…μας είπαν λες και δεν το νιώσαμε σαν μάνες όλες μας γεμίσαμε δάκρυα και φόβο και θυμό.  Το πρωινό πηγαιμό στο σχολείο άκουσα το παιδί μου να λέει "ευτυχώς που δεν έγινε τον Ιανουάριο μαμά".  Η σκέψη του η ίδια με την δικιά μου τότε που με τόση χαρά τον πήγα στην πρώτη του συναυλία, θα το θυμάται για πάντα σκεφτόμουν όταν θα μεγαλώσει και θα πηγαίνει σε συναυλίες με φίλους.  Και σκέφτομαι την μάνα του οχταχρονου παιδιού πως και εκείνη χαιρόταν, την χαρά που θα είχε η κόρη της πως το περίμενε, πως μετρούσαν τις μέρες, το είπε και αυτή στην δασκάλα της άραγε;

Μίλησα και με την μάνα μου στην Αθήνα , διπλομανα αυτή , "να προσέχετε" μου λέει σας σκεφτόμουν όλη μέρα.  Και αυτή είχε το κοριτσάκι στο μυαλό της.  Μα δεν προσέχουμε; προσέχουμε τα παιδιά μας τα αγαπάμε τα προστατεύουμε τα φροντίζουμε.  Μας τα σκοτώνουν όμως σε συναυλίες εκεί που πάνε να διασκεδάσουν. ..δακρυζω πάλι γιατί απόψε υπάρχουν μάνες που δεν έχουν παιδί να σφίξουν στην αγκαλιά τους.  Σκέφτομαι το σφίξιμο της καρδιάς τους που δεν θα ξανά απλώσει.  Απόψε θα σφιξω το δικό μου παιδί λίγο παραπάνω….

Lilly Graham

Λονδίνο