Ένα πράγμα που έβρισκα πάντα ενδιαφέρον στους Manic Street Preachers είναι ότι
καταφέρνουν να φτιάχνουν τραγούδια που ναι μεν είναι εμπορικά αλλά δεν στερούνται
σε ποιότητα. Όπως αντίστοιχα και τραγούδια που μπορεί να βγάζουν μια μελαγχολία
αλλά κρύβουν μια εσωτερική αισιοδοξία. Κάπως έτσι κάνουμε την εισαγωγή για το
δέκατο τέταρτο δίσκο τους με τίτλο The Ultra Vivid Lament που κυκλοφόρησε πριν
απο δύο μήνες.
Έντεκα νέα τραγούδια σε πιο Pop Rock ύφος σε σχέση με τις δυο προηγούμενες δουλειές
τους Resistance Is Futile (2018) και Futurology (2014). Το Still Snowing in Sapporo
είναι μια ωραία εισαγωγή που σε βάζει στο κλίμα του Album και περνώντας στο τρίτο
κατά σειρά κομμάτι ξεχώρισα το πρώτο από τα δύο ντουέτα που υπάρχουν, αυτό με την
Julia Cumming των Sunflower Bean στο κομμάτι The Secret He Had Missed. Το αμέσως
επόμενο Quest for Ancient Colour φέρνει μια αύρα απο 90s με το πιάνο σε πρώτο πλάνο
ενορχηστρωτικά.
Οι ρυθμοί πέφτουν λίγο στο Diapause και ακολουθεί το Complicated Illusions που μας
ανεβάζει λίγο αν και γενικά το Ultra Vivid Lament δεν ξεφεύγει πολύ απο Mid-Tempo
φορμες. Blank Diary Entry για τη συνέχεια με τον Mark Lanegan και την ιδιαίτερη
φωνή του να δίνουν το στίγμα και να φτιάχνουν μια απο τις καλύτερες στιγμές του
συνόλου. Τέλος το Happy Bored Alone επίσης από τα αγαπημένα μου, δεν νομίζω να
μπορούσε να περιγράψει άλλως τόσο “χαρούμενα” την βαρεμάρα της μοναξιάς, ειδικά
αν το συγκρίνεις σε σχέση με το προηγούμενο που μιλάει για τις δύσκολες μέρες
που ζήσαμε στην απομόνωση της καραντίνας.
Γενικά ο δίσκος είναι ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα και θα έλεγα οτι το μόνο που με
χαλάει είναι ίσως η υπερβολικά “γυαλισμένη” παραγωγή που θεωρώ ότι αφερεί κάτι απο
το ύφος και το στυλ τους. Η οποία είναι απο τον Dave Eringa που συνεργάζεται με το
συγκρότημα είκοσι πέντε χρόνια τώρα οπότε θεωρώ πως θέλουν να φρεσκάρουν λίγο τον
ήχο τους ακόμα και αν δεν τους βγήκε ακριβώς.
Κλείνω λοιπόν λέγοντας τα χρηστικά, τρείς εκδόσεις σε Cd,Lp και κασέτα απο την Sony
καθώς και οτι στις Japanese και Deluxe εκδόσεις θα βρείτε κάποια επιπλέον κομμάτια που
προσωπικά δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Σίγουρα πάντως οι Manic Street θα παραμείνουν
ένα απο τα συγκροτήματα που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα μας αφήνουν απογοητευμένους
με τις δουλειές τους κατά μέσο όρο.
Πάνος Γιαννόπουλος
Leave a Reply