Μια βόλτα που έκανα πριν από μερικές ημέρες στο Μοναστηράκι με οδήγησε στον πέμπτο όροφο σε ένα σημείο της οδού Μιαούλη. Εκεί ξαφνικά εικόνες από ένα άλλο κόσμο πλημμύρισαν το μυαλό μου αλλά και τα μάτια μου.
Όλο το ροκ κύκλωμα της πόλης, αμετανόητοι χαρλεάδες, μέλη ελληνικών ροκ σχημάτων, «δερμάτινες» κυρίες, easy riders, ένα μείγμα φίλων της μόδας που δεν φεύγει ποτέ από το προσκήνιο.
Όλοι μαζί εκεί.
Κολλημένοι με κάτι που για ορισμένους ισοδυναμεί με θρησκεία.
Δερμάτινο τζάκετ.
Άλλη φιλοσοφία.
Σήμερα ίσως σου μοιάζει αστείο να λες ότι φοράς ένα δερμάτινο και είσαι πρωτοπόρος. Το κάνουν όλοι. Ισχύει.
Παλιά όμως ειδικά εκεί στα 80’s αυτό ήταν κάτι σαν επαναστατική πράξη.
Αναπόφευκτα ο χρόνος γυρίζει πίσω με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 80.
Τα 70’s έχουν παραδώσει τη σκυτάλη και μαζί με τις αλλιώτικες μουσικές που μπαίνουν στο χάρτη έρχεται και μια νέα κουλτούρα να κατακτήσει σιγά αλλά σταθερά το μυαλό του νεοέλληνα που κινείται στην πρωτεύουσα αλλά και στη Θεσσαλονίκη και σε δυο τρία ακόμη σημεία της περιφέρειας.
Μπορεί στα «ξένα» το τζάκετ να ήταν από τότε ισχυρός και σοβαρός κανόνας στο καθημερινό ντύσιμο πολλών στην Ελλάδα όμως δεν είχε περάσει με μεγάλη επιτυχία τις εξετάσεις και δεν είχε αγγίξει με τίποτα το σύνολο.
Μόνο κάτι πολύ ψαγμένοι φορούσαν δερμάτινα στα 60’s. Λίγοι ελαφρώς πιο αγριεμένοι το έκαναν στα 70’s και κάπου εκεί στη δεκαετία του 80 άρχισε το παιχνίδι να αλλάζει. Εντελώς ξαφνικά ο έλληνας έπιασε τον εαυτόν του να ανακαλύπτει τη γοητεία του flying jacket και να γουστάρει με τρέλα το περφέκτο αλλά και να ζητάει σαν τρελός να ντυθεί όπως οι ήρωες του στο εξωτερικό.
Ο Αρης Μπαντής είναι ένας από εκείνους που έμαθαν τον κόσμο να ντύνεται με δέρμα στην Αθήνα. Πολυταξιδεμένος λάτρης της καλής μουσικής σκηνής είχε ξεκινήσει από τότε να έχει ανησυχίες με τα τζάκετ και με τα δερμάτινα.Στην Αθήνα τα μέρη που μπορούσες να προμηθευτείς ένα αληθινό δερμάτινο τζάκετ τέτοιο που να σε κάνει να μοιάζεις με τον τύπο που κυκλοφορούσε στην Oxford street ή στο Παρίσι ή στο Βερολίνο ήταν μετρημένα.
Δεν συζητάμε για Νέα Υόρκη όπου το πράγμα είχε ξεφύγει από παλιά και δύσκολα μπορούσες να πλησιάσεις το στυλ και το όλο image.
«Ήταν μαγική εικόνα. Ξαφνικά από το ταγάρι της επανάστασης και από τα επαναστατικά πανωφόρια έβλεπες κόσμο να θέλει να κάνει την υπέρβαση. Το δερμάτινο στην αρχή έμοιαζε με είδος πολυτελείας με κάτι διαφορετικό.
Πόσο μάλλον όταν ήθελες να φορέσεις περφέκτο και να κυκλοφορήσεις στην Πανεπιστημίου. Όλοι σε κοιτούσαν για διαφορετικούς λόγους» λέει ο άνθρωπος που έχει ντύσει με δερμάτινα κι έχει συμβουλέψει σχετικά με τα δερμάτινο και τις ιδιοτροπίες του τους περισσότερους από τους επίσημους μουσικούς επισκέπτες της Ελλάδας. Από τους Iron Maiden μέχρι τους Scorpions και από τον συχωρεμένο τον Ian Dury μέχρι τον Bob Sinclar.
«Είναι απίστευτα δεμένη η ιστορία της δεκαετίας του 80 με το δερμάτινο. Άλλαξε ο χάρτης των μουσικών προτιμήσεων και παράλληλα ήρθε ένα άλλο ύφος στο ντύσιμο και έμεινε για πάντα στο dna όλων μας. Όλοι θέλουν να βάλουν τζάκετ δερμάτινα παντελόνια γιλέκα. Είναι must πλέον σε αντίθεση με το τότε που έμοιαζε με πολυτέλεια » μου λέει ο ειδήμων του τζάκετ που ξεκίνησε την πορεία του κάπου μέσα στη δεκαετία του 80 από το ιστορικό Jet Set στη Δροσοπούλου έκανε μια εντυπωσιακή πορεία σε Ολλανδία και Αμερική συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της ροκ κουλτούρας «ντύνοντας αλλά και δίνοντας ιδέες» και γυρνώντας στην Ελλάδα έριξε άγκυρα στο Μοναστηράκι.
Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω όπως κι εσύ που διάβασες αυτή την ιστορία που είμαι σίγουρος ότι σου θύμισε το παλιό εκείνο δερμάτινο, το πιο αγαπημένο σου, που το έχεις σε εκείνη τη φωτογραφία που τώρα ψάχνεις να τη δεις για να το ξαναθυμηθείς.
Βασίλης Λούκας
Leave a Reply