Αν έχει αποδείξει ένα πράγμα αυτή η κυβέρνηση είναι πως ξέρει να διαχειρίζεται καλά το επικοινωνιακό κομμάτι της πολιτικής της με την αρωγή πάντα των ΜΜΕ. Των επιτυχιών αλλά και των αποτυχιών της. Τον τελευταίο μήνα τα χαστούκια είναι απανωτά, αυτό δεν είναι καθόλου κακό για κυβέρνηση που έχει αρχίσει να θεωρεί τον εαυτό της ανίκητο, ενώ στην επιφάνεια βγαίνει μια έλλειψη ψυχραιμίας που δεν ταιριάζει σε όσα έχουμε δει μέχρι τώρα.
Η προφανής και ίσως και πιο σωστή εξήγηση είναι πως μια κυβέρνηση μαθημένη στα καλά λόγια και στην στήριξη από τα ΜΜΕ, έχασε την γη κάτω από τα πόδια της όταν άρχισε να βιώνει αλλεπάλληλα περιστατικά που δημιουργούν σοβαρή φθορά. Μέσα σε αυτά δεν βάζω σε καμία περίπτωση την υπόθεση Κουφοντίνα για παράδειγμα. Βάζω τις περιπτώσεις Λιγνάδη, αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας εν μέρει, την διαχείριση της πανδημίας μέσα στον χειμώνα και την κούραση του κόσμου, το θανατηφόρο δυστύχημα έξω από την βουλή αλλά και την στάση Κυμπουρόπουλου στο ζήτημα των αμβλώσεων που «δείχνει» αδυναμία ελέγχου για ένα πρόεδρο που θέλει να εμφανίζεται ακλόνητος ηγέτης του κόμματος του. Απ’ την υπόθεση Κουφοντίνα θεωρώ πως η κυβέρνηση μόνο κερδισμένη θα βγει, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί.
Είναι ασυνήθιστα πολλά τα χτυπήματα για τον πρωθυπουργό. Για ένα πρωθυπουργό που δεν είναι μπαρουτοκαπνισμένος στην διαρκή αμφισβήτηση και τον ακατάπαυστο πόλεμο όπως ο προκάτοχός του για παράδειγμα. Αύτη η ασυνήθιστη κατάσταση ίσως τον έχει πανικοβάλει, ίσως πάλι να σχετίζεται με παράγοντες που για εμάς τους απλούς πολίτες δεν είναι «ορατοί» στον παρόντα χρόνο και ίσως δεν θα γίνουν και ποτέ.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης για όλα τα παραπάνω δεν παραγράφονται και δεν υποβαθμίζονται. Η εντεινόμενη αυταρχικότητα είναι γεγονός, η συνεχόμενη αστυνομική αυθαιρεσία επίσης, η προχειρότητα στην υπόθεση Λιγνάδη το ίδιο. Όλα αυτά οδηγούν σε βεβιασμένα συμπεράσματα του τύπου: «είναι τελειωμένοι», «πέφτουν αύριο», «πάει ο Μητσοτάκης, ξόφλησε». Η κοινωνική πραγματικότητα θα φανεί μόνο στις εκλογές και όχι στα social media. Όπως φάνηκε και το 2019, όπως και το 2015.
Είναι γεγονός πως το παρατεταμένο lockdown μας έχει κουράσει αφάνταστα όλους, χωρίς να έχει αποτέλεσμα όπως δείχνουν τα νούμερα πάντα. Επίσης έχουν κουράσει τον κόσμο κάποιοι επιστήμονες οι οποίοι αυτάρεσκα βγαίνουν και λένε δημοσίως: «ξεχάστε το Πάσχα», «ξεχάστε την εστίαση» κλπ. Ή αναρωτιούνται: «Εφόσον κλειστήκαμε μέσα με 1.500 κρούσματα, πως θα βγούμε έξω με 3.500;» Η ίδια η ερώτηση νομίζω δίνει την καλύτερη απάντηση. Ποιο το αποτέλεσμα αυτού του πολύμηνου κλεισίματος; Κανένα. Ο κόσμος κουράστηκε, αδυνατεί να υπακούσει πια και οποιοδήποτε επιπλέον περιοριστικό μέτρο θα φέρνει ακόμα πιο πενιχρά αποτελέσματα δυστυχώς, συν ότι θα αυξάνει την οργή του. Ο ίδιος αυτός κόσμος υπάκουσε πλήρως πέρυσι τέτοιο καιρό. Η κυβέρνηση το ‘χει καταλάβει καλά, γι’ αυτό και προχωρά σε σταδιακό άνοιγμα όπως φαίνεται.
Υ.Γ: Μπορεί τα εθνικά θέματα να έχουν επισκιαστεί από τις τελευταίες εξελίξεις και καλώς γίνεται αυτό εξαιτίας της αυθαιρεσίας που επιδεικνύει η κυβέρνηση σε ζητήματα δημοκρατίας, αλλά μπροστά μας έχουμε μια πολλή κρίσιμη απόφαση σε σχέση με το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα των τελευταίων δεκαετιών. Αξίζει κι αυτό την προσοχή μας από όλες τις απόψεις νομίζω γιατί αυτή η απόφαση έχει σοβαρές γεωπολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις για την χώρα. Είναι το μέλλον της σε ένα βαθμό.
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply