Ήμουν στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στα media και πηγαινοερχόμουν καθημερινά στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου εκεί όπου είχε αρχίσει να στήνεται η δυναστεία της Γραμμής ΑΕ από τον όμιλο Κοσκωτά. Στο περιοδικό ΚΑΙ και στο περιοδικό ΕΝΑ γέμιζα σελίδες με αποκλειστικότητες αλλά και νεανικό ενθουσιασμό. Εκεί λοιπόν είχα εκτός των άλλων την τύχη και το μοναδικό προνόμιο να γνωρίζω καθημερινά την τότε αφρόκρεμα του χώρου. Μια ανάσα ήταν η Μεσημβρινή αλλά και άλλα πολλά πασίγνωστα μαγαζιά του τύπου ενώ στη Βαλαωρίτου καθημερινά γινόταν παρέλαση από διάσημα πρόσωπα που έδιναν τότε στη δημοσιογραφία άλλο αέρα άλλη χάρη και πάνω από όλα κύρος.
Ήταν η εποχή που για να καταφέρεις να πάρεις τον τίτλο του δημοσιογράφου έπρεπε να γράψεις πολλά χιλιόμετρα και να μπορείς να αποδείξεις την αξία σου και τις γνώσεις σου. Καμία σχέση με τα σημερινά δεδομένα που καθένας μπορεί να βαφτιστεί σε μια στιγμή ότι γουστάρει…
Ένα ωραίο πρωινό σε μια σύσκεψη που γινόταν για τα θέματα της εβδομάδας σε ένα από τα δυο κορυφαία περιοδικά της εποχής εκείνης έκανε την εμφάνιση της η Ρίκα Βαγιάννη.
Ένα εντυπωσιακό μελαχρινό κορίτσι που ήρθε και γέμισε με μιας την αίθουσα με το τεράστιο χαμόγελο της. Μου έκανε εντύπωση από τη πρώτη στιγμή ο αέρας της η απλότητα της αλλά και το απαράμιλλο στυλ της.
Με τη Ρίκα συνυπήρξαμε για αρκετά μεγάλο διάστημα στους ορόφους που φιλοξενούσαν το ΕΝΑ και το ΚΑΙ. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάποιες συζητήσεις μαζί της και ομολογώ ότι κάπως έτσι γνώρισα περισσότερο αυτή την όμορφη κυρία που έμελε να γράψει τη δική της ιστορία στο χώρο των media.
Μετά το τέλος της δυναστείας Κοσκωτά και το κλείσιμο των δυο περιοδικών που συνυπήρξαμε την ξανασυνάντησα σε επαγγελματικό επίπεδο για ένα μικρό φεγγάρι στον τηλεοπτικό σταθμό Seven X.
Το στοιχείο που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση από την πρώτη ημέρα που την είδα ήταν ότι ουδέποτε δεν το έπαιξε ψωνισμένη αν και θα μπορούσε. Ποτέ δεν σνόμπαρε κανέναν και πάντα είχε μια καλή ατάκα για το τέλος της όποιας κουβέντας έκανες μαζί της. Σε αντίθεση με διάφορα «νούμερα» του τότε αλλά και του σήμερα η Ρίκα δεν χρησιμοποίησε ποτέ το όνομα του μπαμπά για να ανέβει σκαλιά και να κερδίσει μπόνους και πόντους στην επαγγελματική ιεραρχία. Αντίθετα φερόταν σα να μην είχε καθόλου πλάτες κι ας είχε οικογενειακές ρίζες με ειδικό βάρος στη δημοσιογραφία.
Ο πατέρας ο Οδυσσέας Ζούλας και ο θετός πατέρας της ο κορυφαίος ever Έλληνας αθλητικογράφος Γιάννης Διακογιάννης ήταν ασφαλώς τα πρόσωπα που της έδειξαν τον επαγγελματικό δρόμο που θα ακολουθούσε. .
Γεννήθηκε στην Αθήνα ως Μαρίκα Ζούλα και αφού αποφοίτησε από την Ελληνογαλλική Σχολή Αγ. Ιωσήφ, τέλειωσε την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου ενώ παράλληλα εξειδικεύτηκε στη μετάφραση της αγγλικής και της γαλλικής γλώσσας.
Στη πορεία έγινε Ρίκα Βαγιάννη και εκτός από δημοφιλές πρόσωπο των media έγινε διάσημη αλλά και πασίγνωστη χάρη στην άλλη της ιδιότητα. Εκείνη της ηθοποιού. Ακόμη θυμάμαι τον απίστευτο χαμό που είχε γίνει όταν τόλμησε να κάνει κι εκείνη όπως άλλες επώνυμες Ελληνίδες celebrities μια γυμνή φωτογράφηση στο ελληνικό Playboy κάνοντας πολύ κόσμο να μείνει άφωνος με το θάρρος της και την τόλμη της να εκθέσει στο κοινό τα κάλλη της χωρίς κανένα κόμπλεξ.
Όπου και αν εργάστηκε το έκανε με απόλυτη επιτυχία, Στην τηλεόραση στο ραδιόφωνο στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό τύπο έγραψε τη δική της ωραία και διακριτική ιστορία. Άφησε τα αποτυπώματα της σε πολλά περιοδικά όπως το COSMOPOLITAN το ΕΝΑ» το ΚΑΙ το ΚΛΙΚ και άλλα αλλά και σε εφημερίδες όπως η Απογευματινή και το Έθνος. Παράλληλα πέρασε με επιτυχία από πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές στον TOP FM στον ΑΘΗΝΑ 9,84 στον ΑNTENNA και από ποικίλες τηλεοπτικές εκπομπές στο MEGA στο STAR στο ΚΑΝΑΛΙ 5 στον SEVEN X στην ΕΡΤ…
Προσωπικότητα με αυθόρμητο στυλ, πολιτικοποιημένη γυναίκα, κατέβηκε άλλωστε ένα φεγγάρι και στον πολιτικό στίβο, άτομο με πηγαίο χιούμορ, με άνεσή απέναντι στον τηλεοπτικό φακό και στο μικρόφωνο, με γνώσεις, με πολύ καλή γραφή, με τακτ, με ιδιαίτερο ύφος.
Μου είναι αρκετά δύσκολο και λυπηρό να πω αντίο σε ένα νέο άνθρωπο. Είναι σκληρό να αποχαιρετάς ψυχρά μέσα από μερικές γραμμές μια κυρία που έζησε και πάλεψε με απόλυτη δύναμη και γενναιότητα μέχρι το τέλος χωρίς να κάνει το πρόβλημα με την υγεία της σήριαλ στα χείλη αλλά και στα μικρόφωνα των γνωστών και μονίμως διψασμένων αρπακτικών από εκείνα που βρίθουν στον κλάδο…
Το σύντομο πέρασμα της από τη ζωή σίγουρα αφήνει πολλά γιατί να αιωρούνται μαζί με ένα αίσθημα αδικίας και πίκρας για την απουσία της κυρίας με το γλυκό και μελαγχολικό ώρες και φορές χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπο της και σε αιχμαλώτιζε…
Leave a Reply