Μακράν ο διασημότερος εφοπλιστής όλων, ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε μια μυθιστορηματική ζωή και κατατάσσεται στο πάνθεον με τους δημοφιλέστερους Έλληνες όλων των εποχών. Μια ζωή γεμάτη δράση, σασπένς, παράτολμες αποφάσεις, πιπεράτες ερωτικές ιστορίες, ακόμη και σκάνδαλα. Όλοι γνωρίζουν για την κατάρα των Ωνάση αλλά και τα περίφημα αποφθέγματά του
.«Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στην ζωή σου τρελός», «Αν δεν υπήρχαν γυναίκες όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν σημασία», «Ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες»και το αγαπημένο μου: «Ποτέ μην αρχίζεις μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης».
44 χρόνια μετά τον θάνατο του (15-3-1975), βλέπουν ακόμη το φως της δημοσιότητας ιστορίες από την προσωπική και επαγγελματική του ζωή.
Ο Σταμάτης Φασουλής, με την απόφασή του να ανεβάσει στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς ένα έργο-βιογραφία, το οποίο εξιστορεί τις πιο σημαντικές στιγμές της πορείας του, μ’ έμφαση στις τρεις γυναίκες της ζωής του (Τίνα Λιβανού,Τζάκι Κένεντι και Μαρία Κάλλας) ήρθε αντιμέτωπος μ’ ένα δύσκολο εγχείρημα. Τόσο από άποψη όγκου πληροφοριών, όσο και από το γεγονός ότι το όνομα Ωνάσης, αντιστοιχεί στο μέσο θεατή με μια συγκεκριμένη φιγούρα.
Παρ’ όλα αυτά, η διαχείριση- αξιοποίηση των περιστατικών της ζωής του, το δέσιμο των σκηνών και η ροή της παράστασης που σκηνοθέτησε έγιναν τα μεγαλύτερα ατού της. Ο Φασουλής έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι μπορεί να διαχειριστεί ακόμα και λογοτεχνικά κείμενα («Τρίτο Στεφάνι», «Νίκη») αναδεικνύοντας την θεατρικότητά τους. Με εντυπωσιακά σκηνικά ευρήματα, δημιουργεί ακόμα και 4ώρες παραστάσεις, οι οποίες όχι μόνο κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού αλλά παράλληλα το συγκινούν και το ταξιδεύουν.
Οι σκηνοθεσίες του, επιτυγχάνουν την αναβίωση της ατμόσφαιρας της εκάστοτε εποχής. Γεγονός που είδαμε και στο «Ωνάσης- Τα θέλω όλα».
Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, όση δουλειά και αν προηγήθηκε στο δραματουργικό κομμάτι της παράστασης, οι επιλογές των ηθοποιών τη χαντάκωσαν. Είναι σαν να έχεις ένα πολύ καλό άλογο και να διαλέγεις κουτσό και τυφλό ιππέα.
Αν εξαιρέσει κανείς τη Τζένη Σκαρλάτου στον ρόλο της αδερφής του Ωνάση, η οποία, ήταν ίσως και η μόνη, που κατάφερε να αποδώσει τον χαρακτήρα. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν απλά διεκπεραιωτικοί, ενώ οι δύο από τις τρεις γυναίκες της ζωής του, η Κατερίνα Παπουτσάκη στον ρόλο της Μαρίας Κάλλας και η Δήμητρα Ματσούκα στο ρόλο της Τζάκι Κέννεντι πρέπει να κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να είναι τόσο κακές και να φλερτάρουν μονίμως με τα όρια του γελοίου. Η Κάλλας της Κατερίνας Παπουτσάκη ήταν κάτι μεταξύ κακιάς μάγισσας, σχιζοφρενούς δολοφόνους και ιδεοψυχαναγκαστικού ψώνιου. Αδικαιολόγητα κραυγαλέα σ’ όλα!Αναπόφευκτα, κάνει κανείς τη σύγκριση
με την εκπληκτική Μαρία Κάλλας της Μαρίας Ναυπλιώτου στο «Master Class» .
Η Τζάκι της Δήμητρας Ματσούκα είναι ό,τι χειρότερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. Νόμιζε κανείς ότι παρακολουθούσε τον Τάκη Ζαχαράτο να μιμείται τη Μιμή Ντενίση -σίγουρα και οι δύο θα ήταν καλύτεροι σ’ αυτό τον ρόλο.
Η σκηνή που μιλάει για την «Ιθάκη» του Ι.Κ Καβάφη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ύβρις…
Και μ’ αφορμή αυτές τις ερμηνείες, ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσει μια κουβέντα για το αν και κατά πόσο στα μεγάλα θεάματα, ένας σκηνοθέτης ή ένας παραγωγός είναι αναγκασμένος να επιλέγει «γνωστά ονόματα» για να «κάνει ταμείο» ή «επειδή αυτά θέλει ο κόσμος».Μήπως, τελικά αυτή η επιλογή, γίνεται δίκοπο μαχαίρι για την ίδια την παράσταση;
Αντίθετα, με τις άλλες δύο κυρίες, η Ευγενία Δημητροπούλου έδωσε μια αξιοπρεπέστατη ερμηνεία ως Τινα Λιβανού.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική από τη Γιώτα Δημητριάδη στο Τέχνες-Plus
Leave a Reply