Δέσποινα Μπεμπεδέλη: Υπάρχει μία Ελλάδα που προσφέρει. Πρέπει να την αναδείξουμε και να την επαινέσουμε

Ο μονόλογος της Ρόουζ, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο είναι ένα σπουδαίο έργο του βραβευμένου με Πούλιτζερ, Μάρτιν Σέρμαν.
Γράφτηκε το 1999 και η κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη είναι η Τρίτη Ρόουζ που ανεβαίνει σε αθηναϊκό σανίδι.

Μια σπουδαία καθηλωτική ερμηνεία από μια σπουδαία θεατράνθρωπο. Τι κι αν το ευρύ κοινό την έμαθε, τη μάθαμε, από το «Περί ανέμων και υδάτων» του πάλαι ποτέ Mega; H κυρία Μπεμπεδέλη πολλές δεκαετίες γεμίζει με την ερμηνευτική της δεινότητα και το ήθος της θέατρα στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Ο χαρακτήρας της Ρόουζ, η Ρόουζ είναι μια matter dolorosa της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας. Εβραία που «πέθανε» πολλές φορές από τις θηριωδίες των ναζί. Τη βρίσκουμε πάνω στη σκηνή να κάνει το τυπικό μνημόσυνο μιας κοπέλας και μας αφηγείται την ιστορία της.

Η κυρία Μπεμπεδέλη είναι σπαρακτική σε όλη τη διάρκεια της παράστασης χωρίς θεατρινισμούς και φτιασιδώματα. Δεν παίζει την πονεμένη αλλά επίμονα αισιόδοξη Ρόουζ. Είναι η Ρόουζ!

Είμαι πολύ τυχερός που τη γνώρισα και με δέχτηκε στον απόλυτα προσωπικό χώρο του ηθοποιού, το καμαρίνι της, λίγη ώρα πριν αρχίσει η παράσταση. Εγώ είχα άγχος να τη ρωτήσω όσα είχα σκεφτεί χωρίς να γίνω αιτία να καθυστερήσει. Η ευγένεια  και η ειλικρινείά της με κέρδισαν και φυσικά μιλήσαμε περισσότερο από ό,τι είχαμε κανονίσει.
Η λάμψη των ματιών της όταν μιλούσε με πάθος για το θέατρο και η γυαλαδα της συγκίνησης όταν μιλούσαμε για πιο προσωπικά της θέματα θα μου μείνουν αξέχαστα, όπως άλλωστε και η ερμηνεία της στη σκηνή!

–Πόσο μόνη αισθάνεστε πριν ανάψουν τα φώτα και ανοίξει η αυλαία;

Είμαι στο καμαρίνι, προσπαθώ να συγκροτηθώ. Το καμαρίνι είναι χώρος πολύ ιδιωτικός για τον ηθοποιό. Στο δεύτερο κουδούνι, ανεβαίνω στη σκηνή και κάθομαι στο παγκάκι κι αρχίζω να νιώθω τον παλμό της αίθουσας. Τις ομιλίες τα γελάκια, τη μουσική. Αυτό είναι μια εκκίνηση επικοινωνίας με το κοινό. Σκέφτομαι όπως τους ακούω να μιλάνε: πόσο θα καταφέρω να τους κάνω να σιωπήσουν.

–Πώς μελετάτε τους ρόλους σας, πότε ξέρετε ότι είστε έτοιμη;

Η επιδίωξή μου, αρχικά, είναι να κατακτήσω το κείμενο σε βαθμό απομνημόνευσης. Όταν το κείμενο είναι εμπεδωμένο μέσα σου μπορείς να το πλάσεις όπως θέλεις και όπως πρέπει. Στη διάρκεια της αποστήθισης, απομνημόνευσης μελετώ και τον ρόλο. Κι ενώ ξεκινάω φράση-φράση, ενότητα-ενότητα, περίοδο-περίοδο στην κάθε ενότητα αρχίζω να διαμορφώνω και τον χαρακτήρα. Επαναλαμβάνω πάρα πολλές φορές το κείμενο και παράλληλα αρχίζει και το χτίσιμο του ρόλου. Το επόμενο στάδιο είναι η επαφή με τον σκηνοθέτη: Αν αυτά που εγώ έχω δημιουργήσει μέσα στο μυαλό μου ως ψηφίδες του χαρακτήρα του ρόλου συμπίπτουν με το ζητούμενο του σκηνοθέτη. Αν ναι, τόσο το καλύτερο αν όχι θα συναντηθούμε στο δρόμο.

-Μια ηθοποιός τι πρέπει να έχει στη φαρέτρα της;

Πολλά πράγματα. Κυρίως και πρώτα να είναι ερωτευμένη με αυτό που κάνει. Να μην πέσει στη ρουτίνα. Να έχει διαρκώς την αγωνία του ρόλου και την καλή διάθεση να επικοινωνεί εντός και εκτός σκηνής με τους συνεργάτες της. Ένα καλό κλίμα στην πρόβα είναι πολύ θετικό στοιχείο – και στις παραστάσεις .
Δουλειά, δουλειά, πολλές ώρες αφοσίωσης, αυτό είναι ένα από τα «βέλη» μας!

-Αισθάνεστε ότι έχετε ακόμη πράγματα να κατακτήσετε;

Έχω πέραν του μισού αιώνα στη δουλειά αυτή. Αλλιώς ήμουν πριν τριάντα, πριν σαράντα χρόνια. Νεοσσός ακόμη δεν είχα κατακτήσει τα εκφραστικά μου μέσα. Προϊόντος του χρόνου ο τεχνικός μου εξοπλισμός είναι πολύ γέρος. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο των ηθοποιών: το να έχεις εφόδια. Πέρα από τις ευαισθησίες, τον ψυχισμό σου. Όταν κληθείς να κάνεις κάτι δύσκολο στη σκηνή χρειάζεσαι εφόδια. Αυτά βέβαια αρχίζεις να τα παίρνεις ως ασκήσεις μέσα από τις σχολές μας. Το να έχεις γερό διάφραγμα, να έχεις ασκήσει τη φωνή σου σε τέτοιες νότες και οκτάβες που να μπορείς να την κάνεις ότι θέλεις…  Αυτό είναι μία κατάκτηση για έναν ηθοποιό! Να μπορεί το σώμα σου να κάνει αυτό που εσύ ζητάς. Ό,τι έχεις κατακτήσει μπαίνει σε μια διαδικασία ώστε να ξεκινήσει από το μυαλό και να διοχετευτούν σε όλο σου το είναι !

Τι είναι η ευτυχία;

Είναι πολύ προσωπική ατομική υπόθεση. Δεν μπορώ να κάνω μία φιλοσοφική ανάπτυξη. Εμπειρικά θα πω μέσα από τη δική μου απλή ζωή: Αυτό που έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου έχει δώσει πολλές στιγμές ευτυχίας και σε επαγγελματικό επίπεδο και σε προσωπικό οικογενειακό αν θέλετε, επίπεδο. Ευτύχησα  να ερωτευτώ, να με ερωτευτεί, να παντρευτούμε, να κάνω τα παιδιά, εγγόνια! Είναι ένας κύκλος η ζωή μου όλη. Φυσιολογικός, χωρίς τρέλες, χωρίς εξάρσεις. Μου έχει δώσει μια ποιότητα!

 Πότε απογοητεύεστε; Έχετε φτάσει ποτέ στην απόγνωση;

Η απόγνωση ήρθε πάνω όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο μας. Εκεί μας βρήκε το πραξικόπημα και η Τουρκική εισβολή. Εκεί, από τη μία νύχτα μέχρι το ξημέρωμα άλλαξε η ζωή μας …

Δευτέρα το πραξικόπημα και Σάββατο εισβολή. Ώσπου να συνέλθουμε από το πρώτο χτύπημα μας ήρθε το άλλο!  Αυτή η περίοδος με είχε καταρρακώσει. Ήμασταν νέοι, τα παιδιά μας ήταν νήπια και ο άντρας μου πήγε στον πόλεμο ως έφεδρος, επιστρατεύτηκε

Όλη εκείνη η ιστορία της εισβολής ήταν μία ολοφάνερη προδοσία. Η απόγνωση μου συνίσταται στο ότι ο άντρας μου μπορεί να μη γύριζε ζωντανός.  Από τη μία προσευχόμουν και από την άλλη έλεγα… εάν συμβεί το κακό; Και μόνο στη σκέψη γκρέμιζε το μέσα μου αλλά ευτυχώς…

Εσείς οι ηθοποιοί είστε σε μια συνεχή ενδοσκόπηση. Βλέπετε όμως τους «ρόλους» που παίζουμε όλοι μας όταν κυκλοφορείτε στο δρόμο;

Παρατηρώ! Και αυτό το έμαθα από τους δασκάλους μου. Θυμάμαι μία φορά μας είχε κάνει μία ερώτηση ο Πέλος Κατσέλης, ξαφνικά από το πουθενά, ρώτησε:  πόσους κίονες έχει η τράπεζα της Ελλάδας στην οδό Πανεπιστημίου ;

Μείναμε κόκκαλο. Σιγά μη θυμόμασταν ή μην ξέρουμε πόσους κίονες έχει τράπεζα. Ο δάσκαλος όμως μας είπε: περνάτε κάθε μέρα από εκεί… Ε, από την άλλη μέρα όλοι ξέραμε! Έτσι μας έδειξε την αναγκαιότητα της παρατήρησης. Ο ηθοποιός πρέπει να παρατηρεί και να αποθηκεύει.

Μου κάνει πολύ καλό δεκαετίες τώρα να παρατηρώ να ακούω ήχους να βλέπω σχήματα ανθρώπων συμπεριφορές ανθρώπων πάσης ηλικίας και συμπεριφορές ζώων.

Μπορεί να σας φανεί παράξενο η αστείο αλλά καταβροχθίζω ντοκιμαντέρ στο Animal Planet. Βλέπω πράγματα και θάματα της φύσης δεν χαζεύω όμως. Βλέπω τη συμπεριφορά των ζώων. Πώς είναι οι γονείς, τις ιεραρχίες τους πώς κυνηγάνε την τροφή τους αλλά και πώς μέσα από αυτή τη ζωική τους υπόσταση κατασπαράσσουν  ένα ελάφι.                                    Αυτό όμως είναι ο νόμος για να επιβιώσουν και να ζήσουν δεν είναι φόνος! Είναι τρόπος ζωής των ζώων. Κάτι ανάλογο στον άνθρωπο είναι βάρβαρο. Σκέφτομαι πόσο βάρβαροι είμαστε όταν απολαμβάνουμε ένα κατσικάκι στο φούρνο …

Είστε vegan;

Όχι δεν είμαι, δυστυχώς!

Η παρατήρηση, για να επανέλθω στην ερώτησή σας, είναι σημαντική για να αποθηκεύσεις εικόνες ήχους συμπεριφορές οι οποίες σε ανύποπτο χρόνο όταν ξεκλειδώσεις εκείνο το κουτάκι σε βοηθάει για κάποιο ρόλο! Δεν αντιγράφεις αλλά θα θυμηθείς τη συμπεριφορά ενός άντρα ή μιας κυρίας, μιας γριάς, μιας νέας, ενός οδηγού φορτηγού αυτοκινήτου, ή οδηγού ενός σπορ αυτοκινήτου.

Πιστεύετε στην πνευματική Πρωτοπορία των καλλιτεχνών;

Δεν ξέρω πώς να σας απαντήσω…

Δεν υπήρξα ποτέ ούτε μέσα σε καλούπια ούτε και τόλμησα ή σκέφτηκα να κάνω μεγάλα άλματα, έκανα πάντα αυτό που ερχότανε μπροστά μου και αν έκρινα ότι θα μπορούσα να αντεπεξέλθω. Αν κάτι έκρινα ότι δεν μπορούσα να το φέρω εις πέρας ή ότι δεν θα έβγαζα ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν το άφηνα.

Εννοούσα για τους καλλιτέχνες που μπαίνουν μπροστά και κάνουν κάτι για το σύνολο…

Και εμείς κάνουμε κάτι για το σύνολο!

Έχετε αισθανθεί ότι οι θεατές σας περιμένουν κάτι άλλο από εσάς, πέρα από το ρόλο σας;

Εγώ δεν είμαι στην κατηγορία των ανθρώπων που κάνουν ανατρεπτικά και προκλητικά πράγματα δεν μου πάει σαν ιδιοσυγκρασία

Η Ρόουζ, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι μία γυναίκα που αντέχει. Αντέχει και προχωράει. Εσείς, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη πόσο μοιάζετε στη Ρόουζ;

(Γελάει γάργαρα) Σε πολύ μικρότερη κλίμακα έχω υποστεί περιπέτειες παρόμοιες. Εγώ δεν ξέρω αν εγώ πότε θα πηδούσα από ένα τρένο… είναι θέμα χαρακτήρα και τόλμης.

Έχω και εγώ μέσα μου το αίσθημα της αισιοδοξίας.

Όταν έχεις αισιοδοξία επιστρατεύεις τις δυνάμεις σου για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες. Κάποιοι άνθρωποι σε εμπνέουν τόσο που λες αξίζει να είμαι δυνατή για αυτούς. Κάπως έτσι είμαι και εγώ

Οι αναμνήσεις είναι γέφυρα για το μέλλον η βαρίδι;

Και οι καλές και οι κακές νομίζω ότι είναι γέφυρα. Τα βιώματα και εμπειρίες δυναμώνουν το χαρακτήρα!

 Πώς κουβαλάτε μέσα σας τους γονείς σας;

Μέχρι την τελευταία μου πνοή! Οι γονείς μου ήταν απλοί άνθρωποι της εργατικής τάξης, της βιοπάλης μέσα σε μία πολύ κακή εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τότε γεννήθηκα. «Μέσα στην πείνα στην απόλυτη» που λέει και η Ρόουζ.

Οι αφηγήσεις των γονέων μου είναι ακόμα μέσα στα αυτιά μου. Για το πόσο πολύ υπέφεραν για να εξοικονομήσουμε ένα αυγό ή μία κούπα ρύζι πληρώνοντας στους άθλιους μαυραγορίτες τις βέρες τους τα δαχτυλίδια τους τα σερβίτσια της μάνας μου που τα έφερε από την Κωνσταντινούπολη. Αυτά όλα είναι μνήμες τραυματικές μεν αλλά εμένα μου χάρισαν αίσθηση εντιμότητας και μεγαλοσύνης!
Δεν ήταν μόνο οι γονείς μου έτσι. Όλοι οι άνθρωποι εκείνη την εποχή του πολέμου και της πείνας εκείνο που πρόσεχαν πιο πολύ και επεδίωκαν ήταν να διαφυλάξουν τα παιδιά τους, να τα ταΐσουν καταρχήν για να ζήσουν! Φίλες μου, οι φίλοι μου, συνομήλικοί μου φύγανε από ασιτία ή από φυματίωση και αυτό είναι ένα βάρος μέσα μου, μία αιματηρή μνήμη. Δεν μεγάλωσα στα πούπουλα! Μόλις πήγα σχολείο άρχισε ο εμφύλιος. Είδαν τα ματάκια μου φοβερά πράγματα. Μια φορά η μάμα (Μάμα τη λέει, με ιδιαίτερη προφορά) μου μαζί με τις φίλες της βγήκαμε στη Νέα Σμύρνη με τις τσάντες και τα μαχαίρια και εμάς τα κουτσούβελα και πήγαμε εκεί που είναι τα νεκροταφεία σήμερα για να μαζέψουν τα χόρτα.

Χόρτα και σαλιγκάρια θα μάζευαν εκείνη την ημέρα γιατί είχε βρέξει

Και όπως παίζαμε εμείς ένα παιδί φώναξε: Μαμά, Μαμά έλα να δεις ένα πόδι. Τι πόδι του λέει η μαμά τρέξανε όλες οι μάνες, τρέξαμε και εμείς και θυμάμαι ότι μας αγκάλιαζαν και έγερναν το κεφάλι μας αλλού για να μη δούμε το πτώμα. Αυτή την εικόνα την έχω. Και για μένα είναι κάτι κι ας ήμουν έξι ετών!

Τι δεν αντέχετε στην καθημερινότητά σας ως πολίτης;

Την αγένεια, την αδιαφορία, την άσχημη γλώσσα. Δεν μπορώ τη δυσωδία των σκουπιδιών, τα κακάκια των σκύλων στη μέση του πεζοδρομίου με τις κυρίες που κρατάνε το σκυλάκι αλλά δεν καθαρίζουν τα κακάκια του – αυτό είναι απόλυτη έλλειψη κουλτούρας.

Ο κυνισμός ή η αδιαφορία μπορεί να σκοτώσει συναισθηματικά έναν άνθρωπο;

Και τα δύο!

Αν συναντήσεις ανθρώπους κυνικούς μπορείς να τους αποφύγεις. Την αδιαφορία στην καθημερινότητα δεν μπορείς να την αποφύγεις γιατί  είσαι μέσα…

Πολλές φορές ντρέπομαι εδώ στην Αθήνα. Στην Κύπρο είναι κάπως καλύτερη η κατάσταση.

Δεν ήταν έτσι η Αθήνα που θυμάμαι πιτσιρίκα. Ήταν μία άλλη χώρα τότε η Αθήνα και ήταν αλλιώς και οι άνθρωποι για να μη σας πω ακόμα πιο πριν στη Νέα Σμύρνη όταν οι γονείς μου, ως κωνσταντινουπολίτες είχαν συναναστροφές με τους μικρασιάτες.

Εκείνοι ήταν άλλοι Έλληνες!
Θυμάμαι, μετά την εκκλησία που ο μπαμπάς μου ήταν ψάλτης, μαζεύονταν στο σπίτι μας διάφορες κυρίες που είχαν πολύ ενεργή κοινωνική δράση. Κάτι σαν φιλόπτωχο. Κάνανε ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν. Υπήρχε μια άλλη κουλτούρα, άλλη νοοτροπία, υπήρχε μία αλληλεγγύη και μία συμπόνια

Σήμερα δεν βλέπετε τέτοιο κύμα;

Σήμερα αναγνωρίζω, όπως τώρα με τους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους που έρχονται τους πρόσφυγες μέσα στα φουσκωτά, ο κόσμος προσφέρει! Υπάρχει μία Ελλάδα που προσφέρει. Και πρέπει να τη δούμε, να την αναδείξουμε και να την επαινέσουμε αυτή την Ελλάδα!

Νομίζω ότι όλοι αυτοί οι πάμπλουτοι που υπάρχουν στην Ελλάδα ντόπιοι και αλλοδαποί αν έβαζαν λίγο το χέρι στην τσέπη δεν θα υπήρχε δυστυχία χωρίς να στερηθούν εκείνοι τίποτα.

Τι υπάρχει στη ζωή σας, μέσα σας που το θεωρείτε «παράσημο»;

Η ζωή μου έχει κάποιες ιδιότητες. Είμαι σύζυγος, μητέρα, γιαγιά, ηθοποιός και δασκάλα (διδάσκει στην δραματική σχολή στην Κύπρο) Σε όλες αυτές τις ιδιότητες και από όλες αυτές τις ιδιότητες έχω πάρει πολλή χαρά!

Οι μαθητές μου με αγαπούν και τους αγαπώ με αποζητούν και τους αποζητώ. Τώρα που λείπω τώρα μου λείπουν και με μετράνε τις μέρες με το σκοινί μέχρι να γυρίσω πίσω. Και τα εγγόνια μου παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτάνε: Πότε θα ‘ρθεις;  Αυτά είναι μία χρυσή λίρα!!!

Σαν άνθρωπος του θεάτρου που το λατρεύω και το υπηρετώ το μεγάλο παράσημο είναι η αποδοχή του κοινού!

Έχετε καταπιεστεί από κάποιο σκηνοθέτη;

Έχω σκηνοθετηθεί από πάρα πολλούς και εξαιρετικούς σκηνοθέτες και πολλών εθνικοτήτων: Κύπριους, Αμερικανούς, Ρώσους, Γερμανούς, ανατολικογερμανούς, δυτικογερμανούς και πήρα πάρα πολλά πράγματα και στα νιάτα μου και όσο περνούσαν τα χρόνια. Στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου έκανα σπουδαία πράγματα. Έμαθα τον Μπρεχτ με έναν ανατολικογερμανό σκηνοθέτη που βγήκε μέσα από το Berlin  Ensemble και τους διαδόχους του Μπρεχτ. Είναι τόσο λίγες οι κακές στιγμές… Διαχειριστήκαμε τα πράγματα με τέτοιο τρόπο που δεν έχει μείνει άλγος μέσα μου!

Σαν αρχή έχω να τα πηγαίνω καλά με τους ανθρώπους και θέλω και αυτοί να τα πηγαίνουν καλά μαζί μου. Αν χαλάσει η ατμόσφαιρα σε ένα θίασο είναι σαν να σπάει ένα πολύτιμο αντικείμενο πού το έχεις φτιάξει με τα χέρια σου και μετά δεν κολλάει πια.

Η επιδίωξη μου να έχω ένα καλό κλίμα στη δουλειά μου υπαγορεύει και κάποιες συμπεριφορές αντοχής, ανοχής και διαλόγου!

Πιστεύω ότι με το διάλογο λύνονται τα προβλήματα!

Ο Κάρολος Κουν ήταν πολύ αυστηρός και ήθελε μια πιστή ομάδα γύρω του. Πώς ήταν η εμπειρία σας μαζί του;

Η εμπειρία μου μέσα στο Θέατρο Τέχνης ήταν πολύτιμη. Και ειδικά την εποχή που ήμουν τόσο νέα.

Το πρώτο έργο που έκανα ήταν «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» και αμέσως μετά μπήκα στο Θέατρο Τέχνης. 1962 με ακρόαση με εξέτασε ο ίδιος. Πέρασα δύσκολες μέρες, πολύ κουραστικές και αγχωτικές. Θέλαμε να τον ακούμε και να καταλαβαίνουμε τι μας λέει! Ήταν εξαιρετική εκείνη η περίοδος της ζωής μου και ακόμη την κουβαλάω και όλα τα παιδιά που ήμασταν εκεί!
Μακάρι όλα τα νέα παιδιά να είχαν την ευλογία να περάσουν από το Θέατρο Τέχνης αλλά με τον Κάρολο Κουν!!!

Τι σας προκαλεί φόβο;

Κακά τα ψέματα. Τώρα πια ο φόβος της απώλειας, της τελικής απώλειας. Αν θα χάσω ή αν θα με χάσουν.

Αισθάνομαι ότι ο πόνος είναι και από δω και από ‘κει … και καμιά φορά τσακωνόμαστε με τον άντρα μου, πολύ αστεία, και του λέω θα φύγω πρώτη …δεν αντέχω!  Και μου λέει όχι…

Ποια είναι η πιο γλυκιά σας ανάμνηση;

Πολλές! Είναι τόσες πολλές οι δεκαετίες απάνω μου που έχω πολλές γλυκές αναμνήσεις από διάφορες εποχές και από διάφορες αιτίες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω!

Μία φορά όταν λίγο πριν αποκτήσω το πρώτο μου εγγόνι έλεγα του γιου μου: Άντε τελείωνε Κάνε και κάνα μωρό…
Εκείνη την εποχή είχα δώσει μια συνέντευξη και σε μια ερώτηση «ποια θα ήταν πιο ωραία μου στιγμή από δω και πέρα» είπα: άμα γίνω γιαγιά, πολύ αυθόρμητα! Λίγο καιρό μετά και αφού προφανώς ο γιος μου είχε διαβάσει τη συνέντευξη με πήρε τηλέφωνο και μου λέει: Μάμα θυμάσαι που είπες σε μία συνέντευξη… ότι πιο ωραίο κλπ άμα γίνεις γιαγιά; Ε, θα γίνεις μου λέει! Και πάτησα μία φωνή!

Χρωστάτε συγνώμη σε κάποιον, πιστεύετε στη συγνώμη;

Δεν χρωστάω συγγνώμη σε κανέναν. Όταν κάνω λάθος, όταν σφάλω το λέω αμέσως!

Αν η Ρόουζ ήταν φιλενάδα σας, και καθόταν εδώ δίπλα μας, τι συμβουλή θα είχατε να της δώσετε;

(γελώντας: εγώ να δώσω συμβουλή στη Ρόουζ;) Η Ρόουζ είναι μια γυναίκα που έχει μέσα της αίσθημα του δικαίου. Εγώ θα ζήταγα συμβουλή από εκείνη. Θα τη ρώταγα: πώς τα κατάφερε να είναι τόσο θετική ενώ έχει περάσει τόσα πολλά.

Η Ρόουζ, αν και Εβραία, έχει χριστιανικό στοιχείο μέσα της με την έννοια του «αγαπάτε αλλήλους». Η Ρόουζ είναι ένας δίκαιος άνθρωπος. Αν την είχα, εδώ δίπλα, θα ήθελα να κουβεντιάζαμε για αυτή την έννοια του δικαίου.

Τι σας κάνει να βαριέστε;

Δεν προλαβαίνω να βαρεθώ. Έχω τόσες δουλειές. Αφού έχει στρώσει η Ρόουζ, έχω ήδη αρχίσει να διαβάζω τον επόμενο ρόλο. Δεν ξεκουράζομαι ποτέ! Μόνο όταν κοιμάμαι!

Γιάννης Καφάτος

Info: Ρόουζ, στο Γυάλινο Μουσικό Θεατρό

Δευτέρα στις 20:00 και με μειωμένες τιμές και Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, ως τις 9 Ιανουαρίου.

Στο Ρόουζ η Δέσποινα Μπεμπεδέλη υποδύεται μια 80χρονη γυναίκα εβραϊκής καταγωγής η οποία ανατρέχει στο ταξίδι της ζωής της, ξεδιπλώνοντας το παρελθόν της.

Σχολιάζει με ευαισθησία, συγκίνηση αλλά και χιούμορ, όσα συνέβησαν δίπλα και μέσα της σε μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή της.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Μιμή Ντενίση

Σκηνοθεσία, φωτισμοί: Νίκος Καραγέωργος

Σκηνικό: Δημήτρης Δήμας

Μουσική: Νίκος Σπηλιώτης

Video art: Χρήστος Καρτέρης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Γιώργος Ευθυμίου / Γιώργος Λαμπριανός

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Διάρκεια: 90  λεπτά χωρίς διάλειμμα

Εισιτήρια: 12, 13, 15, 18 ευρώ

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται από το δίκτυο viva.gr

ηλεκτρονικά στο www.viva.gr

τηλεφωνικά στο 11876 και στο 210 9315600

Φυσικά Σημεία Προπώλησης Εισιτηρίων

Seven Spots | Reload Stores | WIND | Ευριπίδης Βιβλιοπωλεία | Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων | αθηνόραμα.gr | Viva Kiosk Σύνταγμα | Yoleni’s

ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη

τηλ.: 210 9315 600

www.gialino.gr