Το καλύτερο(;) Χριστουγεννιάτικο τραγούδι

Πριν από αρκετά χρόνια το CNN είχε μια εκπομπή του λεγόταν The Music Room η οποία κάποια στιγμή έκανε ένα αφιέρωμα στα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια όλων των εποχών και καθώς προχώραγε η λίστα, διαπιστώνω πως όλες οι προφανείς επιλογές είχαν εξαντληθεί μέχρι το νούμερο 2-CNN έβλεπα άλλωστε, όχι τίποτα εξειδικευμένο. Το Νο 1 ήταν έκπληξη, αλλά απόλυτα δικαιολογημένη. Fairytale Of New York-The Pogues and Kirsty MacColl.

Ένα κομμάτι που χρειάστηκε σχεδόν δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί και αποτελούσε συνειδητή απόφαση του συγκροτήματος να γράψει ένα καθαρά χριστουγεννιάτικο τραγούδι με σκοπό να φτάσει στο Νο 1 της Βρετανίας την εβδομάδα των Χριστουγέννων (για λόγους που εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα το Νο 1 της βδομάδας των Χριστουγέννων θεωρείται το Άγιο Δισκοπότηρο στο νησί και τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν κάθε χρόνο, αλλά πάλι οι Εγγλέζοι στοιχηματίζουν για τα πάντα).

Το έργο ανέλαβαν ο ένας και μοναδικός Shane McGowan με τον Jem Finer (πολυοργανίστας της μπάντας και απίστευτα πράος χαρακτήρας). Η αρχική ιδέα ήταν η ιστορία ενός ζευγαριού ιρλανδών μεταναστών ,στους οποίους δεν έχει πάει τίποτα καλά, στη Νέα Υόρκη τις μέρες των γιορτών. Τα γυναικεία φωνητικά ανέλαβε η τότε μπασίστρια της μπάντας Cait O’Riordan η οποία όμως αποχώρησε για να παντρευτεί τον παραγωγό των πρώτων εκδοχών του κομματιού Elvis Costello. Το κομμάτι μπήκε στην άκρη, αφού τα Χριστούγεννα είχαν περάσει, η μπάντα ξεκίνησε μία ακόμα από τις περίφημες περιοδείες τους και κάποια στιγμή μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν το τρίτο τους album If I Should Fall From Grace With God.
Στη θέση του παραγωγού ο Steve Lillywhite,τεράστιο όνομα εκείνη την εποχή και φαινομενικά ξένος με τον ήχο του group. Το Fairytale επανήλθε στην επιφάνεια , μόνο που αυτή τη φορά δεν υπήρχε γυναίκα στο συγκρότημα για τα φωνητικά. Ευτυχώς για όλους ο Lillywhite είχε παντρευτεί την Kirsty MacColl και πρότεινε στη μπάντα να δοκιμάσει το τραγούδι. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…Το video γυρίστηκε σε ένα αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης με τον Matt Dillon να υποδύεται τον αστυνομικό που συλλαμβάνει έναν μεθυσμένο Shane (σίγουρα δε θα πρέπει να ήταν τόσο δύσκολο να γυριστεί η συγκεκριμένη σκηνή).
Κυκλοφόρησε 23 Νοεμβρίου 1987, το BBC αρχικά έκοψε τις λέξεις faggot και slut που τραγουδούσε η Kirsty για να αποκαταστήσει την αυθεντική εκδοχή λίγο αργότερα, μετά από διαμαρτυρίες πολλών ακροατών και της μητέρας της. Faggot πάντως στην αργκό των Ιρλανδών και του Λίβερπουλ, σημαίνει τεμπέλης.

Είναι ένα διαφορετικό Χριστουγεννιάτικο, γεμάτο απόγνωση, πίκρα, αλλά και αισιοδοξία ταυτόχρονα-ένα πραγματικό έργο τέχνης. Έφτασε μέχρι το Νο 2 (η κορυφή πήγε στο Always On My Mind των Pet Shop Boys) και έγινε αμέσως η κορυφαία στιγμή στις συναυλίες της μπάντας. Όποτε μπορούσε εμφανιζόταν μαζί τους η Kirsty, μέχρι που έφυγε από κοντά μας το 2000, προσπαθώντας να σώσει τα παιδιά της από ένα ταχύπλοο, σε κάποια παραλία του Μέξικο.

Κονταροχτυπιέται στα ίσια με το Christmas Baby Please Come Home για το κορυφαίο εορταστικό όλων των εποχών, αλλά για να γλυτώσουμε τις δύσκολες αποφάσεις, ας συμφωνήσουμε να μοιραστεί το χρυσό μετάλλιο-είναι ίσως ό, τι πιο δίκαιο σαν λύση.

Και κάτι ακόμα που ενισχύει την αξία του-το δυσκοίλιο (για να το πούμε ευγενικά) pitchfork δεν το έχει καν στα δέκα καλύτερα εορταστικά όλων των εποχών.