πχια ο σεναριογράφος.
Η ζωή όμως, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή και αδυσώπητη, πιο εφευρετική και πιο ανατρεπτική και από τον πιο ευφάνταστο σεναριογράφο.
Μια θλιβερή εικόνα ενός κόμματος που είχε δώσει, κάποτε, ελπίδα τώρα μοιάζει με ένα μπουλούκι που μαλώνουν ποιος «έφαγε» τα πουρμπουάρ της τελευταίας παράστασης.
Και είναι βέβαιον ότι ακόμη και μετά τις εσωκομματικές εκλογές η κατάσταση θα αργήσει να εξομαλυνθεί.
Τέλος έχουμε το ΠΑΣΟΚ που μέσα στο χαμό των δύο προηγούμενων θυμίζει μια πρώην αριστοκράτισσα που κρατάει τα προσχήματα και προχωράει να βρει την παλιά της αίγλη με τόλμη.
Αυτή την εβδομάδα το debate των υποψηφίων ελπίζουμε ότι δε θα φέρει ανατροπή στο πολιτισμένο περιβάλλον, το κανονικό δηλαδή, της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των έξι υποψηφίων στη μάχη για την προεδρία του κόμματος.
Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι είτε μένει κανείς στη βαβούρα που δημιουργεί κάθε κόμμα, είτε διαβάζει πίσω από τις γραμμές τα τρία βασικά κόμματα που έχουν ασκήσει εξουσία και θέλουν να το ξανακάνουν λειτουργούν με έναν τρόπο που αφήνει απ’ έξω τον κόσμο για τον οποίο υποτίθεται κόπτονται.
Η ακρίβεια, η τραγωδία της καθημερινότητας υπάρχει μόνο για εμάς. Για τα κόμματα η ουσία είναι η εξουσία (τους) και ποιος την ασκεί όχι υπέρ του λαού, ημών δηλαδή, αλλά εναντίον ποιων κομματικών αντιπάλων.
Τα κόμματα και τα πρόσωπα που τα διοικούν και τα απαρτίζουν είναι κόμματια του παζλ που λέγεται Δημοκρατία και η ευθύνη τους είναι μεγάλη. Είναι μεγάλη για τη συνοχή της Δημοκρατίας και για την άνοδο μιας ακροδεξιάς μηδενιστικής λογικής, μερίδας του κόσμου που τους γυρνάει την πλάτη – όσοι «αυτοί» ασχολούνται με τα κομματικά τους!
Γιάννης Καφάτος
