Βασίλης Λούκας

Δεν σε νοιάζει απολύτως τίποτα

Favorite

Ήταν καλοκαίρι πριν από πολλά χρόνια κι είχα πάρει ένα καινούργιο πολύ γρήγορο, σαν αγωνιστικό ήταν, αυτοκίνητο και το είχα κατεβάσει στη Δημητσάνα. Ιδανικός τόπος για ειδικές διαδρομές στροφιλίκια και τα ρέστα…

Έκανα μια βόλτα από το πατρικό της μάνας μου και μετά θυμάμαι ότι είχα τρελαθεί στις ειδικές στο βουνό. Παρέα μου ήταν ο αγαπημένος μου φίλος Σπύρος Σταθόπουλος. Ήταν κι εκείνος άρρωστος με τη ταχύτητα αλλά παράλληλα ήταν άριστος γνώστης όλων των μυστικών των απότομων στροφών και των «s» όλων των δύσκολων δρόμων που κρύβονται στο Μαίναλο. Ο Σπύρος ήταν άλλωστε για χρόνια και μεγάλο στέλεχος στα περισσότερα ράλι Ακρόπολις που γίνονταν τότε. Το ίδιο βράδυ λέγαμε να πάμε μια βόλτα από τη Στεμνίτσα προς το Ελληνικό, που εμείς το ξέρουμε εδώ και δεκαετίες σαν Μουλάτσι, για να τσεκάρουμε τα φώτα και τους προβολείς του αυτοκινήτου. Βγαίνοντας προς τη μεγάλη στροφή της Στεμνίτσας που αφήνει πίσω το χωριό μας έπιασε μια τεράστια κάπνα. Δεν χρειάστηκε να το κουράσουμε πολύ… Για άλλη μια φορά καιγόταν ένα μέρος από το δάσος Μαίναλο. Ένα τεράστιο μπουρί έμοιαζε στραμμένο προς το διάστημα και είχε βαλθεί να σβήσει τελείως το φεγγάρι και τα αστέρια της βραδιάς εκείνης. Για άλλη μια φορά ένιωθα σα να χάνω ένα κομμάτι από τη ζωή μου κάτι πολύτιμο από τα παιδικά μου χρόνια κι από όλες εκείνες τις αθώες στιγμές στο χωριό με τα αγαπημένα μου πρόσωπα που δεν γυρίζουν πίσω ποτέ…
Θυμάμαι ακόμη το Σπύρο να μου λέει μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας … Άκου τον ήχο της φωτιάς που καίει ότι βρει στο πέρασμα της. Σα να ήταν ένα τεράστιο τσουκάλι που έβραζε…
Κάποιοι πυροσβέστες πάλευαν όλο το βράδυ με το θηρίο και το άλλο πρωί ένα τεράστιο κομμάτι του δάσους είχε γίνει απλά στάχτη. Εκεί τότε είχαν καεί μόνο ζώα, όπως αλεπούδες λύκοι σκυλιά, αλλά και κάτι στάνες. Δεν είχαμε άλλες απώλειες… Το συναίσθημα απερίγραπτο. Η λύπη μου τεράστια. Είχα ξεχάσει τη χαρά μου για το νέο «αγωνιστικό μου γκάζι» και με είχε πάρει από κάτω. Σκεφτόμουν θέλοντας και μία για άλλη μια φορά πως από παιδάκι που ήμουν τα ίδια έβλεπα τα ίδια άκουγα και τα ίδια άκουγα πάλι συνήθως μετά από τέτοιες καταστάσεις και καταστροφές.
Δεν θα αφήσουμε το δάσος να το καταπατήσει κανείς.
Δεν θα παίξει κανείς με τις ζωές των συνανθρώπων μας.
Δεν δεν δεν… Ατελείωτα θα θα θα…
Στο μεταξύ τα σκηνικά της καταστροφής όλο και πλήθαιναν από τότε…
Το πάθημα ασφαλώς και δεν έγινε ποτέ μάθημα . Η ιστορία επαναλαμβάνεται και συνεχίζει να επαναλαμβάνεται.

Κανείς δεν ιδρώνει…
Η ανατολική και η δυτική Αττική γνώρισαν πριν από μερικές μέρες μία από τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές –αν όχι την πιο καταστροφική- που έπληξαν ποτέ την Ελλάδα. Θύματα αμέτρητα, υλικές ζημιές, οικολογική καταστροφή, θάνατοι, τραυματίες, εικόνες σύγχρονης τραγωδίας… Δασώδεις περιοχές κατεστραμμένες. Ασύμμετρη απειλή, στρατηγός άνεμος, αυθαίρετα, λαδωμένοι υπάλληλοι, αλάδωτοι υπάλληλοι, πολεοδομίες, αυθαίρετα, αναδασωμένα, πεύκα, πευκοβελόνες, κλειστές παραλίες, συρματοπλέγματα, δρομάκια της δεκαετίας του 60 και του 70 που καλούνται να εξυπηρετήσουν τις σημερινές ανάγκες των εποχούμενων, καταπατήσεις, ήρωες, μποφόρ, φλόγες, πυροσβέστες, διασώστες, εθελοντές, αδιάφοροι, ευαισθητοποιημένοι, ασυνείδητοι, ευσυνείδητοι, μικροί, μεγάλοι, αθώοι, ένοχοι .. όλοι και όλα αυτά μαζί σε ένα περίεργο κοκτέιλ.
Κοιτάζω αρκετά πίσω.

Πυρκαγιές στο κέντρο της Αθήνας φέρνουν καταστροφές ιστορικών μαγαζιών μια ανάσα από την Ομόνοια δίπλα από τα σπίτια μέσα στον κόσμο…
Τον Ιούλιο του 1993 στην Ικαρία μια από τις πρώτες δασικές πυρκαγιές στην Ελλάδα συνδυάζεται με αρκετούς μαζικούς θανάτους. H πυρκαγιά ήταν μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία αυτού του νησιού.
Τον Ιούλιο του 1998 σειρά είχε ο Μεσσηνιακός Ταΰγετος που καιγόταν επί 23 ολόκληρες ημέρες και κανείς δεν ήταν ικανός να βάλει ένα φρένο στο τεράστιο εκείνο οικολογικό έγκλημα.
Τον Αύγουστο του 1998 ήταν η σειρά της Πεντέλης. Όλο το δυτικό τμήμα της Πεντέλης κι η Παλαιά Πεντέλη εξεμέτρησαν το ζην… Άνθρωποι που χάθηκαν καμένα και δήθεν αναδασωμένα κομμάτια που ξανακάηκαν…. κόλαφος.
Τον Ιούλιο το 2000 κάηκε η Σάμος. Η μεγαλύτερη φωτιά στην ιστορία του νησιού κατάστρεψε 145.000 στρέμματα που σε χρόνο μηδέν έγιναν μαγική εικόνα.
Τον Ιούλιο του 2000 σειρά είχε το Ξυλόκαστρο Κορινθίας. Συνολικά κάηκαν 200.000 στρέμματα. Εδώ υπήρχε σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις αν θυμάμαι καλά και κάποιος ανθρώπινος παράγοντας που έπαιξε το ρόλο του… Κάποιος που είχε συλληφθεί λέει και στο παρελθόν για εμπρησμό εκεί.
Αύγουστος του 2007. Σειρά είχε η Καλλιθέα Λακωνίας. Κάηκαν συνολικά 220.000 στρέμματα.
Το ίδιο καλοκαίρι του 2007 το επόμενο ραντεβού με την καταστροφή ήταν στο Παλαιοχώρι στη Ζαχάρω. Εκεί 63 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κι ένα από τα πιο όμορφα δάση της Ελλάδας καταστράφηκε ενώ 400.000 στρέμματα αποχαιρέτησαν…
Την ίδια περίοδο η Βρύση Εύβοιας πήρε την δική της σειρά. Εκεί 180.000 στρέμματα έγιναν επίσης στάχτη…
Ιούλιος 2008, Άγιος Ισίδωρος, Ρόδος. Κάποιο κοφτερό μυαλό ήθελε να κάψει ξηρά χόρτα και κλαδιά με θερμοκρασία περιβάλλοντος 36 βαθμούς Κελσίου και ένταση ανέμων 6 Μποφόρ. Αποτέλεσμα με συνοπτικές διαδικασίες…110.000 στρέμματα είπαν αντίο.
Αύγουστος 2009 στο Σέσι Αττικής. Μαραθώνας Ντράφι Παλαιά Πεντέλη Παλλήνη…. μέσα στις φλόγες και συνολικά 175.000 στρέμματα μας τελείωσαν.
Να μη πω τίποτα για όλες εκείνες τις φωτιές που κατέστρεψαν ξανά και ξανά τη Πάρνηθα την Πεντέλη τον Κάλαμο…
Η απορία μου ίδια και μόνιμη. Τα γιατί εξακολουθούν να αιωρούνται. Οι ψυχές των αθώων θυμάτων αναζητούν δικαίωση. Από ποιόν. Από ποιούς. Πότε πώς και γιατί….

Πίστεψε με. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία το χρώμα της εκάστοτε κυβέρνησης που είναι στα πράγματα. Δεν έχει καμία σημασία ποιός απολογείται ή ποιος δίνει τα ρέστα του ως ηθοποιός μπροστά στις κάμερες. Ούτε τι λέει. Αυτό που μένει χρόνια τώρα καρφωμένο στο μυαλό όλων εκτός βέβαια από την οργή τις παράπλευρες απώλειες τα θύματα τη θλίψη τα νεύρα τις στάχτες τα κλάματα το βουητό του αέρα τη κάψα της φλόγας είναι τεράστιο κι έχει πέντε γράμματα.

ΓΙΑΤΊ.

Κανείς δεν την πληρώνει. Ανευθυνουπεύθυνοι όλοι. Κανείς δεν φταίει ποτέ. Κανένας δεν νιώθει την ανάγκη να παραιτηθεί. Κανένας δεν παίρνει το ρίσκο να μην αφήσει το δάσος να γίνει χώρος φιλοξενίας για μεζονέτες, όπως έλεγε το 1993 ο Τζίμης Πανούσης στο τραγούδι του με τίτλο Νεοέλληνας… Κανείς απολύτως δεν νιώθει τον τελευταίο λυγμό του ανθρώπου που χάνεται αβοήθητος και παρατημένος όχι από τη τύχη του ή από το θεό στον οποίο πιστεύει αλλά από το αδιάφορο και απρόσωπο κράτος. Κανείς δεν θέλει να ακούσει το κλάμα του δέντρου που καίγεται. Κανένας δεν νοιάζεται στ’ αλήθεια για τη ζωή που κάποιοι στα μέρη μας, εδώ και μερικές δεκαετίες, την έχουν εξισώσει με ένα ξερό απλό τυπικό και κενό ανακοινωθέν…

Και μη μου πεις ότι σε νοιάζει. Δεν σε νοιάζει απολύτως τίποτα.

Την ώρα που βλέπεις στο κινητό σου τον αριθμό των θυμάτων να ανεβαίνει. Την ώρα που κάνεις συγκρίσεις με τα κράτη που έχουν καταγράψει τις πυρκαγιές τους όλα αυτά τα χρόνια και ξέρουν σε κάθε σημείο τι έχουν φυτέψει και πως θα το σώσουν αν χρειαστεί. Την ώρα που ακούς ανακοινωθέντα. Την ώρα που βλέπεις σόου δήθεν λυπημένων καρεκλοκένταυρων. Την ώρα που γράφεις άλλη μια ηλιθιότητα στο instagram ή στο facebook για να πάρεις like. Την ώρα που δεν σε νοιάζει αν πετάς αποτσίγαρα στο δάσος μπουκάλια στους χωματόδρομους ή κάνεις μπάρμπεκιου σαν απόλυτος βλάκας δίπλα στα πεύκα. Την ώρα που απλά παρατηρείς και δεν διαμαρτύρεσαι ποτέ. Την ώρα που σου φταίει η κάθε κυβέρνηση ο κάθε πολιτικός και την επόμενη όμως πας από τους πρώτους για να τον ξαναψηφίσεις η για να του ζητήσεις να σε βολέψει στο δημόσιο ή να σου σβήσει τη κλήση που σου έγραψε ο αστυνομικός ή το πρόστιμο που σου κόλλησε στη πόρτα ο πολεοδόμος…

Δεν σου καίγεται καρφί.

Πίστεψέ με.

Στενοχωριέσαι για δευτερόλεπτα αλλά μέσα σου λες και το πιστεύεις εντάξει δεν πάθαμε εμείς τίποτα… Κάνεις ότι μπορείς για να χτίσεις κι εσύ ένα σπίτι σε ένα δάσος ή για να νομιμοποιήσεις το αυθαίρετο σου στη παραλία. Βρωμίζεις όλες τις θάλασσες που επισκέπτεσαι. Φέρεσαι σαν απολίτιστος παντού. Κάνεις ότι μπορείς να καταστρέψεις το περιβάλλον και μετά χύνεις μόνο κροκοδείλια δάκρυα συνήθως με το πρόβλημα του διπλανού σου που ευτυχώς δεν είναι δικό σου.

Πίνεις τη μπύρα σου, ρεύεσαι τη μπριζόλα που έψησες, απολαμβάνεις την παγωμένη τεκίλα σου στο μπαρ, ατενίζεις τα γυμνά μπούτια της γκόμενας απέναντι, κάνεις το καμάκι σου στη θάλασσα, βλέπεις τα μπράτσα του τύπου απέναντι τα οπίσθια της γειτόνισσας και να που τα ξεχνάς όλα…

Και στη τελική τι έγινε. Δεν έπαθες και κάτι. Η ζωή συνεχίζεται. Μέχρι το επόμενο διάλειμμα που θα κάνεις για να θρηνήσεις δάση απώλειες αλλά και να κάνεις γελοίες ευχές στο πουθενά να γράψεις τα ηλίθια pray σου στο facebook και να συνεχίσεις το δρόμο σου ακάθεκτος για το κάθε mall για να πάρεις τα καινούρια σου παπούτσια το νέο σου tablet το κινητό που ψήνει και καφέ και την τηλεόραση που γίνεται και γκόμενος ή γκόμενα ανάλογα με την ανάγκη σου…

Δεν σκέφτεσαι όμως πως αύριο μπορεί να είναι η δική σου σειρά.

Το δικό σου πρόβλημα.

Το δικό σου δράμα.