Στην πρώτη μου επίσκεψη στο Φεστιβάλ του Montreux στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80 θυμάμαι πως άκουγαν Ελλάδα και σχεδόν «έφτυναν»…
Χρόνο με το χρόνο δεν ξέρω πώς αλλά το πράγμα βελτιώθηκε θεαματικά.
Το σκηνικό στην Ελβετία εμβληματικό και μόνιμα σαγηνευτικό.
Πιτσιρικαρία και ώριμοι τύποι περπατούν σε χαμηλά πεζοδρόμια δίπλα σου κινούνται Lotus Ferrari Viper και άλλα απίθανα αυτοκίνητα χωρίς να ακούγεται καμία εξάτμιση.
Ένας αστυνομικός και ένα τεράστιο λυκόσκυλο είναι αρκετά για να τηρούν την τάξη στις εισόδους των κονσέρτων.
Άλλος κόσμος… Καμία σχέση με Ελλάδα. Κι εγώ να εντυπωσιάζομαι. Να μη πιστεύω σε ότι βλέπω.
Ήρεμοι, κρατούν τη σειρά τους στην ουρά, έχουν προγραμματισμό στις ενέργειες τους. Λες και είναι εξωγήινοι. Ούτε κόρνες στους δρόμους, ούτε βρισιές, ούτε φωνές. Και εκείνη η θέα στη λίμνη να είναι πάντα υπέροχη.
Οι τύποι βρίσκονται μονίμως δεκαετίες μπροστά από εμάς. Το ξέρουν και το ξέρουμε. Δυστυχώς…
Οι δόσεις της χλιδής και οι παρουσίες στο φεστιβάλ εντυπωσιάζουν σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν ενώνονταν με το ρόκ και την τζαζ το αποτέλεσμα είχε μόνο ένα όνομα: Montreux!
Το φεστιβάλ ξεκίνησε στη διάρκεια της δεκαετίας του 60 ως Golden Rose και εξελίχτηκε στα 80’ς παίρνοντας τη μορφή του ιστορικού IMMC(International music & media conference) που είχε έδρα του την Ολλανδία αλλά για πολλά χρόνια κάθε Μάϊο μετακόμιζε στο Montreux της Ελβετίας και λειτουργούσε σαν ένας αλλιώτικος απόλυτος παράγοντας εξελίξεων στη μουσική βιομηχανία.
Μια σειρά από μεγάλα ονόματα της ποπ ροκ μουσικής, πάνω απο 800 συνολικά, έδιναν το παρών κάθε χρόνο στο Golden Rose που εξελισσόταν δίπλα στη λίμνη.
Όλοι τους άνετοι χωρίς ίχνος κόμπλεξ παρουσίαζαν ότι καλύτερο είχαν στο οπλοστάσιο τους.
Καραβάνια ολόκληρα από φαν του ήχου, δημοσιογράφοι και επαγγελματίες της μουσικής θυμάμαι ότι έδιναν το παρών.
Διεθνείς διαγωνισμοί τραγουδιών και βίντεο κλιπ, αστέρες που αγωνίζονται για το ποιός θα φανεί πιο «ζωντανός» είτε μέσα απο το πλέι μπάκ είτε μέσα από τα αληθινά live που στήνονται στις σκηνές του Montreux, νεολαία που παραληρεί, κόντρες τηλεοπτικών προγραμμάτων, ένα αλλιώτικο παζάρι ήχου και εικόνας που έδινε ευκαιρίες επικοινωνίας με ότι πρώτο και καλύτερο κυκλοφορούσε σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
Οι τυχεροί παρακολουθούσαν ζωντανά τα μεγαλύτερα ονόματα του ήχου.
Φανταστείτε το απλά.
Bonnie Tyler, Queen, Joan Jett, Nena, Billy Ocean, Bryan Ferry, Huey Lewis and the News, Kool and the gang, Howard Jones, Dead or Alive, Dire Straits, Duran Duran, Rod Stewart, Kim Wilde, Sandra, Elton John, Eurythmics, Whitney Houston, Sting, Devo, Samantha Fox…και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, εκεί, δίπλα σου.
Για να φωτογραφίσεις κάποια απο τα live έπρεπε να έχεις κάνει συνεννόηση τρείς μήνες πριν.
Για να φωτογραφηθείς με τους σταρ ή για να κάνεις μαζί τους γύρισμα δίπλα στη λίμνη Leman στο Montreux έπρεπε απλά να είσαι τυχερός ευγενικός και το κυριότερο ικανός για να τους προλάβεις.
Στο τέλος των 80’s τα καμπανάκια άρχισαν να ηχούν… Ο θεσμός του «χρυσού τριαντάφυλλου» παρήκμασε ή για να ακριβολογώ τον παρήκμασαν εσκεμμένα. Η σκυτάλη του παγκόσμιου μουσικού ενδιαφέροντος πέρασε αποκλειστικά στο χειμερινό MIDEM αλλά και στην ετήσια συνάντηση top καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο στο Montreux jazz festival.
Βασίλης Λούκας
Leave a Reply