Girl On the Spot

Και τα μυαλά στα κάγκελα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κάγκελα. Ισως επειδή ακούγοντας τη λέξη σκέφτομαι πάντα «μουσικές ταξιαρχίες» με τη φωνή του Τζίμυ Πανούση « ΚΑΓΚΕΛΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ» και θέλω οπωσδήποτε να τα σπάσω. Ισως πάλι επειδή όταν ήμουν μικρή είχε σφηνώσει το πόδι μου σε ένα κάγκελο και χρειάστηκα βοήθεια από τους μεγάλους για να το ελευθερώσω, μετά από πολύ πόνο και ταπείνωση. Ισως γιατί πάντα κάνω τον συνειρμό ΚΑΓΚΕΛΑ =ΦΥΛΑΚΗ και δεν μ΄αρέσει να αισθάνομαι φυλακισμένη.

Όπως και να έχει δεν μου αρέσουν τα κάγκελα ακόμα κι όταν είναι φανερό ότι εξυπηρετούν κάποια ανάγκη. Ας πούμε εμποδίζουν έναν κλέφτη να μπει στο σπίτι σου ή προστατεύουν τα μπαλκόνια.

Από αισθητικής άποψης τα ίδια συναισθήματα, δεν μπορώ ούτε τα λιτά (είναι για τις φυλακές) ούτε τα περίτεχνα ( μου φαίνονται κιτς).

Οπότε καταλαβαίνετε, είμαι από τους πρώτους που αντέδρασαν όταν ο τότε Δήμαρχος της Αθήνας γέμισε τους κεντρικούς δρόμους με αυτά τα πράσινα κάγκελα. Κατ ‘ αρχήν δεν κατάλαβα ποτέ την χρησιμότητά τους. Ποιον προστατεύουν; Τι εξυπηρετούν; Ποιος είναι ο λόγος που τοποθετήθηκαν στα συγκεκριμένα σημεία; Ποτέ δεν άκουσα μια απάντηση που να με κάνει να καταλάβω.

Ασε που μετά πήγα σε ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου και τα είδα και εκεί . Ποιος μπορεί να είναι ο λόγος για να υπάρχουν κάγκελα σε ένα πολύ ωραίο χωριό ,είναι η αλήθεια, που όμως σου έδινε την εντύπωση ότι έφτιαξαν τα πεζοδρόμια για να έχουν κάπου να βάλουν τα κάγκελα; Βέβαια το χωριό ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του κ.Αβραμόπουλου , άρα ο ρόλος τους μπορεί να ήταν να αισθάνεται παντού σαν το σπίτι του. Τι να πω; Είναι ένας λόγος κι αυτός.

Τελικά βρήκα μία χρησιμότητα αυτές τις μέρες: Φτιάχνεις νέους κανόνες συμπεριφοράς, γνωρίζοντας αγνώστους σε δύσκολες συνθήκες.

Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα

Προχθές που έβρεχε, μια κυρία στο απέναντι πεζοδρόμιο με την ομπρέλα ανοιχτή περίμενε ταξί, προφανώς στο κενό ανάμεσα στα κάγκελα για να μπει και στο ταξί. Εγώ , με ομπρέλα ανοιχτή επίσης έπρεπε να περάσω απέναντι προς εκείνην για να πάω στη δουλειά μου. Το άνοιγμα ανάμεσα στα κάγκελα δεν χωρά δύο ομπρέλες. Οπότε; Επρεπε να συνεννοηθούμε!!!

Τις προάλλες είχε πολύ κίνηση, τα αυτοκίνητα ακούνητα. Περνώ απέναντι το πεζοδρόμιο προς ένα κενό ανάμεσα στα κάγκελα , το οποίο κενό το κλείνει ένα αυτοκίνητο που είναι σταματημένο , λόγω του μποτιλιαρίσματος, πολύ κοντά στο πεζοδρόμιο. Τι να κάνω ο πεζός, μποτιλιάρομαι κι εγώ περιμένοντας να προχωρήσει ο οδηγός γιατί η άλλη λύση είναι να περπατήσω ανάμεσα στα αυτοκίνητα είκοσι μέτρα για να φτάσω στη γωνία όπου υπάρχει το επόμενο κενό, στον ίδιο χώρο που κυκλοφορούν και τα μηχανάκια που δεν μποτιλιάρονται ποτέ . Μου φάνηκε επικίνδυνο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου που με έκλεινε, κύριος, κατάλαβε το πρόβλημα και με πραγματική αγωνία προσπάθησε να βοηθήσει την κατάσταση. Στο τέλος τον ευχαρίστησα φυσικά.

Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να ήθελαν να βελτιώσουν τις ικανότητες των οδηγών λεωφορείων και τρόλεϋ, μήπως και τους ζητήσουν από την Formula1 να είναι έτοιμοι τουλάχιστον για το pits-stop , ξέρετε εκείνο που στη μέση του αγώνα μπαίνουν τα αγωνιστικά «στα αποδυτήρια», σταματάνε απότομα σε μία συγκεκριμένη θέση «καρφί» και καμιά εικοσαριά άνθρωποι μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα αλλάζουν από λάστιχα έως αεροτομές και γενικά κάνουν στο αυτοκίνητο ότι στο δικό σου η αντιπροσωπεία που το πας για service χρειάζεται μια μέρα.

Γιατί;

Γιατί ειδικά όταν το λεωφορείο έχει τέσσερις πόρτες αποκλείεται ο οδηγός να καταφέρει να το σταματήσει έτσι ώστε και οι τέσσερις πόρτες να πέφτουν σε άνοιγμα ανάμεσα στα κάγκελα για να κατεβεί ο επιβάτης ασφαλής στο πεζοδρόμιο!!!