Η σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία του βραβευμένου συγγραφέα Φίλιπ Ρίντλεϋ «Λαμπρά παράσιτα» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις μετά την επιτυχία που σημείωσε στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη.

Ο συγγραφέας είναι πρωτοπόρος του ριζοσπαστικού είδους «In her face Theatre», που σκοπό έχει να παρουσιάσει μπροστά στα μάτια του «συνένοχου» κοινού την αλήθεια απροκάλυπτα όσο σκληρή και σκανδαλώδης και αν είναι αυτή κάποιες φορές.

Τα συναισθήματα που βιώνει ο θεατής στη διάρκεια του έργου είναι ποικίλα, καθώς καλείται να γίνει αναπόσπαστο μέρος της δράσης όταν οι πρωταγωνιστές του ζητούν να ψηφίσει τι θα διάλεγε στη θέση τους, με τον Όλλυ να θέλει το πάρκινγκ των ονείρων του και την Τζιλ το μπάνιο που βλέπει στα περιοδικά.

Σηκώνονται χέρια θεατών υπέρ και των δύο επιλογών, ενώ λίγοι είναι εκείνοι που παραμένουν αμέτοχοι. Επομένως, είμαστε όλοι ή σχεδόν όλοι ένοχοι απέναντι σε αυτό το έγκλημα που περιγράφεται επί σκηνής και κανένας δεν νιώθει τύψεις.

Όπως λέει και η Τζιλ στο έργο: «Ένοχη; Λες και θα έπρεπε να αισθάνομαι ένοχη. Χωρίς εμάς όλα θα κατέρρεαν εκεί έξω».

«Τα Λαμπρά παράσιτα» είναι ένα σύγχρονο έργο, που, αν και γράφτηκε για την πραγματικότητα της Αγγλίας, δυστυχώς αγγίζει και την Ελλάδα τού σήμερα, από τη στιγμή που θίγει θέματα όπως αυτό των αστέγων, το ποσοστό των οποίων αυξάνεται με δραστικό ρυθμό σε μια Ελλάδα που από γενιά σε γενιά κύριο μέλημα είχε «να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της».

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Τζιλ και ο Όλλυ είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι που περιμένει το πρώτο του παιδί. Θέλουν το σπίτι των ονείρων τους, το οποίο όμως δεν μπορούν να αποκτήσουν επειδή είναι πολίτες β΄ κατηγορίας. Κάποια μέρα εμφανίζεται μπροστά τους η παράξενη Μις Ντι και τους προτείνει ένα συμβόλαιο θανάτου με αντάλλαγμα το σπίτι των ονείρων τους. Δέχονται τη «συμφωνία με τον διάβολο»’ που πρόκειται να τους αλλάξει τη ζωή. Συμβολικά η συμφωνία αυτή δεν υποδηλώνει τίποτα περισσότερο από την κατάρρευση των αξιών μπροστά στο δελεαστικό αντάλλαγμα του περιβόητου «σπιτιού των ονείρων τους»’.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεφεύγουν από την οικονομική εξαθλίωση και βουλιάζουν στην ηθική εξαθλίωση. Θυσιάζουν έναν άστεγο κάθε φορά προκειμένου να φτιάξουν το κάθε δωμάτιο του νέου τους σπιτιού. Και επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως έλεγε σοφά και ο Μακιαβέλλι σε άλλο επίπεδο φυσικά, πατούν κυριολεκτικά επί πτωμάτων και φτάνουν κάπου στην ολοκλήρωση του σπιτιού τους έχοντας σκοτώσει χωρίς τύψεις ένα σωρό άστεγους, όταν παρουσιάζεται μπροστά τους ένας τύπος εξαθλιωμένος, ντυμένος στα άσπρα που καταλαβαίνει τα κίνητρά τους και γίνεται ο τελευταίος Άγγελός τους.

Δέχεται να θυσιαστεί για να ολοκληρωθεί το δωμάτιο του δεύτερου παιδιού που περιμένουν. Ένας άστεγος λιγότερος για ένα δωμάτιο σκέτο όνειρο. Εμείς πόσες θυσίες είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε; Η κοινωνία μας είναι στ’ αλήθεια τόσο ηθικά διαβρωμένη;

Διαβάστε όλοκληρη την κριτική της παράστασης στο Τέχνες-Plus