Η Αμερικάνα Maggie Rogers στις αρχές της χρονιάς έμοιαζε σαν μια από τις περιπτώσεις, νέων τραγουδοποιών που μ’έναν αρκετά προσωπικό εμπορικό ήχο, ήταν έτοιμη να κάνει πάταγο στην παγκόσμια σκηνή. Και είχαμε μιλήσει κι από ‘δω γι’αυτήν.

Για κάποιο λόγο, ο καιρός έχει περάσει χωρίς πολλά νέα γι’αυτήν, ο θόρυβος έχει φύγει και μέσα σε ένα πιο ήρεμο περιβάλλον δέιχνει έτοιμη να κάνει το πρώτο της δισκογραφικό βήμα, με μια ολοκληρωμένη ηχητική πρόταση. Ίσως τώρα κάνει κάποιον νέο, πιο ολοκληρωμένο θόρυβο.

Η αλήθεια είναι πως η πρόταση αυτή δεν είναι κάτι τόσο special. Πολύ 80s στη ραδιοφωνική αισθητική της. Αρκετά ιδιαίτερη στην ερμηνεία, που είναι το δυνατο της χαρτί. Μακριά από δήθεν soulful βλακείες, ή διαφορετικά «παιδικά» φωνητικά, που ταλαιπωρούν τα αυτιά μας μέσω του ραδιοφώνου, εδώ και δέκα περίπου χρόνια.

Το Dog Years, είναι ένα επαρκέστατο pop hit, που άνετα το φαντάζομαι στο τέλος, μιας μεγάλης εμπορική αισθηματικής κομεντί και από εκεί, κατευθείαν στα charts. Αλλά δεν είναι τόσο καλό, όσο το κομμάτι που μας σύστησε την Rogers. Tο εξαιρετικό Alaska. Πάντως έχει κάτι πάνω από το μέσο όρο του είδους του.

Σαν συνθέτρια θα έλεγα πως έχει αρκετά έντονη ικανότητα, να συνδιάζει το καλό με το εμπορικό και δεν θα με εξέπλητε, αν σε περίπτωση αποτυχίας του project της, σε λίγα χρόνια την δούμε, πετυχημένη songwriter, πίσω από μεγάλα hits, άλλων διάσημων τραγουδιστών του μέλλοντος.