Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο της Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουτούρι, «Οι τελετουργίες του νερού» και ομολογώ ότι αν και δεν την γνώριζα από τα προηγούμενά της βιβλία, ανακάλυψα μια πολύ ενδιαφέρουσα γραφή.
Η συγγραφέας αν μη τι άλλο ξέρει να λέει ωραία ιστορίες. Αν και το βιβλίο της είναι πολυπρόσωπο καταφέρνει να μας κάνει να μην μπερδευτούμε μέσα στα πρόσωπα του έργου και τα φαντάσματα που κουβαλάνε πολλά εξ’ αυτών. Μπόρεσα έτσι να απολαύσω ένα μυθιστόρημα με ανατροπές και κινηματογραφικό ύφος.
Μια πολύ σκοτεινή ιστορία, καλοϋφασμένη, γραμμένη με έναν γρήγορο ρυθμό, γεγονός στο οποίο συμβάλλει και η μετάφραση του βιβλίου από την Αγγελική Βασιλάκου.
«Οι τελετουργίες του νερού» είναι ένα αστυνομικό θρίλερ αλλά πάνω απ’ όλα είναι ένα κείμενο που περιγράφει γυναίκες σε αδυναμία, γυναίκες που έχουν υποστεί πολλά δεινά .
Οι κακοί γονείς. Άλλο ένα θέμα που αναβλύζει από τις σελίδες του μυθιστορήματος.
Και φυσικά η εκδίκηση. Μια εκδίκηση – τελετουργία αφού η αρχαία κελτοϊβηρική ιστορία είναι παρούσα στο κείμενο της Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουτούρι.
Παρά το πολυδιάστατο του βιβλίου, η συγγραφέας καταφέρνει να φτιάξει ένα πολύ δυνατό θρίλερ που χαίρεσαι να το διαβάζεις.
Η τραγωδία του βασικού ήρωα, του αστυνόμου, ειδικού στην επεξεργασία προφίλ δολοφόνων με το ψευδώνυμο «Κράκεν», είναι ότι η άγρια δολοφονία της εφηβικής του φίλης αρχίζει να δημιουργεί έναν ιστό που είχε αρχίσει να εξυφαίνεται σε εκείνη την εφηβική του εποχή και μπλέκει αυτόν και τους κολλητούς του σε ένα γαϊτανάκι τρόμου.
Συναντούμε τον Κράκεν ράκος και σωματικά ανάπηρο από την προηγούμενη περιπέτειά του. Δεν μπορεί να μιλήσει και συνεννοείται μέσω σημειωμάτων στο κινητό του τηλέφωνο. Δεν έχει ακόμη αποφασίσει να μάθει να ξαναμιλάει μετά τον πυροβολισμό στο κεφάλι και η λογοθεραπεία που επιβάλλεται να ξεκινήσει είναι η αφορμή για να επιστρέψει στην ενεργό υπηρεσία προκειμένου να ανακαλύψει ποιος δολοφόνησε την Άνα Μπελέν Λιάνιο, την περίεργη έφηβη που μύησε αυτόν και τους φίλους του στον σαρκικό έρωτα σ’ εκείνη την ιδιότυπη κατασκήνωση του 1992.
Η αφήγηση του σήμερα και του τότε κάνει το βιβλίο ακόμη πιο ευκολοδιάβαστο αφού η συγγραφέας μέσα από τις περιγραφές δίνει σταγόνα – σταγόνα τις λεπτομέρειες που φτιάχνουν τον ζοφερό κόσμο που έχει σχεδιάσει.
Το παρελθόν μας καθορίζει και μας κατατρέχει και αυτό είναι κάτι από το οποίο ο ήρωας του βιβλίου δεν μπορεί να ξεφύγει. Ίσως τελικά αυτό είναι που του δίνει και τη δύναμη να συνεχίσει και να σταθεί στα πόδια του.
Τελειώνοντας το βιβλίο «Οι τελετουργίες του νερού» μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση γιατί η αγάπη της συγγραφέως για τον κεντρικό της ήρωα δεν τον αφήνει να χαθεί στη δίνη της καταστροφής και μας τον παραδίδει δυνατό και αλώβητο. Περίμενα ίσως μια μεγαλύτερη τραγωδία-τιμωρία και το ιδιότυπο «happy end» μάλλον δε με ανακούφισε; Ποιος ξέρει!
Καλή ανάγνωση!!!
Γιάννης Καφάτος
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουτούρι γεννήθηκε στη Βιτόρια της Ισπανίας. Πήρε πτυχίο οπτικής και οπτομετρίας και εργάστηκε αρκετά χρόνια στον τομέα αυτόν, ώσπου πρόσφατα έγινε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε. Είναι παντρεμένη κι έχει δύο παιδιά. Το 2012 το βιβλίο της La saga de los longevos χαρακτηρίστηκε εκδοτικό φαινόμενο, και μεταφράστηκε στα αγγλικά με μεγάλη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ακολούθησαν τα Los hijos de Adán και Pasaje a Tahití το 2014, και το 2016 ξεκίνησε η θρυλική τριλογία της Λευκής Πόλης. Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΠΟΛΗΣ είναι το πρώτο μέρος της σειράς, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία του πολύ γνωστού διεθνώς Ισπανού σκηνοθέτη Daniel Calparsoro (Ποιος κλέβει ποιον; και Το μυστικό της πεταλούδας)
