29/03/2024

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι οι άλλοι


Λοιπόν, πώς την έχετε δει τώρα τελευταία; Θέλετε να διαλύσετε ότι σταθερά είχα στη ζωή μου; Να αφανίσετε ότι συνδεόταν με μνήμες χαράς κι ανεμελιάς; Έχετε φέρει μπρος στα μάτια μου όλες τις παιδικές μου θύμησες και τις ποδοπατάτε με μανία… Έλεος! Δείξτε μου λίγο έλεος!

Τα Νέα, η Ελευθεροτυπία, το Βήμα… Ο Λουκιανός, το Mega… Οι αξίες μου, οι βάσεις μου, οι επιρροές μου, τα όνειρα και οι συγκινήσεις μου… βορά σε μία νέα εποχή… που δεν έχω καμία διάθεση να ζήσω… 
Το Mega… οι σειρές του, τα πρωινάδικα, τα σόου, οι εκπομπές, οι παρουσιαστές και οι δημοσιογράφοι του… τα τρέιλέρ του και οι καμπάνιες του κι οι τηλεμαραθώνιοί του… Θεέ μου πόσες αναμνήσεις από τον μαγικό κόσμο του Mega, να ξεχύνεται μες στο σαλόνι μου… Με γέλια και δάκρυα ή δάκρυα απ’ τα γέλια… Μια παιδική ηλικία που κάθε απόγευμα ξεκαρδιζόταν με τον Αλ Μπάντι στους Παντρεμένους με παιδιά, τα βράδια της Τετάρτης ταυτιζόταν με το Χάι Ροκ και … και ερωτευόταν με Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς… Σαββατοκύριακα θαμπωνόταν από τη Ρούλα που σε όλους μας έλεγε Μπράβο! Μπράβο σε όλους μας! Μπράβο μας, για την ανεμελιά εκείνων των χρόνων…
Πιο πίσω οι θύμησες θαμπώνουν… Μεσημέρια στο σπίτι της γιαγιάς να βλέπω βίντεο κλιπ… Τα ίδια βίντεο κλιπ να ανακυκλώνονται κάθε 2 ώρες… Go west, Αλέξια με Άσπρο – Μαύρο και Λουκιανός… Φταίει και ο … Χατζηπετρής… μπορεί να μην είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια… είναι σίγουρα όμως τα πιο έντονα χαραγμένα στο μυαλό μου… να παίζουν σε μια – πρόσφατα – χρωματισμένη οθόνη… Εντάξει.. δεν ήταν όλα ρόδινα.. μετά τα βίντεο κλιπ ακολούθησαν οι κύριοι με τα γουνάκια στο Ειδικό δικαστήριο… αλλά αυτό, τότε, εκείνες τις εποχές με απασχολούσε μόνο γιατί σταμάτησαν να παίζουν τα βίντεο κλιπ.. 
Σε εκείνο το σαλόνι (με τα βιντεο κλίπ) κάθε μεσημέρι έμπαινα, άφηνα τη σάκα μου, καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση κι έτρωγα μαζί με τη γιαγιά μου ενώ στην οθόνη η Κάρολαιν και λίγο πιο μετά, τα ατίθασα νιάτα, ξεδίπλωναν τις – από άλλο κόσμο – ιστορίες τους.. 
Αργότερα η οθόνη απέκτησε για μένα ενδιαφέρον όχι μόνο για τις φανταστικές, της λαμπερές της, ιστορίες αλλά για την πραγματικότητα που περιέγραφε με  δελτία,  ντοκιμαντέρ και εκπομπές …
Τότε λεφτά υπήρχαν και η έρευνα στα θέματα ήταν ανάγκη και απαίτηση του κοινού που ικανοποιούνταν.  Το χαζοκούτι, έστελνε δημοσιογράφους στα πέρατα της γης για να δούμε όλοι πώς ζουν οι άλλοι, πλούσιοι και φτωχοί, τι γίνεται στον κόσμο και δυστυχώς όλο και πιο συχνά… την  πραγματικότητα της λέξης πόλεμος… τρομοκρατία… θάνατος… Μαύρες εικόνες πλημμυρίζουν την οθόνη και τα χρόνια της ανεμελιάς μας… χάνονται… κι έρχεται η ενηλικίωση…
11 η ώρα το πρωί, σε ένα τυροπιτάδικο στο κέντρο, με έναν καφέ στο χέρι πια… και μια εφημερίδα… τη Δευτέρα ήταν πάντα Τα Νέα, και τις υπόλοιπες Το Βήμα και η Ελευθεροτυπία… ξεκίναγα πάντα από το τέλος… διάβαζα τα σχόλια και τα χρονογραφήματα, έτσι ήθελα να αρχίζω πάντα την μέρα μου πριν πάω στη σχολή… με τη χιουμοριστική ματιά στα όσα συνέβαιναν στη χώρα… ακόμα είχα όρεξη για χιούμορ…
Αυτά τα πρωινά ευθύνονται που με ξεστράβωσαν και πια με όσα συμβαίνουν … το χιούμορ και τα γέλια χάθηκαν… 
Διάσπαρτες μνήμες στο μυαλό… εικόνες που στόχο έχουν στο συναίσθημα… μπλεγμένες, ανακατεμένες, κουβάρι όσο πας πιο πίσω… λες κι έχει σημασία η σαφήνεια ή η ιστορική σειρά των γεγονότων…

Νιώθω πως ανήκω στη γενιά… των πιο αδικημένων! Με μια παιδική ηλικία που τα είχε όλα! Που δεν στερήθηκε… που ήταν γεμάτη λάμψη και καλημέρα ζωή και μπράβο και καλωσήρθατε και κατέληξε στα φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς… φταίνε κι οι άλλοι…  

Δέσποινα Γρηγοροπούλου


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*