Η Θεσσαλονίκη μπορεί να υμνείται και να δοξολογείται και να τραγουδιέται, αλλά δεν είναι μια εύκολη πόλη. Επίσης δεν είναι μια τόση μικρή πόλη για να ισχύει το όχι και τόσο αληθές «Πας παντού με τα πόδια». Τα πόδια τα οποία τις τελευταίες μέρες έχουν γίνει το μόνο μέσο μαζικής μεταφοράς που είναι διαθέσιμο στην πόλη. Ας δοκιμάσει κανείς να πάει από την Σταυρούπολη μέχρι την Καλαμαριά ή την Πυλαία με τα πόδια και τα ξαναλέμε …στο Τόκιο, όπου θα σαρώσει στον μαραθώνιο.
Η πληγή στις μεταφορές της Θεσσαλονίκης λέγεται ΟΑΣΘ και είναι ένα διαρκές σκάνδαλο. Μια ακόμα περίπτωση όπου ιδιώτες κερδίζουν, βρέξει- χιονίσει, επιδοτούμενοι από το Ελληνικό κράτος. Και ναι μεν οι μεταφορές πρέπει να επιδοτούνται για να κρατιέται χαμηλότερα η τιμή του εισιτηρίου, αλλά να επιδοτούνται για να μην πληρώνουν μισθούς, να επιδοτούνται για να έχουν σε κυκλοφορία σαράβαλα 30 και 40 χρόνων, να αραιώνουν τις γραμμές τους, αντί να τις πυκνώνουν; Προς τι η επιδότηση σε έναν ιδιώτη, που ουσιαστικά προσφέρει προβληματικές υπηρεσίες απέναντι στους πολίτες; (όταν τις προσφέρει)
Το θέμα του ΟΑΣΘ ξαναήρθε στην επικαιρότητα με την επίσχεση των εργαζομένων. Η ταλαιπωρία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης ήταν και παραμένει απίστευτη. Και φυσικά έπληξε τους ασθενέστερους, αυτούς που δεν έχουν καν αυτοκίνητο, με το οποίο μπορεί να πήξεις, αλλά έχεις και την πολυτέλεια του air condition και της μουσικής. Δεν είχαν δικαίωμα οι εργαζόμενοι να κάνουν επίσχεση εργασίας ζητώντας τα δεδουλευμένα; Προφανώς και είχαν. Αλίμονο αν αρχίσουμε τις επιθέσεις στους εργαζόμενους γιατί ζητούν να πληρωθούν. Και είναι γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό λειτούργησε ο κοινωνικός αυτοματισμός σ’ αυτήν την περίπτωση, όπου σάκος του μποξ γίνεται ο εργαζόμενος που απεργεί και όχι η εταιρεία που δεν τον πληρώνει.
Είπαμε ο ΟΑΣΘ είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι. Αυτός που οδηγεί κάποιες φορές μπορεί να είναι και μέτοχος. Δεν υπάρχει μια καθαρή σχέση εργοδότη- εργαζόμενου, όπως σε άλλες εταιρείες αστικών συγκοινωνιών. Αλλά ας παρακάμψουμε τις ιδιαιτερότητες – που είναι πολλές και σκανδαλώδεις.
Οι εργαζόμενοι δεν προσφέρουν εργασία. Άρα αυτό που χάνει ο Οργανισμός είναι τα έσοδα από τα εισιτήρια. Δεν θα ήταν πολύ πιο ευφυές, δεν θα ήταν πολύ πιο κοντά στο φτωχότερο πολίτη αυτής της πόλης μια απόφαση που θα έλεγε «μέχρι να καταβληθούν τα δεδουλευμένα μεταφέρουμε τον κόσμο δωρεάν. Δεν θα ζητήσουμε από κανέναν εισιτήριο». Τότε δεν θα ήταν όλος ο κόσμος με τον μέρος τους, όχι για το «τζάμπα» της υπόθεσης, όπως θα σκεφτούν αμέσως κάποιοι φανατικά «νομοταγείς», αλλά γιατί θα έδειχνε ότι οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΘ απλώνουν το χέρι στους άλλους εργαζόμενους; Η ζημιά για την εταιρεία θα ήταν η ίδια. Τα ίδια εισιτήρια που δεν εισπράττει τώρα, δεν θα τα εισέπραττε και στην περίπτωση της δωρεάν μεταφοράς των κατοίκων. Στην τελευταία συνέλευση των εργαζομένων έπεσε η πρόταση να κυκλοφορήσουν 70 λεωφορεία που θα γράφουν στη φωτεινή επιγραφή «δουλεύω απλήρωτος για την πόλη μου», αλλά απορρίφθηκε.
Θα πει κάποιος ότι αυτό είναι παράνομο και ότι η διοίκηση της εταιρείας θα προσέφευγε στα Δικαστήρια. Μα και τώρα προσφεύγει δικαστικά η Διοίκηση. Πάντα οι διοικήσεις προσφεύγουν στα δικαστήρια. Το μέγα ζητούμενο είναι η στάση απέναντι στην κοινωνία και ιδιαίτερα απέναντι στο φτωχότερο κομμάτι της. Δεν είναι καμία απαξίωση του θεσμού της απεργίας. Είναι μία αξίωση για πιο ευφυή και ευέλικτο συνδικαλισμό και περισσότερη φροντίδα για την κοινωνική συνοχή.
Μπορεί όλ’ αυτά να ακούγονται αφελή, αλλά είναι σκέψεις για έναν πιο ευφυή συνδικαλισμός, έναν συνδικαλισμό που θα βρίσκει κοινούς τόπους ανάμεσα στους εργαζόμενους . Είναι σκέψεις εντέλει για μια καλύτερη ζωή στη πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Leave a Reply