Η εφηβεία μας σε δίσκους ρεφενέ…

Η εφηβεία μας σε δίσκους ρεφενέ…
Είναι πολλές φορές που μου έρχεται στο μυαλό αυτή η φράση. Ο εξαιρετικός (όπως πάντα) στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου που μου δημιουργεί συγκίνηση, νοσταλγία αλλά και προβληματισμό.

Συγκίνηση και νοσταλγία γιατί πολλοί από εμάς ζήσαμε αυτό που λέμε “ρεφενέ”. Ο καθένας τους δίσκους του, ο καθένας τα φαγητά του, τα ποτά του, τα τσιγάρα του και όλα μαζί ενώνονταν για να δημιουργηθεί ένας πλήρης κόσμος είτε διασκέδασης, είτε περισυλλογής!

Ρεφενέ! Κάποτε ήταν λέξη που δημιουργούσε ένας είδος ασφάλειας! Ακόμα και η γραφικότητα μιας ρεφενέ κατάστασης είχε γοητεία. Γιατί μέσα σε αυτή τη γραφικότητα του ρεφενέ, έβλεπες ότι εύκολα, σχετικά, μπορείς να βγεις από το τούνελ που χωρίζει τον έφηβο από τον δημιουργημένο ενήλικα.

Πολλές φορές σκεφτόσουν να μείνεις και λίγο παραπάνω σ' αυτό το τούνελ για να ευχαριστηθείς τη γραφικότητα.
Το φως ήταν πολύ κοντά για να μην βρεις την έξοδο.

Ρεφενέ λοιπόν κι όλα καλά! Ρεφενέ με την προοπτική της ανάπτυξης!

Ο προβληματισμός μου, έρχεται όταν τοποθετώ τη λέξη ρεφενέ στο σήμερα. Στην ενηλικίωση του 2016. Χάνει την ασφάλειά της η λέξη.

Ρεφενέ λοιπόν γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ρεφενέ γιατί δεν φαίνεται πουθενά φως σ' αυτό το ρημαδιασμένο το τούνελ!

Ρεφενέ γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε ξανά.

Ρεφενέ με άλλη διάθεση. Όχι με εκείνο το ανέμελο χαμόγελο αλλά με βλέμμα φόβου και ανησυχίας για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Ρεφενέ κι αυτό ΑΝ έχεις να προσφέρεις κάτι. Αλλιώς ούτε ρεφενέ, ούτε τίποτα.

Απαισιόδοξος άνθρωπος δεν είμαι. Αλλά πολλές φορές, χωρίς να το θέλω, προβληματίζομαι κάνοντας συγκρίσεις που δεν με συμφέρουν γιατί από την εφηβεία μου μέχρι το σήμερα, που το φανταζόμουν εντελώς διαφορετικό, συνειδητοποιώ πως έχασα πολλά πράγματα. Όχι απαραίτητα πάντα. Αλλά τα έχασα.

Κι εκεί καταλαβαίνω την αξία του περιττού που δίνει το έξτρα χρώμα στην καθημερινότητα. Του περιττού που σήμερα μπορεί και να το αισθάνομαι απαραίτητο. Αλλά είπαμε. Εν έτη 2016 δεν μπορούμε να μιλάμε για περιττά…ίσως και για απαραίτητα! Ρεφενέ λοιπόν και ο μεσήλικας! Ρεφενέ και ο έφηβος! Μήπως ολόκληρη η ζωή μας πια έφτασε να είναι ρεφενέ;

Ίσως να είναι και ένα είδος τιμωρίας. Γιατί για κάποια χρόνια ο ατομικισμός είχε φτάσει στο ζενίθ του. Όλα ρεφενέ λοιπόν και για σήμερα. Ο καθένας ας φέρει ό,τι μπορεί. Εσείς φέρτε λίγη αισιοδοξία, εσείς λίγη θετική αύρα, εσείς λίγο χιούμορ, εσείς λίγο γέλιο και το στήσαμε το γλεντάκι. Κι από δίσκους δεν υπάρχει πρόβλημα! Αυτό είναι δική μου υποχρέωση. Αλλά θα μου επιτρέψετε να κλείσω πάλι με τους στίχους του Λευτέρη: 

“Καληνύχτα, 
τα τραγούδια που σού 'μαθα κρύφτα 
ζέστανέ τα σαν να 'ναι πουλιά 
γιατί γέμισ' ο κόσμος με νύχτα 
κι η ζωή μ' αντηλιά”.

Βασίλης Κριμπάς