Η πόρτα του θεάτρου Αποθήκη ανοίγει. Λίγα λεπτά αργότερα, βρισκόμαστε στην πλατεία, όπου κι αναφωνεί, ενθουσιασμένος: «Το γκρεμίσαμε όλο! Πώς σου φαίνεται;»
Σκέφτομαι πως, αν για κάθε πιάτο απαραίτητα συστατικά είναι τα φρέσκα υλικά, το ταλέντο, η φαντασία, η φροντίδα κι η προσοχή σε κάθε στάδιο της παρασκευής, τότε η «Κουζίνα» του Arnold Wesker, που μας ετοιμάζει ο Γιώργος Νανούρης και θα μας τη σερβίρει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τις 3 Οκτωβρίου, αναμένεται λαχταριστή!
Ο ίδιος δεν υπογράφει μόνο τη σκηνοθεσία της παράστασης, αλλά εμπλέκεται σε όλες τις καλλιτεχνικές της προεκτάσεις. Σχεδιάζει το σκηνικό, για τις ανάγκες του οποίου γκρεμίζει το θέατρο και του δίνει νέα μορφή, στήνει τα φώτα, υπογράφει τις χορογραφίες, ενώ, για πρώτη φορά, καταπιάνεται και με τη μετάφραση του έργου, το οποίο και διασκευάζει για έντεκα φρεσκότατους ηθοποιούς.
Μπορεί αυτή η συνέντευξη να έγινε μ’ αφορμή μια «Κουζίνα», αλλά με τον Γιώργο Νανούρη είναι αυτονόητο ότι θα έφευγε κι έξω από τα στενά όρια του σπιτιού – παράστασης, όπου όλα αυτά που συμβαίνουν δεν μπορούν να μας αφήσουν αμέτοχους.
Όταν είδα ότι ετοιμάζεις την «Κουζίνα» με έναν θίασο νέων παιδιών, αυθόρμητα, σκέφτηκα τα πρώτα σου βήματα, όταν είχες σκηνοθετήσει το «Γκρης Ηλέβεν», και τότε με νέους ηθοποιούς. Μετά από τη συνεργασία σου, με τόσα γνωστά ονόματα (Αλεξίου, Μαρινέλλα, Παπαληγούρα) ποια ανάγκη σε οδήγησε να σκηνοθετήσεις πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς;
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί καθόλου, αλήθεια σου λέω. Στο «Γκρης Ηλέβεν», βέβαια, το σύνολο ήταν περισσότερο υποστηρικτικό, εδώ είναι όλοι τους πρωταγωνιστές. Στη προκειμένη περίπτωση, ήθελα να δουλέψω με πολύ κόσμο, γιατί τα τελευταία έξι χρόνια κάνω, συνεχώς, παραστάσεις με ένα ή με δύο άτομα. Επίσης, ήθελα πολύ να συνεργαστώ με νέα παιδιά, τα οποία να έχουν πάθος και κέφι για την υποκριτική. Αυτό το έργο μου άρεσε πάρα πολύ, το ήξερα χρόνια, αν και δεν έχει ανέβει ποτέ στην Ελλάδα.
Πώς ανακάλυψες το έργο;
Το είχα ακούσει από παλιά. Πριν μερικά χρόνια, μάλιστα, το είχε δείξει το Μέγαρο Μουσικής, σε απευθείας σύνδεση από το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου ( Σ.σ.: «The Kitchen» σε σκηνοθεσία, Bijan Sheibani, 6/10/11), όμως δεν το είχα παρακολουθήσει. Απλά το άκουσα και το θυμήθηκα πάλι. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η κουζίνα ως μέρος του σπιτιού, όπου μαζευόμαστε όλοι για να πούμε τα προβλήματά μας. Επίσης, το έργο ήταν ιδανικό για να δουλέψω με νέους ανθρώπους, αποκλειστικά, ούτε ένας σταρ ή επώνυμος. Είναι μια τεράστια δοκιμασία για μένα από όλες τις μεριές.
