Κάθε φορά που η Άνοιξη μας έρχεται (εμπρός βήμα ταχύ!), μας πιάνει η γνωστή Ελληνική μανία να ξεχυθούμε σε εξοχές, παραλίες, ψαροταβέρνες και άλλα λοιπά σημεία αισιοδοξίας μήπως και σπάσει η μαύρη η κατήφεια που μας δέρνει χρόνια τώρα είτε με γεμάτες είτε με άδειες τσέπες!
Έτσι λοιπόν, επηρεασμένος κι εγώ από την ομήγυρη (και γιατί άλλωστε να αποτελέσω εξαίρεση) πήρα το τελευταίο δείγμα πλούτου που μου έχει απομείνει, αυτοκίνητο το λένε, και είπα να πιάσω το δρόμο προς Μαλακάσα και σιγά σιγά να κατηφορίσω προς Ωρωπό μεριά να δω αν κουνιούνται οι βάρκες, αν τα πουλάκια κάνουν τσίου τσίου, τα σκυλάκια γαβ γαβ, οι γατούλες νιάου νιάου και πάει λέγοντας!
Κι επειδή το ρετρό πλέον με καταδιώκει παντού και αφού η σημερινή μέρα θύμιζε κάτι από καλοκαίρι, η πρώτη σκηνή που μου σφηνώθηκε στο κεφάλι ήταν από την ταινία "Το αγκίστρι" με μεγάλα αποθέματα πλούτου, χρώματος, τεράστιων πέτων στα υποκάμισα και με τεράστιες καμπάνες στα παντελόνια! Μια Μπάρμπαρα Μπουσέ να οδηγεί αδιάφορα την Jaguar της προς τη μαρίνα με τα χλιδάτα σκάφη και μια απόλυτη ψυχραιμία λόγου ακόμα και στην πιο ακραία πρόταση!
Σκέφτηκα πως το μόνο που μπορεί να θυμίζει κάτι από το 1976 που πλασάρει η εν λόγω ταινία είναι πολλές ξεχασμένες ταμπέλες με ψιλές, δασείες και περισπωμένες που έχουν ξεμείνει για να μας υπενθυμίζουν από που πρέπει να πάμε δια το Πορθμείον ή ότι "Μια σπίθα αρκεί να φέρει την καταστροφή εις το δάσος"!
Συνεχίζω τη διαδρομή μου έχοντας όλα αυτά τα παράλογα στο μυαλό μου μέχρι που αντίκρυσα τη θάλασσα και μια …λαοθάλασσα από μπαμπάδες, μαμάδες, παιδάκια που κάπου πρέπει να βολευτούν κι αυτοί σε μια κοντινή μονοήμερη εκδρομή!
Αμέσως ξέχασα και τη Μπάρμπαρα Μπουσέ και τα ακριβά αυτοκίνητα και τα σκάφη και βρέθηκα ξάφνου μπροστά στην πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά που μου θύμισε ακόμα μια ρετρό μανία μου!Τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου που έχει εξώφυλλο αυτό το υπέροχο και θελκτικότατο κλαράκι αμυγδαλιάς! Επίσκεψη στο πλησιέστερο περίπτερο, αγορά σιγαρέτων More menthol 120 χιλιοστών και μια μεσαίου μεγέθους σοκολάτα αμυγδάλου! Το πρώτο για να θυμίζει γεύση από τον πλούτο των '70s και το δεύτερο για να υποδεχτώ την Άνοιξη αλλά και για να σταματήσω να ακούω την οχλαγωγία που τόσο πολύ με απορροφούσε από τον σουρεαλισμό των σκέψεών μου!
Στο πρώτο κομμάτι της σοκολάτας γύρισε ο χρόνος πολύ πίσω! Η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα στα μάτια μου όταν κοίταξα μπροστά μου και είδα ένα πορτοκαλί τρίκυκλο Reliant και μάλιστα με πινακίδες! Ήταν ακριβώς η στιγμή που πίστεψα πως η σοκολάτα αμυγδάλου μπορεί να αποτελέσει βασικό υλικό στην κατασκευή μιας χρονομηχανής!
Στο δεύτερο κομμάτι της σοκολάτας βρέθηκα μπροστά σε μια πλατεία με ένα από τα εκατομμύρια άγνωστα αγάλματα που κοσμούν όλες τις πλατείες της χώρας ενώ παραδίπλα ένας σκύλος κανελί χρώματος έλιαζε τη μουσούδα του πάνω στο ζεστό πλακάκι της πλατείας που το χτυπούσε ανελέητα ο ήλιος!
Τρίτο κομμάτι! Ανοιχτό παράθυρο σπιτιού δεξιά! Ήχος από το λαϊκό άσμα με τον Φίλιππο Νικολάου "Όταν"! Και στο απέναντι μέρος άλλο ανοιχτό παράθυρο με ήχο από το soundtrack της ταινίας "Ψυχή και σάρκα"! Ξέρετε, αυτή με τον πιλότο Πρέκα που ξεμυαλίζεται από ένα πλούσιο ανεγκέφαλο πορνίδιο ονόματι Μέη Λιάμπεη και παρατάει στα κρύα του λουτρού τη Θεά Τσοπέη! Δύο διαφορετικοί πολιτισμοί στη μουσική υπόκρουση που ενώνονται απόλυτα μπροστά σε έναν αριθμό! Το '70! Νάσου μπροστά μου πάλι το κιτς και ο πλούτος! Η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα!
Τέταρτο κομμάτι σοκολάτας και μπροστά μου η τζαμαρία ενός old fashioned καταστήματος με παιχνίδια των οποίων οι συσκευασίες έχουν ξαχνίσει στη βιτρίνα από τα χρόνια και τον ήλιο! Παλιά παιχνίδια, παλιές πλαστικές μπάλες θαλάσσης, παλιές σαγιονάρες, παλιά αντικουνουπικά με το σύνθημα "όπου υπάρχει Αουτάν τα κουνούπια δεν τσιμπάν"! Κι ένας παλιός καταστηματάρχης που θα έλεγε κανείς ότι ξέφυγε από κάποιο καρέ Ελληνικής ταινίας!
Στο πέμπτο σοκολατένιο κομμάτι βλέπω να αναδύεται μέσα από τη θάλασσα ένα τμήμα μισοβουλιαγμένου Ferry Boat από αυτά που με πήγαιναν μια φορά κι έναν καιρό στην Ερέτρια! Μου έκανε νόημα να το ακολουθήσω στο βυθό μήπως και κάνουμε μαζί ακόμα ένα ταξίδι μα εγώ το άφησα εκεί να παλεύει μόνο του με τη σκουριά.
Το έκτο κομμάτι με έφερε μπροστά από το παλιό εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο "Δέσπω" να κοιτάζω τα αραχνιασμένα σαλόνια που έχουν ξεχαστεί πίσω από τη βιτρίνα της εισόδου! Να κι ένα παπούτσι που ασφαλώς το έχασε ο τελευταίος ένοικος που έφευγε τρέχοντας πριν το οριστικό τέλος!
Στο έβδομο κομμάτι δεν άντεξα και άρχισα να τρέχω ανάμεσα στον κόσμο σαν να με κυνηγούσαν τα πνεύματα όλων των ξεχασμένων πρωταγωνιστών που έπαιξαν στο πανί του κλειστού θερινού κινηματογράφου που κάποτε έβλεπα από μια ταράτσα! Χρειαζόμουν περισσότερες δυνάμεις για να συνεχίσω να τρέχω όλο και μακρύτερα κι έτσι δάγκωσα το όγδοο και τελευταίο κομμάτι της αμυγδάλου.
Στο όγδοο κομμάτι ξαφνικά πάγωσαν όλα! Ο χρόνος που έπαιζε τόσο σκληρά μαζί μου, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα. Όλα γύρω μου ηρέμησαν. Άναψα ένα από τα μακριά πράσινα More μέντα και κοίταξα προς την παραλία. Εκατομμύρια σπουργίτια στα βότσαλα τσιμπολογούσαν ό,τι έπεφτε από τα πιάτα του κόσμου που είχαν κατακλύσει τα παραλιακά ταβερνεία! Ανέβαιναν στα τραπέζια και κοιτούσαν στα μάτια τον κόσμο λέγοντας ένα απλό "τσίου" που μπορεί να σήμαινε μια λέξη αλλά και ένα ολόκληρο βιβλίο!
Τσίου λοιπόν! Η πιο έντιμη λέξη που θα μπορούσα να πω μετά από μια τέτοια μέρα! Τσίου για το παρόν, το μέλλον αλλά κυρίως τσίου για το παρελθόν που ενώνεται με το απόλυτα στάσιμο παρόν. Τσίου και για όλες αυτές τις εικόνες που σας διηγήθηκα ως σουρεαλιστική παρενέργεια μιας σοκολάτας που λειτουργεί στον ουρανίσκο και στο μυαλό μου ως χρονομηχανή! Ένα τελευταίο τσίου για την επιστροφή μέσα από κλειστά βενζινάδικα και ύποπτα studio επί της εθνικής οδού! Στο επόμενο ταξίδι ίσως πάρω ακόμα μεγαλύτερη σοκολάτα! Τσίου!
Βασίλης Κριμπάς
Leave a Reply