Η γραφικότητα ποτέ δεν έλειψε από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Άλλωστε ουκ ολίγοι Έλληνες ψηφοφόροι είναι εθισμένοι σ’ αυτήν, εκλέγοντας ως βουλευτές τύπους σαν τον Βασίλη Λεβέντη, εμβληματικό ηγέτη της πολιτικής τρασαδούρας. Κι αν ο αστέρας της Ένωσης Κεντρώων αναδείχθηκε μέσα από “δεύτερες” συχνότητες άλλοι είχαν την τύχη να κάνουν καριέρα μέσα από mainstream παραθύρια, που αρέσκονται στο να τσιμπάνε νουμεράκια από …νουμεράκια.

Η περίπτωση Ζουράρι είναι μοναδική. Αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Κανείς δεν είναι τόσο γραφικός με τον τρόπο που είναι ο Κώστας Ζουράρις. Ο καθηγητής, αν και πάτησε τα εβδομήντα, συμπεριφέρεται μονίμως σαν 20χρονος που θέλει να δείξει την ευρυμάθεια του, εκτοξεύοντας διάφορες αρλούμπες, σερβίροντάς τες ως «άποψη». Τσιτάτα, αποσπάσματα από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, λέξεις που βρίσκονται μόνο στο κεφάλι του Ζουράρι, μαζί με μία εκκωφαντικά ασυνάρτητη πολιτική σκέψη συνθέτουν ένα μείγμα, που είχε τη μοναδική ιδιότητα να προκαλεί, χωρίς να λέει επί της ουσίας τίποτα. Πολλές φορές ανάμεσα στους Θουκιδίδηδες και Πλάτωνες εμφανίζεται και κάποια αγοραία λέξη ή φράση, με την οποίαν ο Ζουράρις θεωρεί ότι κάνει την υπέρβαση και παντρεύει με μοναδικό τρόπο την αρχαιογνωσία με το λαϊκό στοιχείο.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να υποστηριχθούν χωρίς την απαραίτητη έπαρση και την πεποίθηση της μοναδικότητας του ανδρός. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς αντιλαμβάνεται ο Κώστας Ζουράρις τον πολιτικό λόγο είναι η ομιλία του στη Βουλή με θέμα τον προϋπολογισμό. Αν και διάφοροι αρχαιολάτρες τον αποθέωσαν, η ομιλία είναι λαμπρό δείγμα της σχολής “ό,τι θυμάμαι χαίρομαι”

Κι αν αυτή η ομιλία ήταν απλώς ένα δείγμα του ζουράριου πλανήτη, σε όλες περιπτώσεις αποδεικνύει ότι δεν έχει απολύτως καμία συναίσθηση του θεσμικού του ρόλου. Τι άλλο μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι ακούει υπουργό να λέει “ε, δεν έγινε τίποτα αν χάσουμε μερικά νησιά, θα τα ξαναπάρουμε”!

https://www.youtube.com/watch?v=UEQikN5_mok

Το τελευταίο του …”κατόρθωμα” είναι μνημείο επικίνδυνου συντηρητισμού και μνημειώδους ανοησίας. Το να λέει υφυπουργός Παιδείας για τους μαθητές ότι “κωλοβαράνε στα κωλόμπαρα” ή “ας μην πηγαίνουν στα μπουρδέλα κατά τη διάρκεια της εκδρομής” δεν είναι “αληθής λόγος” είναι απόλυτη έλλειψη συναίσθησης του ρόλου του. Ας φανταστεί κανείς τον υπουργό Άμυνας να λέει “εντάξει, τι να μας πουν οι φαντάροι, όλη τη μέρα τα μπουρδέλα έχουν στο μυαλό τους” ή τον υπουργό Οικονομικών να λέει “τι τα θέλετε τα λεφτά, στα μπουρδέλα θα τα φάτε”. Τίποτα δεν αποκλείεται βέβαια στην εποχή που ζούμε, αλλά ο Κώστας Ζουράρις μοιάζει να έχει επιβάλλει την γραφικότητά του ως κάτι “φυσιολογικό” και “αυτονόητο”.

Ούτε το υπουργείο Παιδείας, ούτε κανένα άλλο υπουργείο έχει ανάγκη από Ζουράρηδες, που έχουν μάλιστα ως σημείο αναφοράς του εκπαιδευτικού τους οράματος το 1958, όταν οι ίδιοι ήταν έφηβοι. Ο Κώστας Ζουράρις δεν είναι απλώς μια παραφωνία, είναι μνημείο έπαρσης, ανερμάτιστου λόγου και γραφικότητας. Ο φυσικός του χώρος θα ήταν ενδεχομένως ένα “Δελφινάριο” με δραματοποιημένο το έργο του Θουκιδίδη, αλλά όχι η πολιτική. Εκεί η γραφικότητα γίνεται επικίνδυνη.