Η διεκδίκηση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ από τον Γιώργο Παπανδρέου μοιάζει με μια δεύτερη πολιτική ευκαιρία. Λένε πως στην πολιτική δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες και μοιάζει αλήθεια αν το εξετάσουμε πλειοψηφικά. Το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό, που πήρε δεύτερη ευκαιρία και την αξιοποίησε φτάνοντας να γίνει πρωθυπουργός κιόλας, είναι εκείνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που είναι μια κατηγορία από μόνος του όσον αφορά την αντοχή. Επίσης και του Αντώνη Σαμαρά, φτάνοντας κι αυτός στην «κάθαρση», αν και κάπως διαφορετική περίπτωση. Δεύτερη ευκαιρία εννοώ να «αναστηθείς» μετά από ένα πολιτικό αφανισμό.
Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο «θάνατος» ήταν τα Ιουλιανά, για τον Γιώργο Παπανδρέου ήταν το 2010 και η είσοδος της χώρας σε καθεστώς οικονομικής «διασωλήνωσης» και εξοντωτικής επιτήρησης. Προσωπικά αν με ρωτάτε, θεωρώ πως η ιστορική συγκυρία φέρθηκε αμείλικτα στον Παπανδρέου, καθώς σύνδεσε το όνομα του με τα αποτελέσματα των οικονομικών πολιτικών της δεκαετίας του 2000. Φορτώθηκε «αμαρτίες» άλλων στην ουσία, παρά το «λεφτά υπάρχουν», όπως ο Α. Τσοχατζόπουλος πλήρωσε μόνος το λογαριασμό για το φαγοπότι μιας ολόκληρης γενιάς πολιτικών, που ξεκίνησε ως ελπίδα για αλλαγή και κατέληξε αλλοτριωμένη μέχρι τις κάλτσες.
Το όνομα Παπανδρέου παραμένει ισχυρό, πιο ισχυρό από το υποτιμητικό ΓΑΠ και σε συνδυασμό με την κοντή μνήμη του κόσμου, θεωρώ πως ο Παπανδρέου έχει σοβαρότατες πιθανότητες να βρίσκετε σε ένα δεύτερο γύρο. Στην Ελλάδα μας αρέσουν τα δίπολα και δη τα συμβολικά και ιστορικά. Μπορεί να μην έχουμε ζήσει live πολλοί, τις ιστορικές αντιπαραθέσεις Παπανδρέου-Μητσοτάκη μετά το 1984 αλλά δεν λέμε όχι για μια νέα εκδοχή τους, αν και τίποτα δεν είναι σαν το πρωτότυπο. Ευτυχώς υπάρχει η ψηφιακή παρακαταθήκη πια.
Πέρα από την πλάκα, έχουμε γράψει από καιρό πως για τον ΣΥΡΙΖΑ οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ είναι σχεδόν πιο σημαντικές από τις εθνικές. Επειδή μ’ αρέσουν οι προβλέψεις κι ας πέφτω συχνά έξω, ο ΣΥΡΙΖΑ κατ’ εμέ δεν πρέπει να φοβάται την εκλογή του Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία, αλλά του Νίκου Ανδρουλάκη. Έχω την γνώμη πως αυτοί οι δύο είναι τα φαβορί για τον τελικό, αν κρίνει κανείς και από τις υπογραφές που μάζεψαν.
Όπως και να χει, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μην νιώθει άνετα και με τους δύο, γιατί και οι δύο εφόσον εκλεγούν, θα φέρουν συσπείρωση και ειδικά ο δεύτερος και ριζική ανανέωση στο προφίλ της παράταξης ειδικά στους κάτω των 50, κάτι που θα επιφέρει έμμεσες απώλειες στον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Δεν θα «κλέψει» κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, θα πείσει όμως νεότερο κόσμο να πάει να ψηφίσει ΚΙΝΑΛ.
Για τους παλαιότερους, οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ και το ΠΑΣΟΚ υπήρξε για την πλειοψηφία των Ελλήνων μια μεγάλη αγάπη, ακόμα και για δεξιούς. Οι περίοδοι που εξουσίασε, ιδίως οι πρώτες πρωθυπουργίες του Παπανδρέου, είναι συνδεδεμένες στις μνήμες του κόσμου, ακόμα και των αγέννητων τότε, με στιγμές λαϊκής ανάτασης, εκτόνωσης και εκδημοκρατισμού που οφείλουμε να ομολογήσουμε είχαν ξεκινήσει πριν το 1981 και απογειώθηκαν στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το έργο της μεταπολίτευσης δεν είναι μόνο έργο ΠΑΣΟΚ αλλά και ΝΔ.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Αυτός που θα οδηγήσει την ιστορική και άλλοτε παλλαϊκή αυτή παράταξη σε ανοιχτή συμπόρευση με την δεξιά ή τον ΣΥΡΙΖΑ σε τούτη τη φάση, θα έχει υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου της, κάτι που μακροπρόθεσμα συμφέρει το ΣΥΡΙΖΑ όπως και να έρθει.
Χάρης Φιλιππάκης
Υ.Γ: Θεωρώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαλλαγεί από την «παιδική αρρώστια» της σύγχρονης αριστεράς, την ευρύτερη πολιτική ορθότητα δηλαδή και τα παράγωγα της, πάνω στα οποία έχει επενδύσει κατά καιρούς και να επενδύσει σε ένα πεντακάθαρο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα που να στοχεύει σε ενέργεια-υγεία-πολιτική προστασία-εξωτερική πολιτική, με σαφείς προτάσεις για το δυστοπικό παρόν και μέλλον που έρχεται. Έχει κάνει την αρχή ήδη νομίζω.
