«Είμαστε φίλοι πλέον». Το είχε πει ο Steve Wynn στις 2 Νοεμβρίου 1988 λίγο πριν οι Dream Syndicate ξεκινήσουν το Boston, σ’ εκείνη την ιστορική συναυλία τους στο Ρόδον club.

Οι φίλοι λοιπόν μαζεύτηκαν να τα πούνε για μια ακόμη φορά το Σάββατο 4 Νοεμβρίου στο Fuzz αυτή τη φορά-η δεύτερη συνάντηση μετά την επανασύνδεση της μπάντας.

Αυτή τη φορά υπάρχει και καινούργιος δίσκος, ο οποίος είχε την τιμητική του στο πρώτο μισό της συναυλίας. Και οι φίλοι από κάτω δεν χειροκροτούσαν τους φίλους πάνω στη σκηνή από ευγένεια. Το έκαναν γιατί αυτοί εκεί πάνω με το καλημέρα (Halloween) έδειξαν αποφασισμένοι να τιμήσουν ,και με το παραπάνω, αυτή τη πολύχρονη φιλία.

Σε απλά ελληνικά οι Dream Syndicate «θέρισαν».  Αν και έφτασαν Αθήνα μετά από μία περιοδεία με 21 συναυλίες μέσα σε 22 μέρες, το συγκρότημα έδειξε πως η λέξη κούραση δεν υφίσταται όταν πρόκειται να βρεθεί με φίλους.

Η συναυλία ήταν μια κορύφωση διαρκείας 2 ωρών και 10 λεπτών (κανείς οργασμός δε μπορεί να διαρκέσει τόσο). Η μπάντα πέρναγε καλά (το έβλεπες στα πρόσωπά τους) και υπήρχε αυτό το δούναι/λαβείν που όταν συμβεί σε μια συναυλία την απογειώνει.

Τραγούδι με τραγούδι η ένταση ανέβαινε, οι κιθάρες έβγαζαν αλλόκοτους ήχους και το στροφόμετρο έδειχνε το αμέσως μετά το κόκκινο χρώμα.

Και μετά ήρθε η τριπλέτα Glide/The Side I’ll Never Show/Boston (με ένα πέρασμα φόρο τιμής στο Refugee του Tom Petty) κι εκεί το πράμα χάθηκε οριστικά, το Fuzz έγινε ένα σώμα μια φωνή και πρέπει να νιώθαμε όλοι ευτυχείς που ζούσαμε αυτό που ζούσαμε.

Και θα θυμόμαστε για πάντα αυτή τη βραδιά-θρίαμβο της απλότητας και της ουσίας.

Οι Dustbowl που ξεκίνησαν ήταν πραγματικά καλοί (και ναι άρεσαν και στους Dream), αλλά η καταιγίδα που ακολούθησε έκανε τον κόσμο ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτή.

Ψήγμα ελπίδας μερικά πιτσιρίκια που είχαν έρθει με μπαμπάδες/θείους ή άλλους συγγενείς και το χάρηκαν με τη καρδιά τους.

Μανώλης Κιλισμανής