19/03/2024

Κρίσιμα σταυροδρόμια

Κρίσιμα σταυροδρόμια

Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι η κυβερνώσα αριστερά όπως επιμένω να τη αποκαλώ, παρά το ότι ηχεί πολύ άσχημα σε κάποιους, δεν ήταν και δεν είναι αυτό που λέμε, η ελπίδα για μία εκκίνηση και όχι επανεκκίνηση για τη χώρα μας. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται αναδιοργάνωση, χρειάζεται χτίσιμο εκ θεμελίων χωρίς καμία υπερβολή, αλλά δεν θέλω να επικεντρωθώ σε αυτό σήμερα. Άλλωστε είναι μία συζήτηση με ιδιαίτερα ρομαντικές προεκτάσεις και αυτό την κάνει ευάλωτη εκ προοιμίου.

Πριν κάποιους μήνες μέσα από αυτή τη στήλη ρωτούσα εάν μπορούμε να κατηγορήσουμε την κυβερνώσα αριστερά για ατολμία και παραίτηση από τα βάρη της εξουσίας που η ίδια με λυσσαλέα επιμονή επιδίωξε να κατακτήσει. Ήρθε η ώρα να απαντήσω και σε μένα τον ίδιο… Όχι, για πολλά μπορούμε να την κατηγορήσουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουμε το δικαίωμα να της προσάψουμε ατολμία, σε όλη αυτή τη διαδρομή.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από τον Φεβρουάριο του 2015 βούτηξε στα βαθιά από την αρχή. Γεύτηκε τον ωμό ρεαλισμό της διαπραγματευτικής δύναμης των Ευρωπαίων, διαπραγματεύτηκε μέσα από πολλές παλινωδίες, συνειδητοποίησε την μικρή διαπραγματευτική δύναμη της χώρας σε εκείνη τη φάση, βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και έκανε ένα συμβιβασμό εξαιρετικά επώδυνο για την ψυχολογία της και τις καταβολές της. Είμαι ανάμεσα σε εκείνους που πιστεύουν αυτό το οποίο έχει ομολογήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός μέσα στη βουλή. «Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες αλλά όχι για ψέματα». Εγώ θα πρόσθετα και για υπερβολές που δυναμίτιζαν την πολιτική ζωή και οδήγησαν στην ακραία αντιμετώπιση και κριτική της κυβέρνησης του σήμερα.

Για προεκλογικές αυταπάτες όμως μπορούμε να κατηγορήσουμε όλους σχεδόν τους Έλληνες πολιτικούς από το 2010 και μετά. Δεν θα μιλήσω για νωρίτερα, έχω λίγες γραμμές. Αν σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή για το κόμμα του αλλά και την αριστερά σαν ιδεολογικό χώρο, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειπε τη χώρα με σκοπό να κάτσει σε θέση ασφαλείας, αρνούμενος να εφαρμόσει μία συμφωνία που ο ίδιος σύναψε, τότε θα επιβεβαίωνε με τρόπο πανηγυρικό το σλόγκαν της επιζήμιας και καταστροφικής αριστεράς, που προπαγανδίζεται στα αυτιά των Ελλήνων από το 1936 και μετά με παραλλαγές. Αν τότε έκανε πίσω, η αριστερά θα ήταν νεκρή ως κυβερνητική λύση για άλλο έναν αιώνα.

Τώρα όσοι κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για προδοσία μίας ολόκληρης ιδεολογίας (λες και δεν έβλεπαν σε τι κόμμα μετεξελίσσεται χρόνια τώρα), το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι, εφόσον δεν αντέχουν τις πολιτικές εύθυνες και την εσωτερική κυρίως κριτική, να επιστρέψουν στη λειτουργία του safe mode, με καθημερινή στηλίτευση του καπιταλισμού από ασφαλή απόσταση, μιλάμε φυσικά για ένα δικαίωμα που δίνει το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού σήμερα… την ελεύθερη κριτική του. Όποιος αναλαμβάνει πολιτικές ευθύνες, όποιος πράττει, είναι εκτεθειμένος στην κριτική μοιραία.

Καλώς ή κακώς αυτό τον κόσμο δεν τον αλλάζει το περιθώριο αλλά το προσκήνιο, όσο αυτό μπορεί. Τον κόσμο τον αλλάζει με μικρά βήματα, αυτός που έχει τη πλειοψηφική δύναμη να το κάνει. Για να την αποκτήσεις χρειάζονται συμβιβασμοί.  Ένας προοδευτικός νόμος πρέπει πρώτα να ψηφιστεί από μία βουλή και στη συνέχεια εφόσον εφαρμοστεί, αλλάζει ζωές. Η θεωρητική του αποτύπωση είναι μόνο η αρχή. Αν δεν έχεις τη βουλή και την πλειοψηφία δεν έχεις και το νόμο. Εφόσον μιλάμε με όρους κοινοβουλευτισμού βέβαια. Αυτές οι σειρές μπορούν να θεωρηθούν ακραίες εκφράσεις κυβερνητισμού και όντως μπορεί να είναι, ειδικά αν τις εξετάζεις από πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό πρίσμα.

΄Όσον αφορά τώρα το αποκλειστικό συμφέρον της χώρας. Αυτό ναι, σίγουρα έχει καταπατηθεί πολλάκις στο παρελθόν όπως και σε αυτή την περίπτωση, για χάρη του κομματικού συμφέροντος και της πολιτικής συγκυρίας. Το κράτος μας δεν γεννήθηκε τη μέρα που το ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ όμως,  προϋπήρχε. Τα λάθη της παρούσας κυβέρνησης έχουν ξαναγίνει αρκετές φορές χωρίς αυτό να λειτουργεί ως ελαφρυντικό, εκεί ακριβώς φαίνεται η αδυναμία διαφοροποίησης από το παρελθόν. Είναι όμως η αλήθεια που όσοι του ασκούν τυφλή κριτική, ξεχνούν.

Η έλλειψη μακροπρόθεσμης στρατηγικής και σχεδιασμού δεν είναι μια παθογένεια που εμφανίστηκε στο κράτος μας από το Φεβρουάριο του 2015 άλλα από το 1831, με κάποια φωτεινά διαλείμματα ανά περιόδους.

Η συμφωνία για το Μακεδονικό είναι κατά τη γνώμη μου άλλη μία απόδειξη της τόλμης που επιδεικνύει η κυβέρνηση, όσο προσαρμόζεται στην πολιτική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια. Πολλοί θα πουν ότι δέχθηκε πιέσεις από εξωγενείς παράγοντες και ανταλλάγματα για να προχωρήσει, ναι είναι το πιο πιθανό.

Προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα παρ’ όλα αυτά, που για άλλους ήταν ιερά ανέγγιχτο, εξαιτίας του φόβου μπροστά στην λαϊκή βούληση (χρόνιο πρόβλημα των Ελλήνων πολιτικών), λες και η λαϊκή βούληση είναι αλάνθαστη, όποτε μας συμφέρει φυσικά. Παίρνεις το τίμημα όμως και προχωράς. Κάθε άλλο παρά προδοσία είναι αυτό. Όσο χρονίζει το συγκεκριμένο πρόβλημα τόσο πιο επιζήμιο γίνεται για τη χώρα. Αν όχι τώρα πότε; Όταν έρθει στην εξουσία και πάλι το VMRO;

Επίσης… Τα θέλουμε όλα; Ο Σκοπιανός πρωθυπουργός πως θα περάσει τη συμφωνία από τη χώρα του; Τι θα παρουσιάσει, μία διπλωματική νίκη των Ελλήνων; «Δεν μας νοιάζει θα πουν κάποιοι, αυτοί καίγονται για ένταξη». Δεν γίνονται έτσι αυτές οι δουλειές όμως. Αν υπήρχε το δε με νοιάζει σαν λογική λύση διαχρονικά, αμφιβάλω εάν υπήρχαμε σαν κρατική οντότητα τώρα. Όσο περνάει και περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο παγιωνόταν στην ΠΓΔΜ η ανεδαφική αντίληψη της εθνική ταυτότητας στα μυαλά των ανθρώπων. Εκεί ήταν το λάθος, Στην ατολμία όλων αυτών των ετών να λυθεί το ζήτημα. Τώρα που έχει ριζωθεί στις συνειδήσεις η ταυτότητα, η Ελλάδα δεν μπορεί να διεκδικήσει όσα μπορούσε πριν 25 χρόνια πχ. Γιατί;… Γιατί τώρα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον οποιονδήποτε μετριοπαθή πολιτικό της ΠΓΔΜ να πείσει τον κόσμο για παραχωρήσεις. Αυτό προσμετράται στην διπλωματική ζυγαριά.

Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος υποτυπωδώς, αξιόπιστος πόλος που μπορεί να σταθεί απέναντι από τον αναζωογονημένο κόσμο της ακραίας εθνικοφροσύνης, στην πράξη. Όσοι θεωρούν την εθνικοφροσύνη πεθαμένη κάνουν τεράστιο λάθος και όσοι την υποτιμήσουν, ακόμα μεγαλύτερο. Είναι εκείνη που ξέρει να μεταχειρίζεται την ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα καλύτερα από όλους. Όσο πιο πολύ έδαφος κερδίζει τόσο πιο πίσω θα πηγαίνει η χώρα ιδίως σε πνευματικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό που λέω είναι διχαστικό και το ξέρω, άλλα αν δεν απεμπλακούμε από οπισθοδρομικά σύνδρομα όπως αυτό το ακραίο ρεύμα που για δεκαετίες προκαλεί ύπνωση και χειραγώγηση, δεν θα προχωρήσουμε ποτέ.

Μέσα από τις παραπάνω λέξεις κάποιοι θα δουν γνήσια κομματικά συμφέροντα, κάποιοι άλλοι συγκεκριμένη ιδεολογική προέλευση και κάποιοι τρίτοι θα επικεντρωθούν στην κριτική που ασκώ σε κομμάτια της αριστεράς όπως συνηθίζω άλλωστε. Δεν μπορεί να συμβέι και αλλιώς.

Προσπαθήστε να δείτε μέσα από τα παραπάνω, μόνο την ουσία των λεγομένων. Υπερασπίζομαι την κυβέρνηση σε πολύ συγκεκριμένα πεδία. Την τόλμη και την μη παραίτηση από τα βάρη που είτε ανέλαβε είτε δημιούργησε στον εαυτό της.

Ο αντίλογος είναι…  «Το μόνο που πρασπαθεί να κάνει είναι να κρατήσει την εξουσία ως αυτοσκοπό, με τη βοήθεια των ξένων γι αυτό και η συμπόρευση με ξένα συμφέροντα, η ψήφιση αντικοινωνικών μέτρων κτλ». Είναι και αυτή μία από τις όψεις της πραγματικότητας, αλλά όχι η επικρατέστερη κατά τη γνώμη μου. Όταν το λέμε αυτό είναι σα να αγνοούμε την γενετήσια φύση του κόμματος αυτού, πριν τις προσθήκες. Όσο κιαν προσπαθήσουμε να μειώσουμε την ιδεολογική προέλευση του ΣΥΡΙΖΑ, η αλήθεια είναι ότι για κάποιους από τον στενό πυρήνα του οι συμβιβασμοί που έγιναν δεν ήταν σε καμία περίπτωση εύκολοι, για άλλους πάλι ήταν. Δεν θεωρώ καθόλου εύκολη όμως παρά το ότι έτσι φαίνεται, τη μάχη με την αυτοσυνείδηση και φυσικά με την εσωτερική ιδεολογική απαξίωση που εισπράττουν. Όσοι αυτά τα θεωρούν εμπόδια που ξεπερνιούνται με άνεση δεν έχουν γνώση του χώρου τον οποίο κατηγορούν.

Εδώ ακριβώς διαφαίνεται η αναπόφευκτη αλλοίωση των ιδεολογικών ταυτοτήτων των κομμάτων, που προσβλέπουν στην εξουσία. Όπως είναι φυσικό, η ολική ρήξη με την αστική τάξη μέσα από αυτή την τακτική δεν θα έρθει ποτέ. Μάλλον πιο κοντά είμαστε στη συνεργασία παρά στην ανατροπή. Αυτό αποδείχθηκε και στην πράξη.

Επίσης, όσοι διαχρονικά δαιμονοποιούν τα ξένα συμφέροντα και μιλούν για ραγιαδισμό και δουλοπρέπεια, μάλλον πιστεύουν πως γεννήθηκαν εντός των συνόρων κάποιας υπερδύναμης που κινεί νήματα. Ας κοιτάξουμε γύρω μας, ας διαβάσουμε ψύχραιμα την νεότερη ιστορία μας και θα καταλάβουμε που βρισκόμαστε. Τα ξένα συμφέροντα ευθύνονται κατά 50% για τη δημιουργία του κράτους μας (συνθήκη Λονδίνου 1827). Το υπόλοιπό 50% φυσικά πιστώνεται στο θάρρος των εξεγερμένων που παρά το εχθρικό προς τις επαναστάσεις κλίμα της εποχής τους, προχώρησαν σε αυτή την τολμηρή κίνηση η οποία απέτυχε καταρχήν, η θυσία τους όμως δημιούργησε το αποφασιστικό κύμα φιλελληνισμού στη δύση. Το οποίο από μόνο του φυσικά δεν είχε τη δύναμη να αλλάξει τις ισορροπίες. Το συμφέρον της Αγγλίας για συγκράτηση της Ρωσικής ανάμιξης στο ανατολικό ζήτημα κατά βάση έπεισε σε αλλαγή στάσης.

Ζητούμενο στη σχέση με τον ξένο παράγοντα εφόσον επιλέξεις να προσαρμοστείς στη συνεργασία μαζί του, είναι να εξασφαλίζεις όσα περισσότερα μπορείς για τη χώρα σου. Η συμπόρευση μαζί του είναι σχεδόν επιβεβλημένη για μία χώρα σαν την Ελλάδα, πάντα κατά τη γνώμη μου. Τώρα αν θέλουμε a la carte σχέση μαζί τους αυτό είναι ανέφικτο. Μόνο έναν Έλληνα πολιτικό θυμάμαι να το κατάφερε ως ένα βαθμό αυτό, αλλά αυτός ο πολιτικός είναι αντικείμενο μελλοντικού άρθρου από μόνος καθότι υπήρξε εξαίρεση σε πολλά.

Χάρης Φιλιππάκης

Υ.Γ 1: Κάποια από τα λεγόμενα μου ακροβατούν ανάμεσα στην οξύτητα και το χιούμορ. Δεν έχω την πρόθεση να προσβάλλω τις ιδέες κανενός. Το μόνο που θέλω να επισημάνω είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε την πλειονότητα του κοινού στο οποίο απευθυνόμαστε. Υπάρχουν αριστερά κείμενα (εκτός των κατά την άποψη μου τετριμμένων), τα οποία είναι εξαιρετικά αξιόλογα αλλά χωλαίνουν σε ένα σημείο και μόνο. Οι ιδέες τους είναι ξένες προς την κοινωνική βάση στην οποία απευθύνονται. Τα άρθρα αυτά όσο και αν δεν το επιδιώκουν, δημιουργούν συνθήκες πνευματικού ελιτισμού στην συνείδηση πολλών ανθρώπων.

Υ.Γ 2: Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ στην οποία δεν αναφέρομαι καθόλου, εντάσσεται στα πλαίσια της καιροσκοπικής  αντιμνημονιακότητας. Όσο αυτό το κόμμα στη θεωρία ήταν αντιμνημονιακό και πατριωτικό φυσικά, αρκετοί ήταν εκείνοι που εξέφραζαν αντιρρήσεις, κυρίως ιδεολογικές για αυτή τη συνεργασία. Τώρα όλοι τη βρίσκουν παράλογη μετά τη στάση του στο Μακεδονικό. Αυτή τη συμμαχία την δημιούργησε πιο πολύ το κοινωνικό ρεύμα της εποχής της, παρά οι δυο αρχηγοί της. Παρά ταύτα δεν αναιρείται το παράλογο της. Τώρα αρχίζουν να φαίνονται τα αδιέξοδα της.

 

 

 


mm
About Χάρης Φιλιππάκης 114 Articles
Ο Χάρης Φιλιππάκης συχνά αυτοαποκαλείται ιστορικός. Έχει αποφοιτήσει από κάποιο τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας. Συνήθως μιλάει για ιστορία και πιο συγκεκριμένα για το Βυζάντιο και την αρχαία Ρώμη. Προσπαθεί βέβαια να μην κάνει διακρίσεις.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*