Με το να δώσεις έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, όπως αυτόν του τίτλου, στον Αλέξη Κούγια δεν πρωτοτυπείς. Θα μπορούσε να είναι χειρότερος. Και ίσως να όφειλε να είναι χειρότερος, δεδομένου ότι ο Κούγιας ο ίδιος έχει αποφασίσει, σε κάθε δημόσια παρουσία του, σε κάθε δίκη στην οποία συμμετέχει, να βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στο λάκκο με τα σκατά, μέσα στον οποίον είναι εξοικιωμένος να ζει.
Νέο πεδίο δόξης για το σύμβολο της δικηγορικής αθλιότητας, η δίκη των δολοφόνων του συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα, που τελικά καταδικάστηκαν σε ισόβια. Ο Αλέξης Κούγιας έδωσε και πάλι το χειρότερό του εαυτό. Η τακτική του Κούγια είναι γνωστή. Ενώ η δίκη γίνεται για τον πελάτη του, που συνήθως είναι και ο δολοφόνος, ο Κούγιας δικάζει το θύμα. Και όχι μόνο το δικάζει, ασχημονεί πάνω του, το ευτελίζει, προσπαθεί να αποδείξει ότι ουσιαστικά «άξιζε αυτό που έπαθε». Ο Γρηγορόπουλος ήταν ο πιτσιρικάς «που προκάλεσε», ο Κουμανταρέας ο γέρος διεστραμμένος συγγραφέας που επίσης «προκάλεσε». Το να χυδαιολογεί για το θύμα είναι πλέον ένας εθισμός για τον Κούγια, μια αναπότρεπτη συνήθεια που δεν σταματά μπροστά σε κανέναν ηθικό κώδικα.
Αυτό που επίσης μας θύμισε ο Αλέξης Κούγιας είναι πόσο βαθιά αμόρφωτος είναι. Και δεν είναι αμόρφωτος επειδή έτσι το έφεραν οι συνθήκες. Είναι αμόρφωτος από επιλογή. Κατά τη διάρκεια της δίκης είπε ότι δεν έχει διαβάσει ελληνικό βιβλίο από το 1974. Και να μην μας έδινε την πληροφορία πάντως, το συμπέρασμα ήταν εύκολο. Σκέψου ότι ο στούρνος Κούγιας απέδωσε το «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή στον Μένη Κουμανταρέα, αυτογελοιοποιούμενος για μία ακόμη φορά.
Ο Κούγιας δείχνει σε κάθε παρουσία του, τηλεοπτική ή άλλη, ότι δεν έχει ανοίξει βιβλίο στη ζωή του. Γιατί η «καλή και σωστή γλώσσα» είναι γι αυτόν μια γλώσσα συμβολαιογραφικού τύπου, όπου αν χρησιμοποιήσεις δύο τύπους της καθαρεύουσας ή έναν νομικό όρο στα λατινικά, που ελάχιστοι θα καταλάβουν, εγγράφεσαι στη συνείδηση της γραίας που παρακολουθεί δελτίο ως «μορφωμένος». Κι αυτό για τον κόσμο του Κούγια είναι αρκετό.
Θα μου πεις πρώτη φορά αυτογελοιοποιείται αυτό το δημιούργημα των media, αυτό το αμόρφωτο νούμερο; Όχι βέβαια. Το έχει κάνει παλιότερα όπου πηδούσε μάντρες στο Alter, έκανε τον τραυματία και έλεγε στη σύζυγο του να πάρει το 100 και εκείνη, που είχε διαβάσει ακόμα λιγότερα από το κανένα βιβλίο που διάβασε ο σύζυγος της, τον ρωτούσε τι νούμερο έχει. Όταν συνέχισε το τσίρκο με τον χωρισμό και την εμφάνισή του με αίματα στις κάμερες, ως δαρμένος από τη γυναίκα του. Είναι ο τύπος που σφαλιάρωνε ποδοσφαιριστές εντός του γηπέδου και μπροστά στις κάμερες. Προπηλάκισε δημοσίως τον Γρήγορη Βαλλιανάτο, όχι γιατί διαφώνησε κάπου μαζί του. Όχι. Το έκανε για να δείξει ότι αυτό ο άνδρας ο καυλερός, ο μοντελοπνίχτης, δεν τις ανέχεται τις πούστρες. Και έχει μόνιμο στασίδι παντού, στα παράθυρα, στις εκπομπές, όπου μπορεί να ρουφήξει δημοσιότητα, για να μας πείσει ότι είναι ο μέγιστος νομικός, ότι έχει ταπεινή καταγωγή, αλλά αστικές συνήθειες, ότι είναι ζεν πρεμιέ, ότι οφείλουμε να τον θαυμάζουμε, ότι οφείλουμε να τον χειροκροτούμε ακόμα και όταν ξερνάει χολή για θύματα δολοφόνων.
Ο Αλέξης Κούγιας είναι ο “μορφωμένος”, ο “σπουδαγμένος” όπως τον εννοεί η μεταπολεμική Ελλάδα. Κάποιον που πέρασε τα μαθήματα, πήρε ένα πτυχίο, από το οποίο βγάζει ψωμάκι, αλλά έγινε “σπουδαίος”, γνωστός, παράγοντας, “σημαίνον μέλος της κοινωνίας”., ένας σελέμπριτι με “άκρες”
Είναι το “πρότυπο”, το οποίο μιας και ασχολείται με τον αθλητισμό, θα μπορούσε να μας δώσει διακρίσεις στο άθλημα της κατάδυσης σε βόθρο. Είναι άθλημα παρόμοιο με τις υπόλοιπες καταδύσεις, με μόνη διαφορά ότι την αναπνοή του ή την μύτη του δεν την κρατά ο αθλητής, αλλά το κοινό. Και όλα αυτά πάντα σε απ’ ευθείας μετάδοση.
Leave a Reply