Ηταν Κυριακή πρωί. Κλασσικά με τον καφέ ανοίγεις τηλεόραση να δεις ειδήσεις. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι έβλεπα, ήτανε πολύ έντονο, πολλά γράμματα, εικονίδια στην τηλεόραση, πολλές πληροφορίες μέσα σε ένα μικρό κουτάκι.
Καλεσμένοι σε ένα φιλικό σπίτι στο DC κολλάμε όλοι γύρω στις 10:00 το πρωί και κοιτάμε την τηλεόραση.
Δεν χρειάστηκε καφές να μας ξυπνήσει, είχαμε γουρλώσει τα μάτια μας, δάκρυα από όλους μας και λύπη.
Ξεκινήσαμε την επιστροφή για Νέα Υόρκη, το ράδιο μιλούσε συνέχεια , πόσα θύματα ήτανε 45, 49, 52 , ελπίζω να σταματήσει στα 52 έλεγα.
Φτάνουμε σπίτι, πράγματα, βαλίτσες, σκύλος, τσάντες, να ανεβούμε στο διαμέρισμα μας, εκεί με σταματάει ο θυρωρός ο Χουάν από τη Νότια Αμερική, ένα νέο παληκάρι.
Με ρώτησε αν έμαθα τι έγινε με πολύ στενοχώρια στο πρόσωπό του.
Λέω «ναι, φυσικά είναι λυπηρό» μου απαντά «θα λάβετε σύντομα από τη διαχείριση ένα mail, σας παρακαλώ να δώσετε μεγάλη σημασία» .
Οντως , την άλλη μέρα το πρωί, λαμβάνουμε ένα mail όπου λίγο πολύ μας ζητάει να απαντήσουμε σε ερωτήσεις πως αισθανόμαστε στο κτίριο, αν έχουμε αισθανθεί κάποια απειλή ή υποστεί ρατσιστική βία…
Αναρωτήθηκα τι θέλει να πει ο ποιητής και το φέρνει γύρω-γύρω.
Στο τέλος με πολύ ευγένεια μία παράγραφος έγραφε: αν έχετε βίαιες ή ρατσιστικές ιδέες, σας παρακαλούμε να φύγετε από το διαμέρισμα και το κτίριο χωρίς κανένα κόστος.
Δάκρυσα από χαρά, αισθάνθηκα ασφάλεια γύρω μου, αισθάνθηκα πως υπάρχει δικαιοσύνη.
Απαντήσαμε σε όλες τις ερωτήσεις και στείλαμε το mail ευχαριστήσαμε για την κατανόηση που δείχνουν αυτές τις ώρες για ό,τι συμβαίνει στο Ορλάντο.
Κατεβάζοντας το σκύλο μου τον Λεό κάτω για την πρωινή του βόλτα, στην είσοδο της πολυκατοικίας βλέπω τη σημαία του Ουράνιου Τόξου ανεβασμένη, άρχισα να δακρύζω.
Τα θύματα ήταν τελικά 49, τραυματίες 52 και ο δολοφόνος νεκρός.
Ανοίγω τηλεόραση ξανά μέχρι να φύγω για το γραφείο μου να δω τι γίνεται, πέφτω πάνω στον πατέρα του εγκληματία, όπου ζητάει συγνώμη για ότι έκανε ο γιός του . CNN συνέχεια όλη μέρα να δείχνει και όλοι να προσπαθούν να εξηγήσουν τι έγινε και τι δεν έγινε.
Το βράδυ ξανά τηλεόραση, αναλύουμε όσα δεν μπορούν να αναλυθούν, μέχρι που φτάνουμε στο σημείο να συμπαιράνουμε πως ο δολοφόνος είναι ένας καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος GAY που σύχναζε στο συγκεκριμένο club και είχε πολλά προφίλ σε apps όπου γνωρίζεις κόσμο για να συνευρεθείς σεξουαλικά μαζί του.
Μεγαλωμένος σε μια μία οικογένεια με μίσος και ρατσισμό, με έναν πατέρα που εκφράζει το μίσος του μέσω μιας θρησκείας.
Ένα φοβισμένο καταπιεσμένο παιδί που υποχρεωτικά το πάντρεψαν για να αφαιρέσει τελικά σε 49 παιδιά επίσης τη ζωή τους.
Και εδώ έρχομαι και αναρωτιέμαι γιατί τόσο μίσος;
Γιατί υπάρχουν θρησκείες που καλλιεργούν το μίσος;
Γιατί πουλάνε όπλα σαν καραμέλες;
Γιατί ; Γιατί ; Γιατί ;
Η μόνη απάντηση που βρίσκω είναι το συμφέρον και τα λεφτά.
Δεν είναι όμως περίεργο πώς οι θρησκείες έχουν τον ίδιο παρονομαστή με τις εταιρίες όπλων;
Καθόλου περίεργο.
Καμιά θρησκεία δεν έχει σαν όφελος το καλό του συνάνθρωπου αλλά τον έλεγχό του .
Καμιά εταιρία όπλων δεν έχει σκοπό την ασφάλεια του συνάνθρωπου αλλά την εξόντωση και τον έλεγχό του.
Μα γίνεται να μοιάζουν τόσο πολύ αυτές οι δύο …εταιρίες;
Ναι , στο μόνο που διαφέρουν είναι ότι στη μία οι φοράνε ράσο και στην άλλη κοστούμι.
Ολη η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη με σημαίες του Ουράνιου Τόξου.
Στα αστυνομικά τμήματα, στους πυροσβεστικούς σταθμούς, στις εφορίες, όλοι έδειξαν να καταλαβαίνουν πως μόνο η αγάπη θα κερδίσει, μόνο η κατανόηση και η αλλυλεγγύη θα μας κάνει να συνυπάρχουμε.
Επισκεφτήκαμε πολλούς χώρους στην Νέα Υόρκη που μιλούσαν (για το συμβάν) άναβαν κεριά και καταθέτανε λουλούδια για το Ορλάντο.
Σε μια χώρα όπου είναι ελεύθερη η πώληση όπλων, υπάρχουν πάρα πολύ άνθρωποι που κατανοούν και σέβονται στους συνανθρώπους τους.
God bless Orlando.
Νικόλας Ευταξίας
Leave a Reply