Ξεκίνησε ως “θεσμός” μάλλον με καλές προθέσεις, αλλά αυτό στο οποίο έχει εξελιχθεί είναι μια θλιβερή παρωδία “εκπαίδευσης”στον κοινοβουλευτισμό.
Η Βουλή των εφήβων, με ευθύνη όχι των ίδιων των παιδιών προφανώς, έχει εξελιχθεί σε μια θλιβερή πασαρέλα ξύλινων λόγων, μια επίδειξη μικρομεγαλισμού, μια ευκαιρία για καναδυό σέλφι και “τα λέμε του χρόνου, ακόμα χειρότερα”
Αν παρακολουθήσει κανείς κάποιες από τις παρεμβάσεις των εφήβων θα φρίξει με τον συντηρητισμό που εκφράζουν. Προφανώς είναι ένας συντηρητισμός δανεικός από τους γονείς τους και τους δασκάλους τους, αλλά δεν καθιερώθηκε αυτός ο θεσμός για να ακούμε τα στερεότυπα, τις εμμονές και τα κολλήματα των γονιών τους ως “δικό τους λόγο”
Οι παρεμβάσεις που έγιναν για τα Αρχαία Ελληνικά είναι χαρακτηριστικές αυτού του λόγου, που συνήθως αρθρώνεται. Θέσεις που έχουν ως βάση αμφίβολης αξιοπιστίας δημοσιεύματα, αντιμετώπιση της γλώσσας ως μουσειακό είδος το οποίο “πρέπει” να τιμάται και κορώνες για την “παράδοση” τις “αξίες” μας και τον “πολιτισμό” μας.
Καλύτερα να ακούσεις έναν έφηβο και να τον θεωρήσεις αφελή, να θεωρήσεις ότι ονειροβατεί, να τον θεωρήσεις θρασύ ακόμα ή και αγενή, παρά να τον βλέπεις ως ένα κακέκτυπο των γονιών του.
Δεν περιμένω βέβαια τίποτα καλύτερο από έναν θεσμό όπου ξεκίνησε να επιλέγει “βουλευτές” από τους “άριστους” και στη συνέχεια αυτό το κάνει με κλήρωση. Είναι τόσο εξωφρενικό, τόσο δύσκολο στη σύλληψη να εκλέγουν οι έφηβοι τους αντιπροσώπους τους; Ποιο είναι ακριβώς το μάθημα στη Δημοκρατία όταν κανείς δεν εκπροσωπεί κανέναν και το μόνο που έχει να κάνει είναι να αναπαράγει κοινοτοπίες;
Εκτός κι αν ο βασικός στόχος είναι η σέλφι με τον πρωθυπουργό, οπότε ο στόχος επετεύχθη. Σε όλα τα άλλα ο θεσμός ήταν και παραμένει μια τραγική αποτυχία.
Δημήτρης Σούλτας
