Και ήρθαν οι μαθήτριες από τη Νέα Φιλαδέλφεια να ταράξουν τα νερά της χαράς για το άψογον των μαθητικών παρελάσεων ανά την επικράτεια. Και σείστηκε το Facebook.
Η «αμαρτία» των μαθητριών ήταν ότι παρέλασαν με έναν βηματισμό που στους παλαιότερους θύμισε το silly walk (βήμα βλαμμένων σε ελεύθερη απόδοση) των θρυλικών Monty Python.
Σχόλια που κρύβουν μίσος
Διαβάζω τα σχόλια των δύο βασικών φατριών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι μεν βγάζουν όλο το συντηρητικό μένος με σεξιστικά σχόλια εναντίον των παιδιών – που είναι κορίτσια στην προκειμένη περίπτωση και οι δε γελάνε και δικαιολογούν την ενέργειά τους.
Από χθες που κυκλοφόρησε το βίντεο το τι έχουν ακούσει αυτά τα κορίτσια δε λέγεται.
Για το ήθος, το φύλλο τους, τα κιλά τους, τη μάνα και τον πατέρα τους. Κάποιοι σχολιαστές το έχουν πάει ακόμη παραπέρα και μιλάνε για τον ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζει το Gay Pride και «αναγνωρίζουν» στα κορίτσια αυτά τις «παρενέργειες» από αυτό το γεγονός. Ο κ. Γιάννης Βούρος, ως άλλος Μπογδάνος ζητάει την ταυτοποίηση των κοριτσιών προφανώς για να διαπομπευτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να τιμωρηθούν (από ποιον άλλωστε;)
«Γελοία υποκείμενα» τα αποκάλεσε ο Δήμαρχος της περιοχής. Είναι μια αντίδραση, αλλά αναρωτήθηκε, όπως και οι άλλοι πού καταδικάζουν τι οδήγησε στην αντίδραση; Ή μήπως τελικά αυτή η «αντίδραση» είναι που τρομάζει και άρα πρέπει να παταχθεί;
Το βασικό θέμα λοιπόν είναι να βρούμε έναν «εχθρό»; Τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν; Μήπως τελικά αυτό είναι τρομάζει, αφιονίζει και ενεργοποιεί κάθε συντηρητικό αντανακλαστικό;Ή μήπως η κοινωνία των «μεγάλων», ημών και υμών νομίζουμε ότι θα βάλουμε σε καλούπι κάθε «αντίδραση»; Μπορούν όμως να θεωρηθούν ως εχθρός τα παιδιά…
Δεν ξέρω τα κίνητρα αυτών των παιδιών, αλλά γενικά μιλώντας εγώ τα παιδιά στηρίζω. Εμείς οι μεγάλοι με τις πράξεις και τις παραλείψεις μας φτιάχνουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα των παιδιών.
Οι γονείς, οι καθηγητές, οι πολιτικοί, η γειτονιά, όλοι βάζουμε την ψηφίδα μας στο πώς μεγαλώνει ένα παιδί.
Ξεχνάμε όμως ότι είναι παιδί.
Ξεχνάμε ότι ένα κατ’ εξοχήν βασικό χαρακτηριστικό της εφηβείας είναι η αντίδραση και αμφισβήτηση.
Ξεχνάμε ότι έτσι μάλλον υπήρξαμε (και δεν καταλαβαίνουν όσοι δεν υπήρξαν ότι ήταν η παγκόσμια εξαίρεση) και τώρα προσπαθούμε με τη δική μας λογική να εξηγήσουμε και να καταδικάσουμε τα παιδιά.
Και για να κλείσω να πω ότι (ελπίζω) ότι η αντίδραση ήταν για την παρέλαση και τους παρόντες.
Στο δικό μου μυαλό είναι άλλο πράγμα ο σεβασμός στους ήρωες του ’40 και άλλο το να τιμάς τον (κάθε) Πατούλη που στέκεται στην εξέδρα την οποία πρέπει να χαιρετίσουν οι παρελαύοντες αλλά αυτός χαζεύει στο κινητό του.
Και με την ευκαιρία ιδού το αυθεντικό silly walk:
Γιάννης Καφάτος – Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Documentonews.gr
Αναλυτικά το κείμενο των 10 κοριτσιών, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακών
Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;
Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.
Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.
Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.
Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.
Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.
Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.
Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.
Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.
Υ.Γ.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.
10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης
